Przejdź do zawartości

Bagienice (województwo warmińsko-mazurskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bagienice
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

mrągowski

Gmina

Mrągowo

Liczba ludności (2022)

120[2]

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

11-700[3]

Tablice rejestracyjne

NMR

SIMC

0482944

Położenie na mapie gminy wiejskiej Mrągowo
Mapa konturowa gminy wiejskiej Mrągowo, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Bagienice”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Bagienice”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bagienice”
Położenie na mapie powiatu mrągowskiego
Mapa konturowa powiatu mrągowskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Bagienice”
Ziemia53°50′49″N 21°13′44″E/53,846944 21,228889[1]

Bagienice (dawniej Stare Bagienice, Stare Bagnowo, niem. Althöfen[4][5], do 1938 r. Alt Bagnowen[4]) – wieś w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, w gminie Mrągowo. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa olsztyńskiego. Leży w pobliżu jeziora Sarż[6].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Bagienice zostały założone jako wieś szlachecka w 1566 roku. 12 sierpnia tego roku książę Albrecht nadał w lenno (z wyższym i niższym sądownictwem) Wilhelmowi Milewskiemu (von der Milbe), późniejszego starosty ełckiego, majątek wielkości 96 łanów, położonych między dobrami sorkwickimi, Stamą, dobrami po Janie Gucie, Marcinkowiem i Grabowem. W czasie pomiarów gruntów w 1573r. okazało się, że wieś liczy tylko 64 łany (ok. 1061 ha). Na obszarze majątku w późniejszym czasie powstały jeszcze: Nowe Bagienice, Wólka Bagnowska, i Bagnowski Dwór. W połowie XVIII w. założono we wsi szkołę (wówczas jeszcze pod patronatem szlacheckim), do której uczęszczały także dzieci z Nowych Bagienic, Bagienic Małych, a później z Wólki Bagnowskiej. W 1785r. we wsi było 6 domów. W 1818 roku w tutejszej szkole nauczano w języku polskim i języku niemieckim, nauczycielem był Adolf Willner. W 1821 r. w Bagienicach mieszkało 114 osób. W 1838 r. po uwłaszczeniu chłopów, wieś liczyła 15 dymów i 95 mieszkańców. Mieszkańcy wsi dodatkowo trudnili się wydobyciem torfu, sprzedając go w pobliskim Mrągowe. W 1848 r. we wsi było 14 domów i 96 mieszkańców, w 1870 r. - 100 mieszkańców. W 1874 r. zbudowano drogę bitą przez wieś jako odcinek traktu Mragowo - Biskupiec. Za wsią do strony północnej 30 września 1898 r. oddano do użytku przystanek kolei żelaznej na linii Czerwonka - Biskupiec - Mragowo - Mikołajki.

W urzędowym wykazie miejscowości z 1928 r. Bagienice figurowały jako „wieś i wybudowanie” i liczyły 153 mieszkańców. W 1933 r. w miejscowości mieszkało 175 osób. W 1935 r. dwuklasowa szkoła zatrudniała dwóch nauczycieli i uczęszczało do niej 78 dzieci. 16 lipca 1938 r. w miejsce nazwy Alt Bagnowen wprowadzono nazwę Althöfen[4]. 12 listopada 1946 r. nadano miejscowości polską nazwę Bagienice[5].

W 1939 r. we wsi mieszkało 148 osób[4], znajdowało się 40 gospodarstw domowych, w tym 23 gospodarstwa rolnicze, z których 8 miało wielkość w granicach 10-20 ha oraz jedno liczyło ponad 100 ha.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 1695
  2. NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 10 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c d Michael Rademacher: Deutsche Verwaltungsgeschichte Ostpreußen, Kreis Sensburg. 2006. [dostęp 2012-10-21]. (niem.).
  5. a b Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  6. Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal 2 iMap ORTO. geoportal.gov.pl. [dostęp 2017-02-02].