49°36′41″N 19°00′37″E/49,611389 19,010278Barania Góra
| ||
 Widok na Baranią Górę z Hali Boraczej (2011) | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo |  śląskie
| |
| Położenie | gmina Milówka, Wisła (miasto) | |
| Pasmo | Beskid Śląski, Karpaty | |
| Wysokość | 1220 m n.p.m. | |
| Wybitność | 175[1] m | |
| Pierwsze wejście | 14 sierpnia 1810 Ludwik Anhalt von Coethen | |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego   Barania Góra | ||
| 49°36′41″N 19°00′37″E/49,611389 19,010278
| ||
Barania Góra (niem. Widderberg) – kopulasty szczyt o wysokości 1220 m w południowo-wschodniej części Beskidu Śląskiego, drugi (po Skrzycznem) pod względem wysokości szczyt tego pasma.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Góra leży na granicy powiatów cieszyńskiego i żywieckiego. Szczyt znajduje się na terenie miasta Wisła.
Na zachodnich stokach obszar źródliskowy Wisły: tam wypływają dwa z trzech potoków źródłowych Wisły (Biała i Czarna Wisełka) – teren źródlisk jest chronionym obszarem[2]. Zbocza porośnięte lasami jodłowo-bukowymi z domieszką jesionów, jaworów i świerków; stanowiska sztucznie wprowadzonych limb i kosodrzewiny. Występują wychodnie gruboławicowego piaskowca istebniańskiego.
Rezerwat przyrody „Barania Góra” o powierzchni 386 ha obejmuje szczytowe partie góry wraz z obszarem źródliskowym Wisły. Ponadto ochronie w ramach rezerwatu przyrody „Wisła” podlegają cieki wodne Czarnej Wisełki, Białej Wisełki i Malinki (ochrona pstrąga potokowego).
Z rzadkich w Polsce roślin występuje tocja karpacka i tojad morawski, a także wierzbownica zwieszona (częsta w Sudetach, rzadka w Karpatach)[3].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Węzeł szlaków turystycznych prowadzących m.in. na Skrzyczne, Malinowską Skałę, Przełęcz Salmopolską, do Wisły Czarne i Węgierskiej Górki. Przez szczyt przebiega Główny Szlak Beskidzki.
Barania Góra – zwłaszcza obecnie (2 dekada XXI w.), gdy znaczne połacie lasów świerkowych na jej wschodnich i południowych stokach padło ofiarą wiatrołomów, kornika i idących za tym cięć sanitarnych – jest doskonałym punktem widokowym. Dodatkowo na jej szczycie znajduje się ogólnodostępna, stalowa wieża widokowa, oferując panoramę gór trzech państw: Polski, Czech i Słowacji. Widok z niej obejmuje: Beskid Śląski, Beskid Mały, Beskid Makowski, Beskid Żywiecki z Babią Górą, Tatry, Góry Choczańskie, Małą Fatrę, Góry Strażowskie, Jaworniki i Beskid Śląsko-Morawski, a przy szczególnie dobrej widoczności nawet Jesioniki należące już do Sudetów.
Na polanie Przysłop pod Baranią Górą (900 m n.p.m.) znajduje się schronisko PTTK Przysłop pod Baranią Górą, które w latach 1925–1979 działało w drewnianym pałacyku myśliwskim Habsburgów, a od 1979 funkcjonuje w murowanym, trzypiętrowym budynku[4].
Szlaki piesze[edytuj | edytuj kod]
Ze schroniska na Przysłopie – 1 h, z powrotem 45 min,
z Kamesznicy – 3 h, z powrotem 2:45 h,- z Przełęczy Kubalonka przez Stecówkę – 3 h, z powrotem 2:45 h,
- z Węgierskiej Górki – 4:30 h, z powrotem 3:45 h,
ze Skrzycznego – 3:30 h, z powrotem 3:30 h,
z Wisły Czarne doliną Białej Wisełki – 2:30 h, z powrotem 2 h,- ze Zwardonia – 6 h (szlak niebieski do schroniska, później czerwony),
- z Wisły Czarne doliną Czarnej Wisełki 2:30 h, z powrotem 2 h (szlak czarny do schroniska, później czerwony).
Schroniska turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Inne[edytuj | edytuj kod]
- Ścieżka przyrodnicza w dolinie Czarnej Wisełki i Białej Wisełki
- Wieża widokowa na szczycie, wzniesiona w 1991 roku, zwieńczona różą wiatrów[5]
- wyciąg narciarski
- trasy narciarskie
- Rezerwat przyrody „Barania Góra”
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Introduction to Poland z listą 453 szczytów o wybitności co najmniej 100 m
- ↑ Trzecim potokiem źródłowym jest Malinka, której źródła są łatwo dostępne do zwiedzania na zboczu Malinowskiej Skały (dojście nieznakowaną szeroką ścieżką spod Białego Krzyża na Salmopolu).
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 255–266. ISBN 978-83-925599-3-1.
- ↑ Leon Kopernik: XX lat wieży widokowej na Baraniej Górze. 28 września 1991 r. - 24 września 2011 r. circa 2011. s. 5. [dostęp 2019-10-06].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mirosław Barański, Beskid Śląski. Przewodnik, Pruszków: Rewasz, 2007, ISBN 978-83-89188-71-7.
