Bagnet wz. 29

Bagnet karabinowy wz. 29
Pod nr 26 bagnet karabinowy wz. 29 (pierwszy od dołu)
Dane podstawowe
Państwo	II Rzeczpospolita
Producent	Fabryka Towarzystwa Motorów „Perkun” w Warszawie, Zbrojownia Nr 4 w Krakowie, Fabryka Broni w Radomiu
Rodzaj	bagnet
Historia
Dane techniczne
Rękojeść
Długość rękojeści	127 mm
Grubość rękojeści	16 mm
Tworzywo wykon. okładziny	drewno bukowe impregnowane w wyniku gotowania w pokoście lnianym (mocowane do trzonu dwiema śrubami)
Jelec
Długość jelca	ok. 60 mm
Szerokość jelca	ok. 20 mm
Metoda mocowania	zatrzask blokujący oraz pierścień na lufę wycięty w jelcu
Głownia
Długość głowni	250 mm
Szerokość głowni	25 mm (w progu)
Grubość głowni	6 mm (maksymalna)
Pochwa
Długość pochwy	270 mm
Tworzywo wykonania	stal (malowana w kolorze polskiego khaki)
Mocowanie do pasa	żabka (przymocowana do owalnego zaczepu przylutowanego do płaszcza pochwy)

Bagnet karabinowy wz. 29 – ostatni z bagnetów polskiej konstrukcji okresu międzywojennego. Produkowany był przez trzy zakłady: Fabrykę Towarzystwa Motorów „Perkun” w Warszawie, Zbrojownię Nr 4 w Krakowie oraz Fabrykę Broni w Radomiu. Bagnet wz.29 składał się z głowni, rękojeści, głowicy z zatrzaskiem blokującym, jelca oraz pochwy.

Konstrukcja

Stalowa głownia miała długość 250 mm, szerokość u nasady 25 mm i maksymalną grubość grzbietu 6 mm. Płazy głowni były polerowane, z obustronnym progiem, szlifowane w bruzdę o długości 175 mm i szerokości 15 mm. Pióro głowni jednosieczne o długości 60 mm. Pióro symetryczne jednosieczne. Sztych ułożony centralnie. Głownie bagnetów wojskowych były nieostre. Po ogłoszeniu mobilizacji, w sierpniu 1939 roku postanowiono, aby głownie były szlifowane na ostro, więc zaostrzono pióro w części grzbietowej i około 80% długości całkowitej ostrza głowni. Okładzina trzonu rękojeści wykonana była z drewna bukowego, impregnowanego przez gotowanie w pokoście lnianym, którą przymocowywano do trzonu przy użyciu dwóch stalowych śrub. W okładzinach wyżłobiono kanał wyciora zakończony otworem drenażowym. Trzon rękojeści, będący przedłużeniem głowni miał wyfrezowany kanał do wycioru. W głowicy bagnetu umieszczony był zatrzask blokujący mocujący bagnet do karabinu. Do trzonu rękojeści przymocowano przy pomocy lutowania twardego i nitowania stalową głowicę z wyfrezowanym wpustem do osadzania na karabinie i kanałem na wycior. Jelec wykonany ze stali, o długości około 60 mm i szerokości około 20 mm z umieszczonym w górnej części pierścieniem na lufę karabinu.

Oznakowanie

Na progu przedniego płazu głowni wytłaczano markę (były to odpowiednio symbole "PERKUN" lub F.B. RADOM), znaki kontroli technicznej oraz znaki odbioru wojskowego. Na tylnym progu płazu głowni umieszczano godło państwowe – orła w koronie, a pod nim symbol Wojska Polskiego – W.P.. Na jelcu, po jego zewnętrznej stronie wybijany był numer i seria bagnetu. Dla porównania w bagnetach wz.22, wz.24, wz.25 i wz.27 numer i serię umieszczano najczęściej na zewnętrznym progu jelca, poniżej innych oznaczeń, zaś na głowicy wzór bagnetu (np. W.Z. 27 lub bg. wz. 24).

Pochwa

Pochwa dla bagnetu wz. 29 wykonana była ze stali, którą następnie malowano na kolor zielonooliwkowy. Pochwa miała 270 mm długości i 34 mm szerokości (razem z przylutowywanym do płaszcza owalnym zaczepem (zwanym też hakiem) do żabki. Pochwa zakończona była gałką ochronną. Wewnątrz pochwy umieszczono dławicę, do której mocowano dwie płaskie sprężyny. Dławica we wszystkich bagnetach produkowanych w Radomiu przymocowywana do płaszcza pochwy była dwoma nitami stalowymi, a śrubką w przypadku bagnetów pochodzących z wytwórni "PERKUN".

Bibliografia

• Krzysztof Szczegłow: Bagnet Wojska Polskiego 1914-1999: Tom III - Bagnety na uzbrojeniu Wojska Polskiego 1920-1999.
• Tadeusz Królikiewcz: Bagnety. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-08528-5.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Bellona, 2005. ISBN 83-11-10206-6.
• Krzysztof Szczegłow. Bagnet polski wz.29. „Typy Broni i Uzbrojenia 120”.