BAP Arica (1974)
_prepares_to_moor_to_a_pier_at_Naval_Submarine_Base_Point_Loma._Arica_is_the_first_Peruvian_submarine_to_pull_into_San_Diego_bay_and_is_participating_Diese.jpg) „Arica” (2009) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1 listopada 1971 |
| Wodowanie |
5 kwietnia 1974 |
 Marina de Guerra del Perú
| |
| Wejście do służby |
21 stycznia 1975 |
| Los okrętu |
w służbie (stan na 2018) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
54,4 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie |
5,5 m |
| Zanurzenie testowe |
250 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne, 1 silnik elektryczny o mocy 5000 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | |
| Sensory | |
| sonar aktywny STN Atlas CSU-3Z, sonar pasywny GHG AN 5039A1 | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem H.S.A. Mk 8, radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, 2 peryskopy | |
| Załoga |
31 |
BAP Arica (S-36) – peruwiański okręt podwodny z lat 70. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Peru niemieckich okrętów podwodnych typu 209/1100. Został zwodowany 5 kwietnia 1974 roku w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii i przyjęty do służby w Marina de Guerra del Perú 21 stycznia 1975 roku. Okręt nadal znajduje się w aktywnej służbie (stan na 2018 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
BAP[a] „Arica” jest jednym z kilkudziesięciu zbudowanych okrętów niemieckiego eksportowego typu 209, zaprojektowanego w biurze konstrukcyjnym Ingenieurkontor Lübeck[1]. Okręt należy do pierwszej serii jednostek, nazwanej na podstawie przybliżonej wyporności 209/1100[2][3][b].
Jednostka została zamówiona przez rząd Peru w 1969 roku[3][4] i zbudowana w stoczni Howaldtswerke-Deutsche Werft w Kilonii (numer budowy 54)[2][3]. Stępkę okrętu położono 1 listopada 1971 roku[5][6], a został zwodowany 5 kwietnia 1974 roku[5][3].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Arica” jest średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji jednokadłubowej[7][8]. Długość całkowita jednostki wynosi 54,4 metra, szerokość 6,2 metra i zanurzenie 5,5 metra[6][9][c]. Kadłub ma średnicę 6,2 metra, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosi 11,3 metra[2]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosi 1105 ton (bez zbiorników balastowych), a w zanurzeniu 1230 ton[6][9][d]. Okręt napędzany jest na powierzchni i w zanurzeniu przez dwustojanowy silnik elektryczny Siemens o mocy 5000 KM (3680 kW) przy 200 obr./min[2][e], zasilany z czterech baterii akumulatorów po 120 ogniw o łącznej pojemności 11 500 Ah[f], ładowanych przez generatory AEG o mocy po 550 KM, poruszane czterema czterosuwowymi, 12-cylindrowymi silnikami wysokoprężnymi Maybach Mercedes-Benz MB 820 o mocy 600 KM przy 1450 obr./min każdy[2][g]. Jednowałowy układ napędowy pozwala osiągnąć prędkość 11 węzłów na powierzchni i 21 węzłów w zanurzeniu (na chrapach 12 węzłów)[2][h]. Zasięg wynosi 8600 Mm 4 węzłów na chrapach[2]. Ster krzyżowy, umiejscowiony przed pięciołopatową śrubą napędową[2]. Zbiorniki mieszczą 50 ton paliwa (dodatkowo 13 ton w zbiornikach balastowych)[2]. Oprócz tego okręt zabiera 4 tony oleju smarowego, 31 ton wody sanitarnej i 19 ton wody pitnej[2]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosi 250 metrów, zaś autonomiczność 50 dób[2]. Okręt ma dwa główne zbiorniki balastowe oraz dziobowe i rufowe zbiorniki trymujące[8][10].
