Błogosławieństwa ojcowskie
Błogosławieństwa ojcowskie – w tradycji ruchu świętych w dniach ostatnich (mormonów) praktyka religijna zarezerwowana dla domu rodzinnego.
Wzorowana jest na błogosławieństwach udzielanych potomstwu przez patriarchów i proroków, zarówno tych biblijnych jak i wywiedzionych z Księgi Mormona. W kontekście jej pierwowzorów znalezionych na kartach mormońskich pism świętych wymienia się Adama, Noego, Abrahama, Izaaka, Lehiego, Mosjasza czy Mormona. Wspominana jest również w rozdziale 107. Nauk i Przymierzy. Mowa jest tam o błogosławieństwie udzielonym przez Adama swoim, zgromadzonym w Adam-ondi-Ahman, prawym potomkom[1][2]. Obrzęd ten miał na tyle duże znaczenie, że zebranym ukazał się z tej okazji sam Bóg[3][2].
Zgodnie z mormońską doktryną, by takowe błogosławieństwo było ważne, ojciec musi być ochrzczonym członkiem Kościoła[3], który otrzymał również Ducha Świętego[3]. Musi być jednocześnie posiadaczem kapłaństwa Melchizedeka[3], wyższego z dwóch typów kapłaństwa powszechnie występujących w tej wspólnocie religijnej. Spełnienie tych wymogów umożliwia ojcu zwrócenie się do niebios o przewodnictwo i uprawomocnienie jego słów wypowiedzianych w akcie błogosławieństwa[3]. By dokonać samego obrzędu ojciec, kładzie ręce na głowie dziecka[3] i zapewnia je, zarówno werbalnie jak i mocą Ducha Świętego, że błogosławieństwo kochającego rodzica pochodzi z Bożego natchnienia i posiada Bożą aprobatę[3].
Ojciec może udzielić błogosławieństwa z własnej inicjatywy[3], na prośbę swych dzieci[3] lub na prośbę swej żony[3]. Nie powinien błogosławieństwa w żaden sposób narzucać[3], to bowiem naruszałoby bardzo silnie akcentowaną wśród świętych w dniach ostatnich wolną wolę[3]. Nie ma idealnej bądź sugerowanej częstotliwości, z którą błogosławieństwa powinny być udzielane[3]. Zwraca się uwagę, że powinna ona odpowiadać tak indywidualnym potrzebom[3], jak i pozostawać w harmonii z podszeptami Ducha Świętego[3]. Ojciec brać będzie w tym obrzędzie z większą łatwością w sytuacji, w której jego relacje z dziećmi opierają się na wzajemnej miłości i dobroci[3]. Zalecane jest unikanie sięgania po ów obrzęd przed uprzednim rozwiązaniem czy załagodzeniem sytuacji konfliktowej[3].
Błogosławieństwo ojcowskie jest zarówno obrzędem dokonywanym na mocy upoważnienia kapłańskiego jak i czynnością zbliżającą do siebie ojca oraz dziecko[3]. Upewnia też matkę w tym, że jej małżonek jest w stanie posługiwać na rzecz rozwoju duchowego dzieci bądź dziecka[3]. Jest symbolicznym przejawem czystej miłości[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 19. ISBN 978-0-02-904040-9.
- ↑ a b Bruce R. McConkie: Mormon Doctrine. Salt Lake City: Bookcraft, 1966, s. 21.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Daniel H. Ludlow (red.): Encyclopedia of Mormonism. New York: Macmillan Publishing, 1992, s. 504. ISBN 978-0-02-904040-9.