54°23′36″N 18°24′30″E/54,393333 18,408333Banino
 |
Ten artykuł od 2012-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| ||
 Kościół | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo | pomorskie | |
| Powiat | kartuski | |
| Gmina | Żukowo | |
| Liczba ludności (2018) | 6903 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 58 | |
| Kod pocztowy | 80-297 | |
| Tablice rejestracyjne | GKA | |
| SIMC | 0177112 | |
Położenie na mapie gminy Żukowo   Banino | ||
Położenie na mapie Polski  Banino | ||
Położenie na mapie województwa pomorskiego  Banino | ||
Położenie na mapie powiatu kartuskiego  Banino | ||
| 54°23′36″N 18°24′30″E/54,393333 18,408333
| ||
| Strona internetowa miejscowości | ||
Banino (dodatkowa nazwa w j. kaszub. Banino) – duża wieś kaszubska w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie kartuskim, w gminie Żukowo. Wieś jest siedzibą sołectwa Banino, w której skład wchodzi również miejscowość Borowiec.
Miejscowość jest siedzibą Ochotniczej Straży Pożarnej oraz parafii rzymskokatolickiej Niepokalanego Poczęcia NMP, należącej do dekanatu Żukowo w archidiecezji gdańskiej.
Przez Banino przejeżdża linia 126 ZTM Gdańsk oraz 810 PA Gryf.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1283 roku książę Mestwin II nadał Banino w zamian za krainę gniewską cysterskiemu klasztorowi oliwskiemu. XIII-wieczna miejscowość była wówczas osadą chłopską na prawie polskim. Nowi gospodarze ufundowali kościół pod wezwaniem św. Michała, zniszczony przez pożar wzniecony prawdopodobnie przez Prusów lub husytów. Zachowały się plany z 1686 roku odbudowy świątyni przez opata Haskiego. W drugiej połowie XVI w. wieś nadal należała do cystersów oliwskich[1]. W roku 1717 wieś wydzierżawił Brandt.
W 1818 roku na skutek pruskiej reformy administracyjnej Banino weszło w skład powiatu kartuskiego. Na początku XX wieku Banino, gdzie ulokowane były dwa dworki: Bukowskiego i Emila Lupkego, otrzymało status wsi dworskiej. Później właściciele dworków zmienili się. Bukowski odsprzedał swój Janowi Karszni z Gdyni, zaś Lupke – Walterowi Goertzowi. Karsznia był właścicielem majątku do 1939 roku. Na początku II wojny światowej został wywieziony wraz z rodziną do Niemiec. Goertz natomiast mieszkał w swojej posiadłości do 1945 roku. Na jego polach pracowali jeńcy wojenni, m.in. wielu Jugosłowian. Po wojnie ziemia została rozparcelowana między gospodarzy.
Kiedy w 1946 ówczesny proboszcz parafii w Matarni ksiądz Kazimierz Rohde zmarł, jego następcą został ksiądz Józef Bigus, który był inicjatorem budowy kościoła w Baninie. Po wojnie Banino stało się gminą. Wybudowano tu posterunek Milicji Obywatelskiej, który istniał do 1955 roku. Powstał Ośrodek Zdrowia, Klub Prasy i Książki "Ruch", zaś od 1953 roku zaczął funkcjonować Urząd Pocztowy. Działały też stronnictwa polityczne, takie jak PZPR czy ZSL. W latach 1954–1973 istniała gromada Banino. W latach 1963–1964 gmina gromadziła 2804 osób, zaś sama wieś liczyła 501 osób. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.
Miejscowość została objęta badaniami socjologicznymi jako jedna z wielu wsi, do których migrują mieszkańcy miasta. Naukowcy zdiagnozowali tu szereg konfliktów społecznych, związanych z przestrzenią oraz infrastrukturą wsi (budową sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, dróg osiedlowych dróg, parkingów), brak dbałości o przestrzeń wspólną oraz destrukcję więzi społecznych, wyrażająca się w rozpadzie społeczności wsi na ludność miejscową i napływową. Ludność napływowa nie integruje się z rodzimymi mieszkańcami. Rytm życia wsi wyznaczają dojazdy do pracy i na większe zakupy do Trójmiasta[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mapy województwa pomorskiego : rozmieszczenie własności ziemskiej, sieć parafialna / Marian Biskup, Andrzej Tomczak. Toruń 1955, s. 91.
- ↑ Wojciech Knieć, dr Wojciech Goszczyński, prof. Cezary Obracht-Prondzyński "Kapitał społeczny pomorskiej wsi"
- ↑ Obcy w Baninie, czyli mieszczanie na przedmieściach
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Banino w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. I: Aa – Dereneczna. Warszawa 1880.
- Banino w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo. Warszawa 1900.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
| |||||||||||||
