Badanie zdolności dyfuzji gazów w płucach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Badanie zdolności dyfuzji gazów w płucach (DLCO) – badanie czynnościowe układu oddechowego oceniające ilościowo przebieg dyfuzji gazów z pęcherzyków płucnych do płucnych naczyń włosowatych podczas oddychania. Oceny dokonuje się na podstawie pomiaru różnicy między ciśnieniami cząstkowymi wdychanego i wydychanego tlenku węgla, który wykorzystywany jest w tym teście jako gaz wskaźnikowy.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Przeciwwskazania[edytuj | edytuj kod]

Badania nie wolno wykonywać w tych samych sytuacjach co spirometrii. Bezwzględnie badanie jest zakazane u chorych z tętniakami, leczonych w szpitalu z powodu świeżego zawału serca i udaru mózgu, u pacjentów z odmą opłucnową, wzrostem ciśnienia wewnątrzczaszkowego, niewyjaśnionym krwiopluciem, odwarstwieniem siatkówki, po operacjach okulistycznych. Badania nie powinno wykonywać się również po operacjach chirurgicznych dotyczących jamy brzusznej czy klatki piersiowej, u pacjentów z uporczywym kaszlem oraz niepotrafiących zatrzymać powietrza przez 10 sekund podczas maksymalnego wdechu.

Stopień upośledzenia DLCO[edytuj | edytuj kod]

Nasilenie upośledzenia dyfuzji gazów w płucach podzielono na stopnie w zależności od tego, jaki procent wartości należnej (czyli średniej wielkości zdolności dyfuzyjnej w populacji zdrowej) stanowi wynik badania[1]:

stopień upośledzenia procent wartości należnej
Norma ≥ 75%
Lekki 74-60%
Średni 59-50%
Ciężki < 50%

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gerd Herold, tłum. Jan Duława: Medycyna wewnętrzna : repetytorium dla studentów medycyny i lekarzy. Warszawa: Wydaw. Lekarskie PZWL, 2004, s. 381-2. ISBN 83-200-3018-8.