Attila Végh

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Attila Végh
Ilustracja
Attila Vegh
Pseudonim

Pumukli

Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1985
Dunajská Streda

Obywatelstwo

Słowacja

Wzrost

188 cm

Masa ciała

93 kg

Styl walki

kenpō, zapasy, boks tajski

Debiut

2008

Kategoria wagowa

ciężka
półciężka

Klub

Octagon Fighting Academy
American Top Team

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

44

Zwycięstwa

33

Przez nokauty

14

Przez poddania

9

Przez decyzje

10

Porażki

9

Remisy

2

  1. Bilans walk aktualny na 27 kwietnia 2023.

Attila Végh (ur. 9 sierpnia 1985 w Dunajskiej Stredzie) – słowacki zawodnik mieszanych sztuk walki pochodzenia węgierskiego, czternastokrotny mistrz Węgier w kenpō karate oraz mistrz Europy i mistrz świata z 2006 roku. Zwycięzca turnieju Bellator FC wagi półciężkiej z 2012 oraz mistrz tejże organizacji z 2013.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Végh urodził się w Dunajskiej Stredzie na Słowacji. Jego rodzice pochodzili z mniejszości węgierskiej, która licznie zamieszkuje południowo-zachodnią Słowację. Mając 5 lat zaczął trenować zapasy w stylu klasycznym i przez następne 9 lat poświęcił się tej dyscyplinie, ale nie osiągnął żadnych większych sukcesów. W wieku 15 lat zainteresował się jedną z odmian karate – kenpō i rozpoczął treningi. Przez całą karierę, która trwała prawie 7 lat, zdobył czternaście razy mistrzostwo Węgier oraz był wielokrotnym medalistą wielu zawodów kenpō w Europie. W 2006 roku został mistrzem Europy w kenpō w kat. do 93 kg[1][2] oraz mistrzem świata w tej samej kategorii wagowej[3].

Kariera MMA[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery w kenpō postanowił spróbować sił w MMA. Mając doświadczenie z zapasów oraz kenpō które często są stylami źródłowymi zawodników MMA w 2008 roku rozpocząć intensywne treningi mieszanych sztuk walki. Jeszcze w tym samym roku 23 marca zadebiutował w MMA pokonując Mateja Turcana przez poddanie[1]. Do końca roku stoczył jeszcze cztery zwycięskie pojedynki[1]. W pierwszym kwartale 2009 walczył lokalnych galach na Węgrzech, Słowacji i Czechach, wygrywając wszystkie cztery pojedynki[1], pokonując m.in. 29 kwietnia Polaka Sebastiana Hercunia. Po tej walce zainteresowała się nim polska organizacja, KSW i podpisała z nim kontrakt.

Lata 2009–2010 (KSW)[edytuj | edytuj kod]

Swój pierwszy pojedynek w KSW stoczył 15 maja 2009 roku na gali KSW XI przeciwko Łukaszowi Jurkowskiemu – utytułowanemu zawodnikowi taekwondo oraz tryumfatorowi pierwszego turnieju KSW. Po 2. rundowym pojedynku sędziowie jednomyślnie punktowali zwycięstwo Polaka[1]. Porażka z Jurkowskim była pierwszą w dotychczasowej karierze Vegha oraz przerwała pasmo 9 zwycięstw z rzędu. Trzy miesiące po walce w Polsce zwyciężył przed czasem na gali It’s Showtime. Do końca roku pokonywał m.in. Czeczena mieszkającego na stałe w Polsce Asłambieka Saidowa[1].

28 listopada przegrał z Finem Tonim Valtonenem na fińskiej gali Shooto Finland[1]. Jeszcze w tym samym roku w grudniu pokonał Igora Henca w pojedynku o pas mistrzowski węgierskiej organizacji Total Fight Championships[4].

2010 rok również udanie rozpoczął, najpierw 13 lutego zdobył pas mistrza Europy organizacji WFFA (World Free Fight Association) pokonując Serba Aleksandra Radosawljewicza na punkty[5], następnie 26 marca znokautował Borisa Tonkowicia i zdobył kolejne mistrzostwo, słowackiej organizacji Styx[6][7].

7 maja 2010 roku wystartował w turnieju KSW wagi półciężkiej na gali KSW XIII gdzie ćwierćfinale pokonał przez TKO Łukasza Skibskiego, natomiast w półfinale uległ Danielowi Taberze przed czasem, poddając się wskutek założonej dźwigni na kolano[1].

Po przegranej z Taberą, 22 maja zremisował Rosjaninem Adłanem Amagowem[1], a 7 dni później pokonał przez TKO mającego epizod w japońskiej organizacji PRIDE Litwina Egidijusa Valaviciusa[1]. Koniec roku zakończył porażką przed czasem z Duńczykiem Simonem Carlsenem na gali Heroes Gate 2 w Pradze[1].

Rok 2011[edytuj | edytuj kod]

Nowy rok rozpoczął od remisu z Holendrem Hansem Stringerem[1]. Do końca roku wygrywał m.in. z Finem Marcusem Vanttinenem oraz Niemcem Jonasem Billsteinem[1]. Po serii czterech zwycięstw z rzędu związał się z czołową amerykańską organizacją Bellator FC.

