Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu
Ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

Poznań

Adres

61-108 Poznań,
ul. ks. Ignacego Posadzego 2

Wyznanie

katolickie

Kościół

katolicki

Archidiecezja

poznańska

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Archiwum Archidiecezjalne w Poznaniu”
Ziemia52°24′45,4″N 16°56′51,4″E/52,412611 16,947611
Strona internetowa
widok od przodu
tablica informacyjna

Archiwum Archidiecezjalne zostało założone w 1925 r., staraniem biskupa Stanisława Łukomskiego, ówczesnego sufragana poznańskiego oraz archiwariusza diecezjalnego ks. Edmunda Majkowskiego, jako osobna instytucja diecezjalna, rządząca się własnymi prawami, posiadająca osobowość prawno-koscielną.

Na miejsce archiwum wybrano budynek dawnej siedziby sławnej Akademii Lubrańskiego, który odpowiednio dostosowano architektonicznie, do potrzeb nowo powstałej instytucji. Pierwszym dyrektorem archiwum został ks. Edmund Majkowski (1925-1933), po nim kolejno, ks. Józef Nowacki (1933-1964), ks. Stefan Hain (1964-1971), ks. Marian Banaszak (1971-1990), ks. Konrad Lutyński (1991-2002) oraz ks. Roman Dworacki (od 2002).

W początkowym okresie kładziono znaczny nacisk na koncentracje archiwaliów, ale po objęciu dyrekcji przez ks. prof. Nowackiego rozpoczęła się fachowa inwentaryzacja całego zasobu, umożliwiająca korzystanie ze zbiorów przez historyków.

W latach siedemdziesiątych, gdy dyrektorem był ks. prof. Marian Banaszak, zorganizowano w archiwum pierwszą pracownię introligatora i konserwatora. Rozpoczęto oprawianie XIX-wiecznego zespołu akt z Kancelarii Arcybiskupiej. Przystąpiono także do systematycznej konserwacji najbardziej zniszczonych ksiąg staropolskich. Od 1992 r. rozpoczęto stosować nową metodę konserwatorską przy wzmacnianiu kart i uzupełnianiu ubytków masą papierową.

Cały zbiór archiwaliów z okresu staropolskiego został sfotografowany na mikrofilmach, podobnie jak zbiór ksiąg metrykalnych (łącznie stanowi to ok. 1100 rolek). Rozpoczęto również opracowywanie informacyjnych baz komputerowych. Od 1997 r. archiwum posiada własną stronę w Internecie, na której oprócz najpotrzebniejszych informacji o funkcjonowaniu instytucji znajdują się także odsyłacze do katalogu ksiąg metrykalnych.