Błękitna Dywizja

250 Dywizja Piechoty 250. Infanterie Division
Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	20 lipca 1941
Rozformowanie	20 października 1943
Nazwa wyróżniająca	„Błękitna”
Dowódcy
Pierwszy	Agustín Muñoz Grandes
Ostatni	Emilio Esteban Infantes
Działania zbrojne
Front wschodni (II wojna światowa) blokada Leningradu
Organizacja
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	Grupa Armii Północ

Sztandar 3. batalionu

Błękitna Dywizja (hiszp. La División Azul, niem. Blaue Division) lub 250 hiszpańska dywizja ochotnicza – formacja wojskowa z okresu II wojny światowej, złożona z hiszpańskich frankistów, którzy walczyli u boku armii niemieckiej na froncie wschodnim przeciwko Armii Czerwonej w okresie od 20 lipca 1941 do 20 października 1943. Oficjalna nazwa hiszpańska formacji brzmiała „Division Española de Voluntarios”, w języku niemieckim „250 Infanterie Division (spanische)”.

Powstanie

Po ataku Niemiec na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 działacze hiszpańskiej Falangi przystąpili do organizowania formacji wojskowej do walki u boku armii niemieckiej. Miał być to gest rewanżu za pomoc jakiej III Rzesza udzieliła Francisco Franco podczas wojny domowej w Hiszpanii wysyłając Legión Cóndor.

24 czerwca 1941 w centrum Madrytu miała miejsce antyradziecka manifestacja członków Falangi. Okrzyk Rusia es culpable! („Rosja jest winna”) stał się hasłem frankistów deklarujących gotowość walki z „wrogami Europy”, Rosją i „bezbożnym komunizmem”. 28 czerwca 1941 rząd Franco wezwał Hiszpanów do wstępowania w szeregi tej ochotniczej formacji.

Dywizja była formowana przez Wehrmacht na poligonie Grafenwähr na mocy rozkazu z 20 lipca 1941 roku, poza falą mobilizacyjną, w XII. Okręgu Wojskowym.

Wchodzące w skład pułków bataliony formowano we wszystkich większych miastach Hiszpanii: Madrycie, Saragossie, Sewilli, Ceucie, Valladolid, La Coruna, Burgos, Walencji i Barcelonie. Podczas werbunku zgłosiło się ok. 70 tys. ochotników, z czego wybrano 18 tysięcy. Równolegle formowano pułk artylerii, jednostki towarzyszące oraz zaplecze. Początkowo powstał problem tego jakie mundury mogą nosić żołnierze dywizji – Hiszpania nie była oficjalnie w stanie wojny ze Związkiem Radzieckim, więc oficjalnie nie można było używać mundurów armii hiszpańskiej. Wybrnięto z problemu tworząc uniform kombinowany, składający się z błękitnej bluzy mundurowej Falangi, czerwonego beretu hiszpańskich monarchistów – karlistów i oliwkowych bryczesów z munduru hiszpańskiej Legii Cudzoziemskiej. Nieoficjalnie jednak wielu ochotników, szczególnie oficerów, nosiło zwykłe mundury wojskowe. Dowódcą dywizji został gen. Agustín Muñoz Grandes, doświadczony frankistowski dowódca z czasów wojny domowej i jednocześnie zwolennik przystąpienia Hiszpanii do wojny po stronie państw Osi.

Walki

13 lipca wyruszył pierwszy pociąg z ochotnikami z Madrytu do Niemiec. Niemcy wyposażyli hiszpańską dywizję w standardowy sprzęt Wehrmachtu, włącznie z umundurowaniem. Jednostka została też przemianowana na 250. Dywizję Piechoty i włączona w skład 16. Armii. Drogę na front, w rejon Nowogrodu Wielkiego żołnierze przebyli do Suwałk pociągiem, a pozostałe 1300 km pieszo, gdyż Niemcy nie dostarczyli przewidzianych dla tej dywizji ciężarówek.

Dywizja walczyła na północy Rosji nad rzeką Wołchow i jeziorem Ilmeń, następnie wzięła udział w blokadzie Leningradu. Tam przyszło jej stoczyć krwawą, ale zwycięską bitwę z wielokrotnie silniejszym przeciwnikiem – pod Krasnym Borem (10 lutego 1943). Za cenę utrzymania pozycji Hiszpanie ponieśli ogromne straty np. w jednym z batalionów, z 835 żołnierzy, sprawnych pozostało 27. Ogółem poległo w tej bitwie 1127 Hiszpanów, a 1035 było rannych, zaginęło 91 żołnierzy. Kulminacja walk przypadła na luty 1943 roku, kiedy dowództwo nad Dywizją objął gen. Emilio Esteban Infantes. Wkrótce jednak, w związku z naciskami angielskiej i amerykańskiej dyplomacji (zażądanymi w formie ultymatywnej przez Stalina) i zmianą sytuacji międzynarodowej (coraz bardziej widoczna porażka państw Osi), Hiszpania została zmuszona do ogłoszenia pełnej neutralności i od 12 października 1943 rozpoczęła wycofywanie „Błękitnej” Dywizji do kraju. Ogółem przez jednostkę przewinęło się ok. 45 tys. żołnierzy, a jej straty wyniosły ok. 5 tys. poległych i 8 tys. rannych.

Po repatriowaniu dywizji do Hiszpanii część jej żołnierzy kontynuowała walkę z Sowietami w niemieckich mundurach: najpierw jako Błękitny Legion, następnie w szeregach 28 Dywizji Ochotniczej SS Wallonien.

Ustanowiono specjalne medale dla członków Błękitnej Dywizji:

• 9 listopada 1943 – Medal za Kampanię w Rosji (przez rząd hiszpański)
• 3 stycznia 1944 – Medal Błękitnej Dywizji (przez niemieckie dowództwo)

Struktura organizacyjna

• 262., 263. i 269. hiszpański pułk piechoty
• 250. hiszpański pułk artylerii
• 250. hiszpański batalion pionierów
• 250. hiszpański oddział rozpoznawczy
• 250. hiszpański oddział przeciwpancerny
• 250. hiszpański oddział łączności.

Dowódcy

• Generalleutnant Agustín Muñoz Grandes 20.07.1941 – 13.12.1942;
• Generalleutnant Emilio Esteban Infantes 13.12.1942 – 20.10.1943.

Bibliografia

• Carell Paul, Operacja „Barbarossa”, Warszawa 2000, ​ISBN 831109199-4​.
• PaulP. Carell PaulP., Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, KazimierzK. Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110 .
• Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941–1945, b.m.w i b.m.r., ​ISBN 0-7643-0182-9​.
• Muszyński Wojciech Jerzy, Błękitna Dywizja. Ochotnicy hiszpańscy na froncie wschodnim 1941–1945, Warszawa 2002, ​ISBN 83-909046-5-9​.
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol., Bonn 2003, ​ISBN 3-8289-0525-0​.

Linki zewnętrzne

• Strona Fundacji „Błękitna Dywizja” (po hiszpańsku)