Antyferroelektryk
Antyferroelektryk – dielektryk niewykazujący spontanicznej polaryzacji przy braku zewnętrznego pola elektrycznego, ale posiadający wewnętrzne uporządkowanie elektrycznych momentów dipolowych: wypadkowe momenty sąsiednich komórek elementarnych są ułożone przeciwrównolegle[1].
Nie jest ferroelektrykiem, ale również wykazuje dużą skokową zmianę przenikalności elektrycznej przy przemianie fazowej, w charakterystycznych dla danego materiału temperaturze i natężeniu pola elektrycznego. Cechuje go nietypowa, podwójna pętla histerezy dielektrycznej[2].
Relacja pomiędzy ferroelektrycznością a antyferroelektrycznością jest analogiczna do relacji między ferromagnetyzmem a antyferromagnetyzmem. Kryształ antyferroelektryczny można uznać za złożony z dwóch podsieci spolaryzowanych przeciwrównolegle; wzajemne znoszenie się ich momentów dipolowych sprawia, że kryształ jako całość nie jest spolaryzowany w zerowym zewnętrznym polu elektrycznym[3].
Przykładami antyferroelektryków są: tlenek wolframu(VI), diwodorofosforan amonu, tytanian wapnia oraz niobian i tantalan sodu[1][2].
Antyferroelektryki znajdują zastosowanie w mikroukładach elektromechanicznych i optoelektronice[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b antyferroelektryczność, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2015-01-18].
- ↑ a b c Tablice fizyczno-astronomiczne. Wojciech Mizerski (red.). Wyd. IV. 2005, s. 159. ISBN 83-7350-065-0.
- ↑ Zespół redaktorów Działu Słownictwa Technicznego WNT: Leksykon naukowo–techniczny z suplementem. Wyd. 4. T. A–O. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1989. ISBN 83-204-0967-5. (pol.).