BO-346

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
BO-346
Ilustracja
Bliźniaczy P-207 w 2006 r.
Klasa

ścigacz okrętów podwodnych (patrolowiec)

Typ

122bis

Oznaczenie NATO

Kronstadt

Historia
Stocznia

Nr 340, Zielonodolsk

Położenie stępki

3 marca 1951

Wodowanie

6 kwietnia 1951

 MW ZSRR
Nazwa

BO-346, MPK-346 (od 27 grudnia 1956)

Wejście do służby

22 sierpnia 1951

 Albania
Nazwa

503, 532

Wejście do służby

22 kwietnia 1958

Wycofanie ze służby

1967

 MW ZSRR
Nazwa

OS-180, UTS-124 (od 8 lipca 1971)

Wejście do służby

29 września 1967

Wycofanie ze służby

16 stycznia 1998

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 302 tony
pełna: 336 t

Długość

51,7 metra całkowita
49,5 m na KLW

Szerokość

6,6 m

Zanurzenie

2,2 m

Napęd
3 silniki Diesla General Motors 12-278A o łącznej mocy 3600 KM
3 śruby
Prędkość

20 węzłów

Zasięg

3000 Mm przy prędkości 12 węzłów

Uzbrojenie
1 działo kal. 85 mm 90-K L/52
2 działka kal. 37 mm 70-K L/73 (2 x I)
4 wkm kal. 12,7 mm (2 x II)
2 mbg, 2 zrzutnie bg, 18 min
Wyposażenie
trał kontaktowy KPT-1
sonar Tamir-9
radar Gjujs lub Zarnica
Załoga

50-54

BO-346radziecki, a następnie albański ścigacz okrętów podwodnych (klasyfikowany w Albanii jako patrolowiec) z okresu zimnej wojny, jeden z sześciu pozyskanych przez Albanię okrętów proj. 122bis. Okręt został zwodowany 6 kwietnia 1951 roku w stoczni numer 340 w Zielonodolsku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 22 sierpnia 1951 roku. 27 grudnia 1956 roku nazwę okrętu zmieniono na MPK-346, a w 1958 roku jednostka została zakupiona przez Albanię i weszła w skład Marynarki Wojennej tego państwa 22 kwietnia 1958 roku. Okręt oznaczony był numerami 503 i 532, a we wrześniu 1967 roku został zwrócony ZSRR i ponownie wszedł do służby pod nazwą OS-180. W lipcu 1971 roku ścigacz przekształcono w jednostkę szkolną, zmieniając nazwę na UTS-124. Okręt został skreślony z listy floty 16 stycznia 1998 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Prace nad dużym ścigaczem okrętów podwodnych, będącym rozwinięciem ścigaczy proj. 122A, rozpoczęły się w ZSRR w 1943 roku[1]. Ostateczny projekt jednostki powstał w biurze konstrukcyjnym CKB-51 w Gorki w 1944 roku[1]. W porównaniu do poprzedników nowe okręty miały większą wyporność, doskonalsze uzbrojenie ZOP i wzmocniony kadłub, a przez to wzrosła ich dzielność morska[1]. W 1946 roku rozpoczęto produkcję seryjną, budując łącznie 227 okrętów[2].

BO-346 (ros. Bolszoj Ochotnik) zbudowany został w stoczni numer 340 w Zielonodolsku (nr budowy 508)[2][3]. Stępkę okrętu położono 3 marca 1951 roku, został zwodowany 6 kwietnia 1951 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 22 sierpnia 1951 roku[2][4].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Działka 70-K na pokładzie polskiego ścigacza proj. 122bis

