Aszur-etel-ilani

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Aszur-etel-ilani – król Asyrii, syn i bezpośredni następca Aszurbanipala. Panował jedynie kilka lat - uczeni datują jego rządy bądź na lata ok. 630-627 p.n.e.[1] bądź na lata ok. 627-623 p.n.e.[2]

Imię[edytuj | edytuj kod]

Akadyjskie imię tronowe tego władcy brzmi Aššur-etel-ilāni, co znaczy „Aszur jest księciem bogów”[1]. Najczęściej spotykane w tekstach formy zapisu tego imienia to (m)(d)(-šur)-e-tel(-li/lu)-DINGIR(.MEŠ), (m)AN.ŠÁR-e-tel-li/lu4-DINGIR(.ME/MEŠ) i (m)AN.ŠÁR-NIR.GÁL-DINGIR(.ME/MEŠ)[1].

Panowanie[edytuj | edytuj kod]

Wśród historyków wciąż trwa debata na temat długości rządów Aszur-etel-ilani, ich chronologii, a także okoliczności objęcia i utraty przez niego władzy[2]. Problemy z rekonstrukcją jego rządów wynikają przede wszystkim z gwałtownego spadku ilości dostępnych źródeł pisanych, jaki nastąpił po śmierci Aszurbanipala[2]. Do tego dochodzą jeszcze trudności w interpretacji zachowanych źródeł, które czasem zaprzeczają sobie nawzajem[2].

Wiele wskazuje na to, że w chwili śmierci swego ojca Aszur-etel-ilani nie był jeszcze pełnoletni[2]. Ze źródeł pisanych wiadomo, iż decydującą rolę w osadzeniu go na tronie Asyrii odegrał Sin-szumu-liszir, wysoki dostojnik i eunuch na dworze asyryjskim, który do ochrony młodego księcia użył własnej, prywatnej armii[2]. Aszur-etel-ilani wyprawiał się do Babilonii, gdzie odnosił sukcesy w walce z Nabopolassarem, który ogłosił się królem Babilonii[2]. Przez cały swój krótki okres rządów musiał też stawiać czoła roszczeniom swego starszego brata Sin-szar-iszkuna, któremu udało się jednak w końcu w 623 r. p.n.e. przejąć tron[2]. Dalszy los Aszur-etel-ilani nie jest znany[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Brinkman J.A., Aššur-etel-ilāni, w: Radner K. (red.), The Prosopography ... , s. 183-184.
  2. a b c d e f g h i Leick G., Who's Who ... , s. 28.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Brinkman J.A., Aššur-etel-ilāni, w: Radner K. (red.), The Prosopography of the Neo-Assyrian Empire, t. 1/I (A), 1998, s. 183-184.
  • Leick G., Who's Who in the Ancient Near East, hasło Ashur-etel-ilani, London and New York 2002, s. 28.