54°23′36″N 18°24′30″E/54,393333 18,408333Banino
 |
Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać (wiarygodne) źródła, najlepiej w formie dokładnych przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
|
||
 Kościół |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Województwo | pomorskie | |
| Powiat | kartuski | |
| Gmina | Żukowo | |
| Liczba ludności (30 czerwca 2012) | 5033 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 58 | |
| Kod pocztowy | 80-297 | |
| Tablice rejestracyjne | GKA | |
| SIMC | 0177112 | |
|
Położenie na mapie gminy Żukowo
 Banino
|
||
|
Położenie na mapie powiatu kartuskiego
Banino
|
||
|
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Banino
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Banino
|
||
| 54°23′36″N 18°24′30″E/54,393333 18,408333 |
||
| Strona internetowa miejscowości | ||
Banino (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Banino) – duża wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Żukowo. Wieś jest siedzibą sołectwa Banino, w której skład wchodzi również miejscowość Borowiec.
Miejscowość jest siedzibą Ochotniczej Straży Pożarnej oraz parafii rzymskokatolickiej Niepokalanego Poczęcia NMP, należącej do dekanatu Żukowo w archidiecezji gdańskiej.
Przez Banino przejeżdża linia 126 ZKM Gdańsk oraz 810 PA Gryf.
Historia[edytuj]
W 1283 roku książę Mestwin II nadał Banino w zamian za krainę gniewską cysterskiemu klasztorowi oliwskiemu. XIII-wieczna miejscowość była wówczas osadą chłopską na prawie polskim. Nowi gospodarze ufundowali kościół pod wezwaniem św. Michała, zniszczony przez pożar prawdopodobnie przez Prusów lub husytów. Zachowały się plany z 1686 roku odbudowy świątyni przez opata Haskiego. W drugiej połowie XVI w. wieś nadal należała do cystersów oliwskich [1]. W roku 1717 wieś wydzierżawił Brandt.
W 1818 roku na skutek pruskiej reformy administracyjnej Banino weszło w skład powiatu kartuskiego. Na początku XX wieku Banino, gdzie ulokowane były dwa dworki: Bukowskiego i Emila Lupkego, otrzymało status wsi dworskiej. Później właściciele dworków zmienili się. Bukowski odsprzedał swój Janowi Karszni z Gdyni, zaś Lupke – Walterowi Goertzowi. Karsznia był właścicielem majątku do 1939 roku. Na początku II wojny światowej został wywieziony wraz z rodziną do Niemiec. Goertz natomiast mieszkał w swojej posiadłości do 1945 roku. Na jego polach pracowali jeńcy wojenni, m.in. wielu Jugosłowian. Po wojnie ziemia została rozparcelowana między gospodarzy.
Kiedy w 1946 ówczesny proboszcz parafii w Matarni ksiądz Kazimierz Rohde zmarł, jego następcą został ksiądz Józef Bigus, który był inicjatorem budowy kościoła w Baninie. Po wojnie Banino stało się gminą. Wybudowano tu posterunek Milicji Obywatelskiej, który istniał do 1955 roku. Powstał Ośrodek Zdrowia, Klub Prasy i Książki "Ruch", zaś od 1953 roku zaczął funkcjonować Urząd Pocztowy. Działały też stronnictwa polityczne, takie jak PZPR czy ZSL. W latach 1954–1973 istniała gromada Banino. W latach 1963–1964 gmina gromadziła 2804 osób, zaś sama wieś liczyła 501 osób. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Mapy województwa pomorskiego : rozmieszczenie własności ziemskiej, sieć parafialna / Marian Biskup, Andrzej Tomczak. Toruń 1955, s. 91.
|
|||||||||||||||||
