Przejdź do zawartości

Antony Blinken

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antony Blinken
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Antony John Blinken

Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1962
Yonkers

71. sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych
Okres

od 26 stycznia 2021

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Mike Pompeo

Zastępca sekretarza stanu
Okres

od 9 stycznia 2015
do 20 stycznia 2017

Poprzednik

William Joseph Burns

Następca

John Sullivan

Zastępca doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego
Okres

od 20 stycznia 2013
do 9 stycznia 2015

Poprzednik

Denis McDonough

Następca

Avril Haines

Doradca ds. bezpieczeństwa narodowego wiceprezydenta USA
Okres

od 20 stycznia 2009
do 20 stycznia 2013

Poprzednik

John P. Hannah

Następca

Jake Sullivan

Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy

Antony John Blinken (ur. 16 kwietnia 1962 w Yonkers) – amerykański prawnik, od 26 stycznia 2021 sekretarz stanu Stanów Zjednoczonych, zastępca sekretarza stanu w trakcie prezydentury Baracka Obamy, w latach 2009–2013 doradca ds. bezpieczeństwa narodowego wiceprezydenta Joego Bidena.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Młodość i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Antony Blinken urodził się 16 kwietnia 1962 roku w Yonkers w stanie Nowy Jork jako syn żydowskich rodziców Judith i Donalda Blinkenów (1925-2022[1]) pochodzenia ukraińsko-węgierskiego[2]. Po rozwodzie rodziców, gdy miał dziewięć lat, wraz z matką przeprowadził się do Paryża, gdzie jego matka powtórnie wyszła za mąż[3]. Ojczym Blinkena, Samuel Pisar, urodził się w Białymstoku w Polsce, i jako jeden z nielicznych ze swojego środowiska przeżył Holokaust po uwięzieniu na Majdanku, w Auschwitz oraz w Dachau[4]. W Paryżu Blinken uczęszczał do elitarnej szkoły École Jeannine Manuel, wrócił następnie do Stanów Zjednoczonych, aby podjąć studia na Uniwersytecie Harvarda, po czym pracował jako reporter w „The New Republic”[5][6]. W 1988 roku ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku[7].

Kariera dyplomatyczna

[edytuj | edytuj kod]

Antony Blinken rozpoczął karierę w urzędach federalnych w Departamencie Stanu w czasie prezydentury Billa Clintona[8]. 20 stycznia 2009 roku objął funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego wiceprezydenta Joego Bidena w administracji prezydenta Baracka Obamy, a następnie z początkiem drugiej kadencji objął stanowisko zastępcy doradcy do spraw bezpieczeństwa narodowego prezydenta Stanów Zjednoczonych[8]. Od 9 stycznia 2015 roku do 20 stycznia 2017 pełnił funkcję zastępcy sekretarza stanu w Departamencie Stanu kierowanym przez Johna Kerry’ego[8].

Antony Blinken związany był służbowo przez 20 lat z ówczesnym senatorem Joe Bidenem jako jego doradca w Komisji Spraw Zagranicznych Senatu Stanów Zjednoczonych[8].

Po zwycięstwie Joego Bidena w wyborach prezydenckich w 2020 roku został nominowany na stanowisko sekretarza stanu w nowej administracji[8][9]. 26 stycznia 2021 roku, stosunkiem głosów 78–22, Blinken został zatwierdzony przez Senat Stanów Zjednoczonych na stanowisku sekretarza stanu w administracji prezydenta Joego Bidena[10].

Poglądy polityczne

[edytuj | edytuj kod]

Tony Blinken ma opinię zwolennika sojuszy Stanów Zjednoczonych, współpracy międzynarodowej oraz krytyka polityki „America First” prezydenta Donalda Trumpa – prowadzącej jego zdaniem, do izolacji Stanów Zjednoczonych na arenie międzynarodowej[8]. Zdaniem mediów nominacja Blinkena na stanowisko sekretarza stanu wiąże się z silniejszą współpracą Stanów Zjednoczonych z Unią Europejską, obroną praworządności, praw człowieka (w tym osób LGBTQ+) i wolności mediów[11][12]. Jako sekretarz stanu Blinken zapewnił, że powoła specjalnego wysłannika ds. praw osób LGBTI[13].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 2002 roku Blinken ożenił się z Evelyn Ryan, która pełniła funkcje publiczne w Departamencie Stanu administracji George’a W. Busha[3]. Para zawarła małżeństwo mieszane w katolickim kościele Świętej Trójcy w Waszyngtonie w obecności rabina oraz księdza[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Antony Blinken’s father, former diplomat and banker, dies.
  2. Będzie szefem dyplomacji USA, ma niezwykłe związki z Polską. "Zaprosimy go do Białegostoku" [online], naTemat.pl [dostęp 2023-02-21] (pol.).
  3. a b c David Ian Klein, Tony Blinken: advocate for Israel’s Iron Dome, formed by a story of Holocaust rescue [online], forward.com, 23 listopada 2020 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  4. Steven Erlanger, Samuel Pisar Dies at 86; Lawyer and Adviser Survived Nazi Camps [online], nytimes.com, 29 lipca 2015 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  5. Tony Blinken [online], jewishvirtuallibrary.org [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  6. Jesús A. Rodríguez, The World According to Tony Blinken – in the 1980s [online], politico.com, 11 stycznia 2021 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  7. La vida del secretario de Estado Antony Blinken, en datos [online], cnnespanol.cnn.com, 1 czerwca 2021 [dostęp 2021-06-22] (hiszp.).
  8. a b c d e f Lara Jakes, Michael Crowley, David E. Sanger, Biden Chooses Antony Blinken, Defender of Global Alliances, as Secretary of State [online], nytimes.com, 23 listopada 2020 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  9. Ian Swanson, Biden moves forward as GOP breaks with Trump rise [online], thehill.com, 23 listopada 2020 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  10. Michele Kelemen, Senate Confirms Antony Blinken As Secretary Of State [online], npr.org, 26 stycznia 2021 [dostęp 2021-06-22] (ang.).
  11. Kamil Turecki, Antony Blinken. Nowy sekretarz stanu USA ma powiązania z Polską, ale priorytety będą inne [online], wiadomosci.onet.pl, 24 listopada 2020 [dostęp 2020-11-27] (pol.).
  12. Anna Czerwińska, Mój nieżyjący już ojczym był jednym z 900 dzieci w swojej szkole w Białymstoku w Polsce. Jako jedyny przeżył Holokaust [online], fakty.tvn24.pl, 25 listopada 2020 [dostęp 2020-11-27] (pol.).
  13. Conor Finnegan, State Department’s 1st openly gay spokesperson sends signal to the world, advocates say [online], abcnews.go.com, 2 lutego 2021 [dostęp 2021-02-16] (ang.).
  14. УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №595/2022 Про відзначення державними нагородами України. Президент України, 2022-08-23. [dostęp 2022-08-29]. (ukr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]