Araguari (1946)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Araguari (A-2)
Ilustracja
Klasa

niszczyciel

Typ

Acre

Historia
Stocznia

Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro,
Ilha das Cobras

Położenie stępki

28 grudnia 1940

Wodowanie

14 lipca 1946

 Marinha do Brasil
Wejście do służby

23 czerwca 1951

Wycofanie ze służby

1974

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1340 ton
pełna: 1800 t

Długość

całkowita: 98,5 metra
97,5 m na KLW

Szerokość

10,7 m

Zanurzenie

średnie: 2,59 m

Napęd
2 turbiny parowe Westinghouse o łącznej mocy 45 000 KM
3 kotły Babcock & Wilcox
2 śruby
Prędkość

36 węzłów

Zasięg

6000 Mm przy prędkości 15 węzłów

Uzbrojenie
4 działa kal. 127 mm (4 x I)
2 działka plot. kal. 40 mm (1 x II)
4 działka plot. kal. 20 mm (4 x I)
2 mbg, 2 zrzutnie bg
(stan początkowy; zmiany opisane w tekście)
Wyrzutnie torpedowe

8 x 533 mm (2 x IV)

Wyposażenie
system kierowania ogniem, radary, sonar
Załoga

150

Multimedia w Wikimedia Commons

Araguari (A-2) – brazylijski niszczyciel z okresu „zimnej wojny”, jedna z sześciu jednostek typu Acre. Okręt został zwodowany 14 lipca 1946 roku w stoczni Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro na Ilha das Cobras, a do służby w Marinha do Brasil wszedł w czerwcu 1951 roku. Jednostka została skreślona z listy floty w 1974 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

„Araguari” był jednym z sześciu bliźniaczych niszczycieli, zbudowanych w Brazylii w miejsce zarekwirowanych przez Wielką Brytanię po wybuchu II wojny światowej sześciu jednostek typu H[1]. Okręt został zbudowany według oryginalnego brytyjskiego projektu stoczni Thornycroft, z tą jednak różnicą, że system napędowy, uzbrojenie i wyposażenie miało być produkcji USA[2][3][a]. Inna niż w pierwowzorze siłownia spowodowała również zmiany w wyglądzie zewnętrznym jednostki, przejawiające się m.in. w użyciu jednego komina zamiast dwóch[1][2]. Sylwetka okrętu stała się tym samym podobna do amerykańskich niszczycieli typu Gridley[1]. Długi, ponaddziesięcioletni czas budowy jednostki spowodowany był zarówno brakami materiałowymi, jak też innymi trudnościami spowodowanymi toczącą się wojną[2].

Niszczyciel zamówiony został w końcu 1939 roku[2] w stoczni Arsenal de Marinha do Rio de Janeiro, położonej na wyspie Ilha das Cobras w Rio de Janeiro[1][4]. Stępkę okrętu położono 28 grudnia 1940 roku[1][5], został zwodowany 14 lipca 1946 roku[1][4][b], a służby w Marinha do Brasil przyjęto go 23 czerwca 1951 roku[1][5]. Niszczyciel otrzymał nazwę pochodzącą od rzeki Araguari[3]. Jednostka otrzymała numer taktyczny A-2[1][5].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

„Araguari” był dużym niszczycielem, z typowym dla tej klasy okrętów uzbrojeniem i wyposażeniem. Długość całkowita wynosiła 98,5 metra (97,5 m na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 10,7 metra i średnie zanurzenie 2,59 metra (maksymalne 3,3 m)[1][4]. Wyporność standardowa wynosiła 1340 ton, zaś pełna 1800 ton[1][4][c]. Okręt napędzany był przez dwie turbiny parowe Westinghouse z przekładniami redukcyjnymi o łącznej mocy 45 000 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczały trzy kotły wodnorurkowe Babcock & Wilcox[1][5]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć maksymalną prędkość 36 węzłów (marszowa wynosiła 20 węzłów)[1][5]. Energię elektryczną wytwarzały dwa turbogeneratory Westinghouse o napięciu 450 V i mocy 204 KM[5]. Okręt zabierał 450 ton mazutu, co zapewniało zasięg maksymalny 6000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 15 węzłów[1][5].

