Pejuang
 „Pejuang” (jako „Badau” pod banderą Indonezji) | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Wodowanie |
15 marca 1978 |
 Brunei
| |
| Wejście do służby |
25 marca 1979 |
| Wycofanie ze służby |
15 kwietnia 2011 |
 Marynarka Wojenna Indonezji
| |
| Nazwa |
„Badau” |
| Los okrętu |
w służbie (2019) |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
pełna: 150 ton |
| Długość |
36,9 metra |
| Szerokość |
7,2 m |
| Zanurzenie |
1,8 m |
| Napęd | |
| 2 silniki wysokoprężne MTU o łącznej mocy 9000 KM 2 śruby | |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg |
1200 Mm przy prędkości 14 węzłów |
| Sensory | |
| radar Decca TM 1229 | |
| Uzbrojenie | |
| 2 działka plot. kal. 30 mm (1 x II) 2 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm (2 x I) 2 pociski rakietowe Exocet (2 x I) | |
| Wyposażenie | |
| 2 wyrzutnie flar | |
| Załoga |
24 |
Pejuang (P 03) – brunejski kuter rakietowy z lat 70. XX wieku, jedna z trzech zamówionych w Singapurze jednostek typu Waspada. Okręt został zwodowany 15 marca 1978 roku w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze, a do służby w Marynarce Wojennej Brunei wszedł w marcu 1979 roku. Jednostkę wycofano ze składu floty w kwietniu 2011 roku i została sprzedana Indonezji, gdzie służy pod nazwą „Badau” (stan na 2019 rok).
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Pejuang”, wraz z dwoma bliźniaczymi jednostkami „Waspada” i „Seteria”, został zamówiony przez rząd Brunei w stoczni Vosper Thornycroft w Singapurze[1]. Okręty posiadały spawany stalowy kadłub i wykonaną z aluminium nadbudówkę[1][2].
Budowę okrętu rozpoczęto w 1976 roku i został zwodowany 15 marca 1978 roku[1][3]. Uroczyste wcielenie do służby w Marynarce Wojennej Brunei nastąpiło 25 marca 1979 roku[3]. Jednostka otrzymała numer burtowy P 03[1][4].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt jest niewielkim kutrem rakietowym, przystosowanym do pełnienia funkcji patrolowej[3]. Długość całkowita wynosi 36,9 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 1,8 metra[1]. Wyporność pełna wynosi 150 ton[1][2][a]. Okręt napędzany jest przez dwa silniki wysokoprężne MTU 20V538 TB91 o łącznej mocy 9000 KM, poruszające poprzez wały napędowe dwoma śrubami[1][2]. Maksymalna prędkość jednostki wynosi 32 węzły[1][2]. Okręt zabiera 16 ton paliwa, co pozwala osiągnąć zasięg wynoszący 1200 Mm przy prędkości 14 węzłów[1][2].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składa się z dziobowego podwójnego stanowiska działek przeciwlotniczych Oerlikon GCM-B01 kal. 30 mm[1][2]. Kąt podniesienia lufy wynosi 85°, waga naboju 1 kg, donośność 10 000 metrów, zaś teoretyczna szybkostrzelność 650 strz./min[6]. Prócz tego okręt wyposażony jest w dwa pojedyncze karabiny maszynowe kal. 7,62 mm[1][2]. Na rufie umieszczono dwie pojedyncze wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych MM38 Exocet[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmuje radar nawigacyjny Decca TM 1229, system kierowania ogniem z komputerem Sperry 1412A oraz system rakietowy Sea Archer[1][2]. Okręt posiada też dwie wyrzutnie flar MoD(N) kal. 51 mm[1][2].
Załoga okrętu składa się z 4 oficerów oraz 20 podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W połowie lat 80. XX wieku planowano modernizację, zakładającą m.in. przedłużenie jednostki o 2 metry, jednak nie doszła ona do skutku[1]. W 1988 roku wymieniono system kierowania ogniem na nowszy, zaś w latach 1998-2000 zamontowano nowy radar nawigacyjny Kelvin Hughes 1007 i radar artyleryjski Radamec 2500[3]. Jednostka została skreślona z listy floty w kwietniu 2011 roku i następnie sprzedana Indonezji, gdzie służy pod nazwą „Badau”, oznaczona numerem burtowym 842 (stan na 2019 rok)[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 37.
- ↑ a b c d e f g h i j k John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 67.
- ↑ a b c d e Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004, s. 79.
- ↑ John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985, s. 60.
- ↑ Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2009-2010. London: Jane’s Information Group Ltd, 2009, s. 88.
- ↑ Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989, s. 65.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: SALAWAKU fast attack craft (missile) (1978-1979/2011). Navypedia. [dostęp 2022-07-28]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1981-82. John E. Moore (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1984-85. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1984. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1989-90. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2004-2005. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2009-2010. Stephen Saunders (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 2009. ISBN 0-7106-2888-9. (ang.).