2012–2014 (Bellator FC)[edytuj | edytuj kod]

W swoim debiucie 20 kwietnia 2012 roku na gali Bellator 66 pokonał przez niejednogłośną decyzję sędziów Amerykanina Dana Spohna[1]. Zwycięstwo to dało mu szanse na wystartowanie w turnieju wagi półciężkiej który rozpoczął się 22 czerwca (Bellator 71). Ostatecznie Vegh zwyciężył w turnieju pokonując m.in. Emanuela Newtona i Travisa Wiuffa[1] oraz otrzymując czek o wartości 100 tys. USD i prawo walki o mistrzostwo Bellatora w wadze półciężkiej[8]. 28 lutego 2013 w pojedynku o pas zmierzył się z ówczesnym mistrzem Francuzem Christianem M’Pumbu, którego pokonał na punkty po 5. rundowym starciu tym samym zdobywając pas[9]. Mistrzostwo stracił już w pierwszej obronie 21 marca 2014 na rzecz byłego rywala Emanuela Newtona który niejednogłośną decyzją sędziów odebrał pas Słowakowi[1]. 25 sierpnia 2014 po niespełna jednej porażce został zwolniony z organizacji Bellator[10].

2016–2017 (Powrót do KSW, M-1 Global)[edytuj | edytuj kod]

Na początku 2015 związał się ponownie z Konfrontacją Sztuk Walki. W swoim piątym występie dla polskiej organizacji 23 maja 2015 zmierzył się o pas mistrzowski w wadze półciężkiej z Chorwatem Goranem Reljiciem, ostatecznie ulegając mu niejednogłośnie na punkty[11].

16 czerwca 2016 przedłużył serię porażek do trzech, przegrywając przez nokaut z Aleksandrem Wołkowem, w pojedynku o mistrzostwo M-1 Global wagi ciężkiej[12]. 21 października 2016 na M-1 Challenge 71 przegrał z kolejnym Rosjaninem, Wiktorem Niemkowem jednogłośnie na punkty[1].

Zwycięską niemoc przełamał 29 lipca 2017 w Pradze wygrywając jednogłośną decyzją sędziów z Irlandczykiem Paulem Byrne[1]. 12 listopada 2017 pokonał przed czasem Amerykanina Travisa Fultona[1].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Kenpō karate[edytuj | edytuj kod]

  • 2006: mistrz świata w kat. do 93 kg
  • 2006: mistrz Europy w kat. do 93 kg
  • 14-krotny mistrz Węgier

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

  • 2009: mistrz Europy Total Fight Championships w wadze półciężkiej
  • 2010: mistrz Europy World Free Fight Association w wadze półciężkiej
  • 2010: mistrz Styx MMA Association w wadze półciężkiej
  • 2010: KSW 13 – półfinalista turnieju w wadze półciężkiej
  • 2012: Bellator Summer Series Light Heavyweight Tournament – 1. miejsce w turnieju wagi półciężkiej
  • 2013–2014: mistrz Bellator FC w wadze półciężkiej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Statystyki i rekord MMA na tapology.com [online], tapology.com [dostęp 2017-12-07] (ang.).
  2. European Kempo Championships: wyniki [online], kempoikf.com (ang.).
  3. Roman Lukáč, Attila Végh: Soupeře nikdy nepodceňuju! [online], extraround.cz, 22 czerwca 2011 [dostęp 2011-06-22] (cz.).
  4. Totalfight IX.: Kótai nyert, Végh MMA Európa-bajnok. fightermagazin.hu, 2009-12-14. [dostęp 2017-12-07]. (węg.).
  5. Night of Scorpion 6 – results. scorpionteam.com, 2010-03-13. [dostęp 2017-12-07]. (ang.).
  6. Weekendowy przegląd ringów/klatek. mmarocks.pl, 31.03.2010. (pol.).
  7. STYX CHAMPIONS. styxpromotion.sk. [dostęp 2017-12-07]. (słow.).
  8. Brian Hemminger: Bellator 73 moment: Attila Vegh knocks out Travis Wiuff in 25 seconds. mmamania.com, 2012-08-25. [dostęp 2017-12-07]. (ang.).
  9. Mike Chiappetta: Bellator 91 results: Attila Vegh captures Bellator light-heavyweight championship. mmafighting.com, 2013-03-01. [dostęp 2017-12-07]. (ang.).
  10. Kolejne zwolnienia w organizacji Bellator. fight24.pl, 2014-08-26. [dostęp 2017-12-07]. (pol.).
  11. Tomasz Nowosielski: Goran Reljic nowym mistrzem KSW w wadze półciężkiej. Attila Vegh pokonany po kontrowersyjnej decyzji sędziów.. mmarocks.pl, 2015-05-23. [dostęp 2017-12-07]. (pol.).
  12. K. Witek: Wyniki M-1 Challenge 68: Attila Vegh znokautowany w 1 rundzie, Schlemenko mistrzem Grand Prix do 84 kg. mmanews.pl, 16.06.2016. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]