Okręt był dużym, pełnomorskim ścigaczem okrętów podwodnych[5]. Długość całkowita wynosiła 51,7 metra (49,5 metra na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 6,6 metra i zanurzenie 2,2 metra[4]. Wyporność standardowa wynosiła 302 tony, zaś pełna 336 ton[6][a]. Okręt napędzany był przez trzy silniki Diesla General Motors 12-278A o łącznej mocy 3600 koni mechanicznych (KM)[2][4][b]. Trzy wały napędowe poruszały trzema trójłopatowymi śrubami o średnicy 1,13 m każda[6]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 20 węzłów[4]. Okręt zabierał 18 ton oleju napędowego, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 3000 Mm przy prędkości 12 węzłów lub 4100 Mm przy prędkości 8,5 węzła[2][4]. Autonomiczność wynosiła 10 dób[6].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiło pojedyncze działo kal. 85 mm L/52 90-K, z zapasem amunicji wynoszącym 230 sztuk, dwa działka plot. kal. 37 mm 70-K L/73, z zapasem amunicji wynoszącym 1000 sztuk na lufę (2 x I) oraz cztery karabiny maszynowe kal. 12,7 mm L/79 (2 x II), z zapasem 2000 sztuk amunicji na lufę[4][8]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych BMB-1 i dwie zrzutnie bomb głębinowych (z łącznym zapasem 60 bomb)[4]. Alternatywnie okręt mógł przenosić do 18 min[4][9]. Wyposażenie uzupełniał trał kontaktowy KPT-1[9]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało sonar Tamir-9 oraz radar Gjujs lub Zarnica[4][6].

Załoga okrętu składała się z 50-54 oficerów, podoficerów i marynarzy[4][6][c].

Służba[edytuj | edytuj kod]

BO-346 służył początkowo we Flocie Bałtyckiej[2]. 27 grudnia 1956 roku w związku ze zmianą klasyfikacji okręt otrzymał nazwę MPK-346 (ros. Małyj Protiwołodocznyj Korabl)[2][10]. 18 października 1957 roku został przeniesiony do Floty Czarnomorskiej[2]. W 1958 roku jednostka została pozyskana przez Albanię (wraz z bliźniaczymi ścigaczami BO-345, BO-388 i BO-389)[4][11]. Okręt przyjęto w skład Marynarki Wojennej tego państwa 22 kwietnia 1958 roku[2][4]. Okręt, klasyfikowany w marynarce albańskiej jako patrolowiec, otrzymał numer 503, zmieniony później na 532[4]. 29 września 1967 roku został zwrócony ZSRR i ponownie wszedł do służby we Flocie Czarnomorskiej pod nazwą OS-180, jako jednostka eksperymentalna[2]. 8 lipca 1971 roku ścigacz przekształcono w jednostkę szkolną, zmieniając nazwę na UTS-124[2][10]. Okręt został skreślony z listy floty 16 stycznia 1998 roku[2][10].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje wyporność standardową 300 ton i pełną 330 ton[5], zaś Navypedia 289/325 ton[4][3].
  2. Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje łączną moc 3300 KM[5], zaś J. Cichy podaje jako napęd radzieckie silniki 9D, także o łącznej mocy 3300 KM[7].
  3. Conway's All the World's Fighting Ships 1947–1995 podaje 35-40 osób[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77). s. 62. 
  2. a b c d e f g h i j k l Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Large submarine chasers – Project 122bis. RussianShips.info. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).
  3. a b Ivan Gogin: ARTILLERIST large submarine chasers (projects 122, 122a and 122bis) (1941-1955). Navypedia. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).
  4. a b c d e f g h i j k l m n Ivan Gogin: NO191 patrol craft (1951-1954/1958-1960). Navypedia. [dostęp 2017-02-16]. (ang.).
  5. a b c d Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 419.
  6. a b c d e Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77). s. 70. 
  7. Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77). s. 65-68. 
  8. Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77). s. 68-69. 
  9. a b Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 3/2006 (77). s. 69. 
  10. a b c Jarosław Cichy. Ścigacze okrętów podwodnych typu „Kronstadt”. Cz. II. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2006 (78). s. 67. 
  11. Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]