Okręt był uzbrojony w cztery pojedyncze działa uniwersalne kal. 127 mm L/38 Mark 21/30 (jedno na pokładzie dziobowym[d], jedno w superpozycji na nadbudówce dziobowej, jedno na pokładzie rufowym i jedno na nadbudówce rufowej, także w superpozycji)[1][5]. Broń przeciwlotniczą stanowiły dwa działka Bofors kal. 40 mm L/56 Mark 1 (1 x II) oraz cztery pojedyncze działka Oerlikon kal. 20 mm L/70 Mark 4[1][4][e]. Uzbrojenie uzupełniały: dwa poczwórne aparaty torpedowe kal. 533 mm oraz dwa miotacze bomb głębinowych K Mark 6 i dwie zrzutnie bomb głębinowych Mark 3 i Mark 4[1][5]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało dwa radary obserwacji okrężnej (SF-1 i VJ-1), system kierowania ogniem Mk 33 Mod 38, urządzenia naprowadzania kierunku Mk-T Mod 2 dla dział 127 mm i sonar QCR-1[5].

Załoga okrętu składała się ze 150 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][4][f].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Na przełomie 1953 i 1954 roku zmieniono numer burtowy okrętu na D-15[1][9]. W latach 1957–1958 niszczyciel poddano modernizacji: usunięto jedną armatę kal. 127 mm i dwa działka Oerlikon kal. 20 mm, montując w zamian podwójne stanowisko działek kal. 40 mm (na podstawie Mark 1 Mod 6); zamieniono też poczwórne aparaty torpedowe na dwa potrójne Mark 14 Mod 12[5]. Unowocześniono również wyposażenie radioelektroniczne, wymieniając m.in. dwa radary obserwacji okrężnej (na AN/SPS-4 i AN/SPS-6C z IFF), a także dodając radar kierowania ogniem artyleryjskim Mk 28 dla systemu kierowania ogniem Mk 33 Mod 38 i dwa urządzenia naprowadzania kierunku Mk 51 dla dział kal. 40 mm[5]. W rezultacie tych zmian wyporność okrętu wzrosła do 1450 ton (standardowa) i 2180 ton (bojowa)[6]. W 1958 roku jednostka wraz z bliźniaczą „Ajuricabą” wzięła udział w obchodach 400-lecia miasta Pelotas[5]. W 1963 roku dokonano reorganizacji struktury brazylijskiej marynarki, w wyniku której „Araguari” znalazła się w składzie 22 Dywizjonu 2 Eskadry Niszczycieli[10]. Od 18 marca do 19 kwietnia 1966 roku okręt wraz z bliźniaczymi niszczycielami „Acre” i „Amazonas” uczestniczył w rejsie szkoleniowym, zaś w 1969 roku wziął udział w międzynarodowych ćwiczeniach „Springboard 69” i „Veritas II” na Morzu Karaibskim (wraz z „Pará”, „Paraná”, „Piauí”, „Santa Catarina”, „Acre” i „Mariz e Barros”)[6]. Jednostka została skreślona z listy floty w 1974 roku[11][12].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Identycznie jak na budowanych jednocześnie niszczycielach typu Marcílio Dias.
  2. ↑ H. Ehlers podaje, że wodowanie okrętu odbyło się 29 listopada 1943 roku[5].
  3. ↑ H. Ehlers podaje wyporność standardową 1300 ton i bojową 1883 tony[6], J. Lipiński zaś – 1450 ton[7]; według Jane’s Fighting Ships of World War II wyporność wynosiła 1376 ton[8].
  4. ↑ Dziobowe działo jako jedyne osłonięte było maską przeciwodłamkową[1][5].
  5. ↑ H. Ehlers podaje, że uzbrojenie przeciwlotnicze okrętu składało się pierwotnie z sześciu pojedynczych działek kal. 20 mm[5].
  6. ↑ H. Ehlers podaje, że początkowo załoga niszczyciela liczyła 190 osób, a po modernizacji 215 osób (w tym 15 oficerów)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Ivan Gogin: ACRE destroyers (1949-1951). Navypedia. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  2. ↑ a b c d Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 72. 
  3. ↑ a b Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001, s. 26.
  4. ↑ a b c d e f Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: 1980, s. 417.
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 76. 
  6. ↑ a b c Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 75. 
  7. ↑ Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, s. 491.
  8. ↑ Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989, s. 100.
  9. ↑ Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 74. 
  10. ↑ Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 73. 
  11. ↑ Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). s. 77. 
  12. ↑ Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 29.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Hartmut Ehlers. Brazylijskie niszczyciele typu „M” i „A”. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2008 (91). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: ACRE destroyers (1949-1951). Navypedia. [dostęp 2017-04-26]. (ang.).
  • Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
  • Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
  • Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).
Niszczyciele typu Acre

Brazylia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Araguari_(1946)&oldid=58342248”