Bagnet wz. 27
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Fabryka Motorów "PERKUN" w Warszawie |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Dane techniczne | |
| Długość całkowita |
380 mm |
| Rękojeść | |
| Tworzywo wykon. okładziny |
drewno bukowe (mocowane do trzonu dwiema śrubami z gładkimi główkami i nakrętkami) |
| Jelec | |
| Głownia | |
| Długość głowni |
247 mm |
| Szerokość głowni |
24,5 mm (w progu) |
| Grubość głowni |
6 mm (maksymalna) |
| Pochwa | |
Bagnet karabinowy wz. 27 – nowa nazwa dla polskich bagnetów, wcześniej oznaczonych jako wz.22 oraz wz.24, których nazwy zmieniono w roku 1933. Bagnet ten był identyczny jak dwa pozostałe, z tą różnicą, że pasował on do wszystkich karabinów Mausera używanych w Wojsku Polskim.
Bagnety wz.22 i wz.24 były pasowane indywidualnie dla każdego modelu karabinu, co było sporą niedogodnością. Bagnet wz.27 był przeznaczony dla karabinów Mauser oraz zmodyfikowanego karabinu Mosin w wersji 1891/98/25.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Zastosowano głownię z obustronnym zbroczem o sztychu centrycznym z symetrycznym, jednosiecznym piórem. Wszystkie części metalowe bagnetu były polerowane. Okładziny wykonano z drewna bukowego, impregnowanego przez gotowanie w pokoście lnianym, które przytwierdzano do trzonu bagnetu dwiema śrubami z gładkimi główkami i nakrętkami. Przy jelcu umieszczono otwory drenażowe. Przycisk blokady posiadał dwa nacięcia po bokach. Na głowicy wybijano oznaczenie wzoru, jednak zaprzestano tego po roku 1930, stąd też bagnety oznaczone w ten sposób są obecnie dość rzadkie. Na progu tylnego płazu głowni umieszczano znak producenta "PERKUN", znaki kontroli fabrycznej oraz znak odbioru wojskowego. W związku z tym, że każdy z kontrolerów posiadał imienny znak kontrolny, rozróżnia się całą ich gamę. Numer serii umieszczano zarówno na progu przedniego płazu głowni, jak i na jelcu. Na progu przedniego włazu głowni wybijano godło polskie orła w koronie oraz litery W.P., które umieszczano pod orłem.
Pochwa[edytuj | edytuj kod]
Dławik przymocowany do płaszcza pochwy za pomocą jednej śrubki. Na szyjce pochwy, po wewnętrznej stronie umieszczany był zazwyczaj numer seryjny, który powinien być zgodny z numerem bagnetu. Na stronie zewnętrznej umieszczano znaki kontroli jakości i odbioru.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Szczegłow: Bagnet Wojska Polskiego 1914-1999: Tom III - Bagnety na uzbrojeniu Wojska Polskiego 1920-1999.
- Tadeusz Królikiewcz: Bagnety. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-08528-5.
- Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918 - 1939. Bellona, 2005. ISBN 83-11-10206-6.
- Krzysztof Szczegłow. Bagnet polski wz.29. „Typy Broni i Uzbrojenia 120”.