Antymonit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antymonit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy

błyszcz antymonu, błyszcz antymonowy, stibnit

Skład chemiczny

Sb
2
S
3
– siarczek antymonu

Twardość w skali Mohsa

2[1]

Przełam

muszlowy (w jednym kierunku bardzo dobrą, a w dwu pozostałych – niewyraźną)

Łupliwość

bardzo dobra w jednym kierunku[1]

Układ krystalograficzny

rombowy

Gęstość minerału

4,6-4,7[1] g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

ołowianoszara, stalowoszara niekiedy z odcieniem niebieskawym bądź czerwonawym (rzadziej)

Rysa

szara do niemal czarnej

Połysk

metaliczny

Antymonit – pospolity minerał z grupy siarczków.

Nazwa pochodzi z gr. anthemon – kwiat; i z późnogrec. antimonion – wykwit, nawiązując do tworzonych przez niego przypominających kwiaty szczotek krystalicznych.

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Tworzy ponad sto form kryształów. Zazwyczaj ma postać wydłużonych słupów z charakterystycznymi zbrużdżeniami i częstymi zbliźniaczeniami. Występuje w formie skupień pręcikowych, igiełkowych, promienistych, włóknistych, ziarnistych i zbitych. Najlepiej wykształcone kryształy znajdowane są w druzach w formie szczotek. Ich długość dochodzi do kilku­dziesięciu centy­metrów. Jest miękki, giętki, nieprzezroczysty. Często pokryty niebieskawymi, czerwonawymi lub żółtawymi nalotami.

Podczas wietrzenia przekształca się w ochrę antymonową, kermesyt lub kwiat antymonowy[1].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Powstaje w procesach hydrotermalnych. Występuje w żyłach kwarcowych oraz w osadach niektórych gorących źródeł mineralnych.

Na świecie występuje w: Chinach – Jiangxi, Yunnan, Guangdong, Japonii – Sikoku, Algierii – Konstantyna, Boliwii, RPA, Borneo – Bau, Sarawak, Ukrainie – Nikitowka, Niemczech – Wolfsberg, Braunsdorf, Słowacji, Rumunii – Capnik, Baia Sprie, Chiusbaia, Włoszech – Gosseto, Francji, USA – Kalifornia i Meksyku.

W Polsce spotykany jest na Dolnym Śląsku. Został stwierdzony w Złotym Stoku (Góry Złote), Boguszynie[1], Radzinowicach, Bystrzycy Górnej oraz Miedziance.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Jest główną rudą antymonu[1]. Stosowany do produkcji stopów[1]; w przemyśle gumowym, tekstylnym, szklarskim, ceramicznym; w medycynie. Bywa używany do wyrobu kosmetyków, farb i sztucznych ogni.

Jest ceniony przez kolekcjonerów. Najwspanialsze okazy (do 60 cm długości) pochodzą z Japonii. Są tam używane do wyrobu ozdób, podstawek pod doniczki, niskich płotków wokół ogrodów.

W starożytności wyrabiano z niego kosmetyki oraz używano do leczenia oczu. W średniowieczu był wykorzystywany jako środek przeczyszczający i wymiotny[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Olaf Medenbach, Cornelia Sussieck-Fornefeld: Minerały. Warszawa: Świat Książki, 1996, seria: Leksykon Przyrodniczy. ISBN 83-7129-194-9.
  • G.G. Gormaz, J.J. Casanovas, Atlas mineralogii, Wiedza i Życie, 1992.
  • W. Heflik, L. Natkaniec-Nowak, Minerały Polski, Antykwa, 1998.
  • Jerzy Żaba, Ilustrowany słownik skał i minerałów, Videograf II, 2003.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]