125 mm armata czołgowa 2A46
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość lufy |
6,350 m |
Armata czołgowa 2A46 (D-81TM) – 125-mm półautomatyczna armata czołgowa konstrukcji radzieckiej[1].
Armata 2A46 stanowiła ulepszenie armaty 2A26 (D-81T), przyjętej na uzbrojenie w 1968 roku i stanowiącej uzbrojenie czołgów T-64A, a w wersji 2A46M2 – T-72[2]. Zasadniczą zmianą dla poprawienia celności było okrycie lufy płaszczem, zmniejszającym odkształcenia od różnicy temperatur[2]. Dokonano też innych drobnych zmian. W wersji dla czołgu T-72 otrzymała oznaczenie 2A46, a w wersji dla czołgów T-64 i T-80 2A46-1 lub 2A46-2 w odmianie dostosowanej do odpalania pocisków przeciwpancernych Kobra[3].
Zasadniczą modernizację konstrukcji stanowi armata 2A46M, w której zwiększono celność o ok. 40%, przede wszystkim poprzez zastąpienie niesymetrycznego opornika przez dwa umieszczone symetrycznie po przekątnej komory zamkowej[4]. Otrzymały ją czołgi T-72A późnych serii i T-72B, a w odmianie 2A46M-1 wozy rodziny T-64B, T-80B, T-80U i pochodne[4].
Armata stanowi uzbrojenie m.in. czołgów T-72 i PT-91, znajdujących się na wyposażeniu Wojska Polskiego[1]. Działa na zasadzie odrzutu lufy. Przeznaczona do obezwładniania i niszczenia siły żywej, środków ogniowych oraz pojazdów bojowych[1]. Gładkościenna lufa z przedmuchiwaczem posiada osłonę termiczną i wzmocniona jest tuleją. Zamek klinowy z mechanizmem samoczynnego działania. Z hydraulicznego opornika i pneumatycznego powrotnika składa się oporopowrotnik[1]. W wersji podstawowej 2A46 stosowany jest tylko jeden opornik umieszczony niesymetrycznie pod lufą po prawej stronie[3]. Kołyska typu cylindrycznego. Posiada łukowy mechanizm podniesieniowy[5] oraz elektryczny i mechaniczny mechanizm spustowy. Ładowanie armaty odbywa się za pomocą zmechanizowanego samoczynnego układu zasilania[1].
Do strzelania z armaty stosuje się amunicję rozdzielnego ładowania z pociskami kumulacyjnymi, podkalibrowymi i odłamkowo-burzącymi[1].
Dane techniczne armaty[edytuj | edytuj kod]
- masa zespołu wahadłowego – 2675 kg[1]
- długość lufy – 6350 mm
- kąt ostrzału – od –5 do +15° (w pionie)
- prędkość początkowa pocisku kumulacyjnego – 905 m/s; odłamkowo-burzącego – 850 m/s
- długość strzału bezwzględnego, przy wysokości celu 2 m – do 2120 m
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 14.
- ↑ a b Przeździecki 2021 ↓, s. 28-29.
- ↑ a b Przeździecki 2021 ↓, s. 29-30.
- ↑ a b Przeździecki 2021 ↓, s. 31.
- ↑ Mechanizm posiada sprzęgło cierne, które zabezpiecza część mechanizmu przed uszkodzeniem w wypadku dużych obciążeń dynamicznych
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 14. ISBN 83-86028-01-7.
- Paweł Przeździecki. Armaty czołgowe rodziny D-81 kalibru 125 mm. Część I. „Nowa Technika Wojskowa”. 5/2021, maj 2021. ISSN 1230-1655.