Błyszczak półobrożny
| ||
| Lamprotornis hildebrandti[1] | ||
| (Cabanis, 1878) | ||
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | wróblowe | |
| Podrząd | śpiewające | |
| Rodzina | szpakowate | |
| Podrodzina | szpaki | |
| Rodzaj | Lamprotornis | |
| Gatunek | błyszczak półobrożny | |
| Synonimy | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 | ||
Błyszczak półobrożny[4], błyszczak pyszny (Lamprotornis hildebrandti) - gatunek ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Pierwotnie zaliczał się do rodzaju Notauges. Został nazwany na cześć niemieckiego kolekcjonera Johannesa Hildebrandta, który jako pierwszy sprowadził do Europy okazy tego gatunku.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Błyszczak pyszny występuje w Kenii i Tanzanii, gdzie zamieszkuje otwarte przestrzenie na wysokościach od 500 do 2200 metrów. Zamieszkuje otwarte tereny lesiste oraz zarośla. Jest często obserwowany, jego siedliska nie są zagrożone zniszczeniem, a zasięg jego występowania obejmuje tereny już chronione. W związku z tym jest sklasyfikowany jako gatunek niższego ryzyka zagrożenia wyginięciem.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Błyszczak pyszny ma 18 centymetrów długości i waży od 50 do 69 gram. Jest pokryty opalizującym, kolorowym upierzeniem. Tak jak u jego krewniaków opalizacja jest spowodowana interferencją światła na mikroskopijnej strukturze piór, a nie barwnikiem. Głowa, jak i większość górnej części ciała jest barwy niebieskiej, szyja oraz górna część piersi jest purpurowa, ogon jest niebiesko-zielony. Dolna część piersi oraz brzuch są pomarańczowo-rude. Ma jaskrawą, pomarańczową tęczówkę i czarne nogi. Obie płcie wyglądają identycznie, natomiast młode całkowicie różnią się barwą od dorosłych - brak im jaskrawego upierzenia, górne partie ciała są szare a dolne brązowe.
Rozmnażanie i odżywianie[edytuj | edytuj kod]
Głównym rodzajem pożywienia są owady takie jak żuki, koniki polne czy latające termity, ale żywi się również owocami, o czym świadczą nasiona znajdowane w żołądkach tych ptaków. Żeruje na ziemi, w parach bądź w małych stadach. Czasami przyłącza się do żerujących ptaków innych gatunków z rodzaju Lamprotornis.
Okres gniazdowania rozciąga się od marca do maja i od października do grudnia. Zwykle buduje gniazda z włókien roślinnych w opuszczonych gniazdach dzięciołów wydrążonych w drzewach. Czasami gniazduje w płotach, w słupach oświetleniowych i telegraficznych. Konkuruje o miejsca na gniazda z Błyszczakiem stalowym. Składa zwykle od trzech do czterech jaj, które są pod opieką obojga rodziców.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lamprotornis hildebrandti, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Hildebrandt's Starling (Lamprotornis hildebrandti) (ang.). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-11-07].
- ↑ BirdLife International 2012, Lamprotornis hildebrandti, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2016-04-10] (ang.).
- ↑ P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Sturninae Rafinesque, 1815 - szpaki (wersja: 2015-05-27). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-04-10].
