Azotyn butylu

Azotyn butylu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	azotyn 1-butylu
	Inne nazwy i oznaczenia
	azotyn n-butylu, 1-nitrozooksybutan
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C4H9NO2
Masa molowa	103,12 g/mol
Wygląd	bezbarwna ciecz
	Identyfikacja
Numer CAS	544-16-1
PubChem	10996
SMILES
	CCCCON=O
InChI
	InChI=1S/C4H9NO2/c1-2-3-4-7-5-6/h2-4H2,1H3
	InChIKey
	JQJPBYFTQAANLE-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	0,9114 g/cm³; ciecz
	Rozpuszczalność
	mieszalny z etanolem i eterem dietylowym
Temperatura wrzenia	78 °C
Współczynnik załamania	1,3762 (589 nm, 20 °C)
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-02-22]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie Rozporządzenia CLP, zał. VI
Zwroty H	H225, H301, H331
Zwroty P	P210, P261, P301+P310, P311
Temperatura zapłonu	−13 °C (zamknięty tygiel)
Numer RTECS	RA0780000
Dawka śmiertelna	LD50 83 mg/kg (szczur, doustnie)
	Podobne związki
Podobne związki	azotyn izobutylu, azotyn sec-butylu, azotyn tert-butylu
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Azotyn butylu, C
4H
9NO
2 – organiczny związek chemiczny z grupy azotynów, ester kwasu azotawego i butanolu. Używany jest głównie rekreacyjnie jako poppers.

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Może zostać otrzymany poprzez wkraplanie mieszaniny butanolu z kwasem siarkowym do wodnego roztworu azotynu sodu^[5].

↑ ^a ^b ^c ^d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 95, Boca Raton: CRC Press, 2014, s. 3-86, ISBN 978-1-4822-0867-2 (ang.).
↑ ^a ^b ^c Butyl nitrite (nr 226637) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2016-02-22]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
↑ ^a ^b n-Butyl nitrite, [w:] ChemIDplus, United States National Library of Medicine [dostęp 2016-02-22] (ang.).
↑ Azotyn butylu, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2016-02-22] (ang.).
↑ Estry kwasów nieorganicznych. W: Arthur Israel Vogel: Preparatyka organiczna. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, s. 348. ISBN 83-204-0579-3.