Autonomia instytutów
Autonomia instytutów – jedna z podstawowych norm odnowionego prawa zakonnego, która ustala prawo każdego instytutu życia konsekrowanego do słusznej autonomii życia (kan. 586).
Zakres autonomii obejmuje całość spraw wewnętrznych danego instytutu. Dotyczy zwłaszcza zarządzania i ma na celu zachowanie własnego dziedzictwa. Wyraża się przede wszystkim poprzez prawo własne[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kodeks Prawa Kanonicznego (kanony 578 i 586). [dostęp 2010-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-23)].