Okręt wyposażony jest w osiem dziobowych wyrzutni torped kalibru 533 mm, z łącznym zapasem 14 torped typu SST-4[2][6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało początkowo radar nawigacyjny Calypso, telefon podwodny, system kierowania ogniem (przelicznik torpedowy) H.S.A. Mk 8 Mod 24, sonar STN Atlas CSU-3Z, sonar pasywny (GHG) AN 5039A1 i bierne urządzenie pomiaru odległości DUUX-2[2][6]. Prócz tego okręt posiada dwa peryskopy, dwie tratwy ratunkowe, kotwicę i pętlę demagnetyzacyjną[2].
Załoga okrętu składa się z 6 oficerów oraz 25 podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
21 stycznia 1975 roku jednostkę pod nazwą BAP „Arica” przyjęto do służby w Marina de Guerra del Perú[8][11]. Okręt otrzymał numer taktyczny S-46, zmieniony następnie na S-36[2][7].
W latach 1986-1988 „Arica” otrzymał nowy system kontroli uzbrojenia Sepa Mk 3 oraz włoskie torpedy A184[12][13]. W latach 2007–2008 okręt przeszedł w kraju modernizację w ramach programu Delfin II, obejmującą m.in. instalację nowych sonarów PRS-3/15 i CSU-83, wymianę baterii akumulatorów i wyposażenie w nowe torpedy Atlas Elektronik SUT-264[2][6].
Jednostka nadal znajduje się w składzie peruwiańskiej floty (stan na 2018 rok)[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ BAP – Buque Armada Peruana – Okręt Marynarki Peruwiańskiej.
- ↑ Moore 1981 ↓, s. 363, Moore 1985 ↓, s. 379, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541, Saunders 2009 ↓, s. 599 i Gogin 2018 ↓ podają, że okręt należy do typu 209/1200.
- ↑ Podobne wymiary podaje Ehlers 2013b ↓, s. 86. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje długość 45,6 metra; Moore 1981 ↓, s. 363, Moore 1985 ↓, s. 379, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541 i Saunders 2009 ↓, s. 599 podają długość 56 metrów.
- ↑ Podobne parametry podaje Ehlers 2013b ↓, s. 86. Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje wyporność serii 209/1100 wynoszącą 1106/1207 ton; Moore 1981 ↓, s. 363, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541 i Saunders 2009 ↓, s. 599 1185/1290 ton, zaś Moore 1975 ↓, s. 268 990/1290 ton.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że moc siłowni wynosi 1500 KM.
- ↑ Łączna masa akumulatorów wynosi 257 ton[2].
- ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 163, Fontenoy 2007 ↓, s. 330, Moore 1981 ↓, s. 363, Moore 1985 ↓, s. 379, Sharpe 1990 ↓, s. 441, Saunders 2004 ↓, s. 541 i Saunders 2009 ↓, s. 599 podają, że okręt ma na pokładzie silniki wysokoprężne MTU.
- ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 330 podaje, że okręt osiąga prędkość 10 węzłów na powierzchni i 17,5 węzła w zanurzeniu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 330.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Ehlers 2013b ↓, s. 86.
- ↑ a b c d Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 306.
- ↑ Ehlers 2013a ↓, s. 73.
- ↑ a b Ehlers 2013b ↓, s. 87.
- ↑ a b c d e f g Gogin 2018 ↓.
- ↑ a b Moore 1975 ↓, s. 268.
- ↑ a b c Moore 1981 ↓, s. 363.
- ↑ a b Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 163.
- ↑ Moore 1985 ↓, s. 379.
- ↑ Saunders 2009 ↓, s. 599.
- ↑ Sharpe 1990 ↓, s. 441.
- ↑ Saunders 2004 ↓, s. 541.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VII. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (119), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Hartmut Ehlers. Niemieckie okręty podwodne po II wojnie światowej. Część VIII. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (120), 2013. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ISLAY submarines (1974–1975). Navypedia. [dostęp 2018-12-18]. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1975-76. New York: Franklin Watts, 1975. ISBN 0-531-03251-5. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004–2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009–2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
- Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1990-91. London: Jane’s Defence Data, 1990. ISBN 0-7106-0904-3. (ang.).