Antylopik przylądkowy

Antylopik przylądkowy

Raphicerus melanotis
(Thunberg, 1811)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Rodzina	wołowate
Podrodzina	antylopy
Rodzaj	Raphicerus
Gatunek	antylopik przylądkowy
Kategoria zagrożenia (CKGZ)
najmniejszej troski
Zasięg występowania

Antylopik przylądkowy, także: grysbok przylądkowy (Raphicerus melanotis) – gatunek ssaka z rodziny wołowatych.

Występowanie

Antylopik przylądkowy jest gatunkiem endemicznym. Występuje na terenie Prowincji Przylądkowej Zachodniej w Południowej Afryce. Preferuje trawiaste równiny do szukania pożywienia oraz gęste zarośla do ukrywania się.

Charakterystyka

Morfologia

Osiąga wysokość w kłębie 45–55 cm oraz masa ciała osiąga 8–23 kg. Antylopik przylądkowy ma szorstką sierść wybarwiona na kolor płowo-brązowy, czasem na głowie widoczne są białe i ciemne plamki. Ma duże uszy. Występuje u nich dymorfizm, odróżniają je rogi na głowie, które są cienkie i proste o długości od 6,5 do 13 cm. Występują jedynie u samców. Samce są także ciemniejsze niż samice.

Dieta

Jest roślinożercą. Preferują pędy winorośli. Jedzą również trawy, owoce oraz liście krzewów. Są w stanie przeżyć długo bez dostępu do wody.

Rozmnażanie

Mogą rozmnażać się przez cały rok, jednak szczyt urodzeń występuje od września do grudnia. Ciąża trwa 210 dni i zwykle rodzi się jedno młode.

Styl życia

Antylopik przylądkowy wiedzie nocny tryb życia, łączy się w pary. Samce są terytorialne, walczą ze sobą, a teren znaczą odchodami oraz moczem. Gdy czują się zagrożone kładą się w trawie lub uciekają zygzakiem do nory. Gdy zostają schwytane wydają z siebie głośny okrzyk.

Ochrona

Wpisany jest do Czerwonej księgi gatunków zagrożonych w kategorii LC (niskiego ryzyka). Obszar objęty ochroną dla tego gatunku to 9104 km², a w jego skład wchodzą rezerwaty oraz parki narodowe.