Archidiecezja kantońska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Archidiecezja kantońska
天主教广州总教区
Ilustracja
Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Kantonie
Państwo

 Chiny

Siedziba

Kanton

Data powołania

10 lub 11 maja 1848

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Metropolia

kantońska

Katedra

Katedra Najświętszego Serca Jezusa w Kantonie

Biskup diecezjalny

abp Joseph Gan Junqiu (甘俊邱)

Dane statystyczne (2007)
Liczba wiernych

40 000

Liczba kapłanów

1

Położenie na mapie Chin
Ziemia23°07′01,3″N 113°15′17,0″E/23,117028 113,254722
Strona internetowa

Archidiecezja kantońska (łac. Archidioecesis Coamceuvensis, chiń. 天主教广州总教区) – rzymskokatolicka archidiecezja ze stolicą w Kantonie, w Chińskiej Republice Ludowej.

Sufraganie archidiecezji kantońskiej[edytuj | edytuj kod]

Sufraganiami archidiecezji kantońskiej są diecezje:

Historia[edytuj | edytuj kod]

Za pontyfikatu Piusa IX, 10 lub 11 maja 1848 erygowany został wikariat apostolski Guangdong-Kuangsi. Tereny, które weszły w skład nowej administratury kościelnej podlegały wcześniej diecezji Makau.

6 sierpnia 1875 jednostka ta została podzielona na wikariat apostolski Guangdong ze stolicą w Kantonie i prefekturę apostolską Kuangsi (obecnie archidiecezja Nanning).

6 kwietnia 1914 zmieniono nazwę na wikariat apostolski Kantonu. W tym samym dniu dokonano kolejnego podziału wikariatu tworząc wikariat apostolski Chaozhou (obecnie diecezja Shantou).

W latach 20. XX wieku z wikariatu apostolskiego Kantonu wydzielono:

W wyniku reorganizacji chińskich struktur kościelnych 11 kwietnia 1946 powstała archidiecezja kantońska. Z 1949 pochodzą ostatnie pełne, oficjalne kościelne statystyki. Archidiecezja kantońska liczyła wtedy:

  • 20 346 wiernych (0,4% populacji)
  • 61 księży (44 diecezjalnych i 17 zakonnych)
  • 94 sióstr zakonnych
  • 1 parafię.

Archidiecezja kantońska była wtedy terenem misyjnym.

Od zwycięstwa komunistów w chińskiej wojnie domowej w 1949 archidiecezja, podobnie jak cały prześladowany Kościół katolicki w Chinach, nie może normalnie działać. W latach 1947 - 1950 po przejściu na emeryturę abp Antoine-Pierre-Jean Fourqueta MEP na stolicy arcybiskupiej trwał wakat. W wyniku trudności z obsadzeniem urzędu Stolica Apostolska powołała administratora apostolskiego w osobie Dominica Tang Yeeminga SI wyświęconego na biskupa kilka miesięcy później. 5 lutego 1958 został on aresztowany. Za odmowę wypowiedzenia posłuszeństwa papieżowi przebywał w więzieniu do 1981, kiedy to władze pozwoliły choremu na raka biskupowi wyjechać na leczenie do Hongkongu. 26 maja 1981 papież Jan Paweł II mianował go pełnoprawnym arcybiskupem metropolitą kantońskim. W odpowiedzi na ten akt komunistyczne władze 10 października 1981 obsadziły archidiecezję swoim biskupem. Abp. Dominic Tang Yee-ming zmarł w 1995. Nigdy nie dane mu było wrócić do Chińskiej Republiki Ludowej.

Brak danych czy w latach 1995 - 2007 działał w Kościele podziemnym legalny (z kościelnego punktu widzenia) arcybiskup. Do 2001 archidiecezją rządzili nieuznawani przez Kościół Powszechny arcybiskupi mianowani przez chiński urząd ds. wyznań.

4 grudnia 2007 arcybiskupem został Joseph Gan Junqiu. Uzyskał on akceptację zarówno Stolicy Apostolskiej, jak i chińskiego rządu[1]. Mimo iż został desygnowany w listopadzie 2006 nie mógł objąć katedry z powodu protestów Patriotycznego Stowarzyszenia Katolików Chińskich spowodowanych złożeniem przez nominata prośby do Benedykta XVI o uznanie wyboru i otrzymanej w odpowiedzi zgody papieskiej[2]. Z powodu utrzymywania kontaktów z Ojcem Świętym abp. Gan Junqiu spotykają szykany ze strony aparatu państwowego. 12 lipca 2011 agencje informacyjne podały informację o jego zaginięciu[3].

Ordynariusze kantońscy[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Biskupi kantońscy.

Obecnie arcybiskupem metropolitą kantońskim jest Joseph Gan Junqiu (甘俊邱). Sakrę biskupią przyjął 4 grudnia 2007. Mianowany został przez władze państwowe, ale uzyskał zgodę papieską na objęcie archidiecezji.

W archidiecezji obecnie nie ma biskupów pomocniczych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Radio Watykańskie
  2. www.ekai.pl. [dostęp 2011-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)].
  3. www.ekai.pl. [dostęp 2011-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]