Barbara Samulowska
| Barbara Samulowska | |
| Służebnica Boża, zakonnica | |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku |
cmentarz w Gwatemali |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja |
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytki) |
| Śluby zakonne |
2 lutego 1889 |
Barbara Samulowska (imię zakonne Stanisława Samulowska; ur. 21 stycznia 1865 w Worytach, zm. 6 grudnia 1950 w Gwatemali) – polska zakonnica, szarytka, misjonarka, Służebnica Boża Kościoła katolickiego oraz wizjonerka, świadek objawienia z 1877 Matki Bożej w Gietrzwałdzie, jedynym w Polsce uznanym przez Kościół rzymskokatolicki miejscu objawień maryjnych[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w ubogiej, wielodzietnej i pobożnej rodzinie rolników Józefa i Karoliny z domu Barczewskiej jako najmłodsze ich dziecko (miała dwóch braci: Józefa i Jana)[2]. Następnego dnia (22 stycznia 1865) została ochrzczona w kościele Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie, a rodzicami chrzestnymi byli jej krewni: Andrzej Barczewski i Gertruda Górska[2]. Z lat dzieciństwa pozostał u ludzi, którzy ją widzieli, następujący jej obraz[3]:
Mała Barbara biega ciągle jak kozaczek lub płocha sarenka. Twarzyczkę ma bardzo nieregularną, nosek zadarty, usta szerokie, z których wychodzą ciągłe dwa białe rzędy, niezupełnie drobnych ząbków. Oczy czarne i płoche, cera jeżeli nie spalona, to oliwkowa z natury, włosy ciemne. Barbara pewnie nie chodzi, tylko ciągle skacze, gdy ją chcesz zatrzymać, ledwie się obróci, ledwie posłucha, wyrwie się i ucieka dalej.
28 czerwca 1877 przystąpiła w Gietrzwałdzie do Pierwszej Komunii świętej[3]. Dwa dni później na klonie obok kościoła objawiła się jej, a wcześniej jej krewnej Justynie Szafryńskiej Matka Boża, w postaci świetlistej, ubrana na biało, z długimi włosami, siedząca na złocistym tronie, udekorowanym perłami, która domagała się od wiernych najczęściej odmawiania różańca[4]. Objawienia te trwały do 16 września 1877[5]. Dziewczynki o wizjach powiadomiły proboszcza, ks. Augustyna Weichsla, a ten z kolei powiadomił biskupa warmińskiego Philippa Krementza, który powołał specjalne komisje do zbadania tego nadzwyczajnego wydarzenia[6]. W sto lat później biskup warmiński Józef Drzazga, na mocy decyzji Prymasa Polski i za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej, specjalnym dekretem z 11 września 1977 zatwierdził kult objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie jako nie sprzeciwiający się wierze i moralności chrześcijańskiej, który został oparty na wiarygodnych faktach, mających charakter nadprzyrodzony[7][8].
Obie wizjonerki na życzenie Matki Bożej – jak same stwierdziły – wstąpiły później do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytek)[9]. Początkowo skierowano je do zakładu sióstr szarytek im. św. Jana w Lidzbarku Warmińskim, a następnie do Chełmna nad Wisłą[10]. Z początkiem 1878 umieszczono je w zakładzie św. Józefa w Pelplinie, kierowanym również przez szarytki, w celu zdobycia elementarnego wykształcenia[11]. Mając 18 lat rozpoczęła postulat u szarytek w Chełmnie, a następnie na początku 1884 wyjechała do Paryża, gdzie 19 stycznia rozpoczęła nowicjat przy ulicy Rue du Bac 140, przy kaplicy Objawień Cudownego Medalika[11]. Po rocznym pobycie w Seminarium Sióstr rozpoczęła pracę w żłobku przy ulicy Maré, opiekując się dziećmi[12].
2 lutego 1889 złożyła uroczyste śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Stanisława[12]. W 1895 została skierowana do pracy misyjnej w Gwatemali, w Ameryce Środkowej, gdzie w jej stolicy, również Gwatemali, została dyrektorką Seminarium (nowicjatu) jako wychowawczyni młodych Sióstr Miłosierdzia, przygotowując je do posługi w szpitalach i opieki nad ubogimi[12]. Jedna z jej wychowanek tak o niej mówiła[12]:
Była bardzo uprzejma, serdeczna, życzliwa. Nas postulantki nazywała zdrobniale „moje malutkie” jako dowód miłości siostry kochały ją bardzo. W jej dzień imienin w listopadzie wszyscy spieszyli z życzeniami, siostry, lekarze i cały personel. Umiała wysłuchać ubogich. Mówiono, że jak była dziewczynką to widziała Matkę Bożą, lecz ona nigdy nam o tym nie mówiła, nie wspominała. Kochała bardzo ubogich, bardzo często wyszukiwała najlepsze owoce i je im przekazywała, również przygotowywała paczki z odzieżą według wieku i wymiaru.
W 1907 ze względu na stan zdrowia została przeniesiona do miejscowości Antigua, gdzie posługiwała chorym w tamtejszym szpitalu[13]. Dwa lata później udała się do Paryża na krótki odpoczynek, po którym wróciła do Antigui w Gwatemali, opiekując się ponadto ubogimi w mieście oraz przygotowując jako katechetka dzieci do Pierwszej Komunii świętej[13]. W 1913 została tymczasowo skierowana do szpitala w Quetzaltenango, do pomocy chorej siostrze przełożonej Thonluc[14]. Po powrocie do Antigui zachorowała na febrę tyfoidalną, ale po kuracji wyzdrowiała, powracając po latach jako przełożona do szpitala w stolicy Gwatemali[14]. Przyczyniła się do wznowienia i ożywienia kultu Ukrzyżowanego Zbawiciela[15]. W kaplicy szpitalnej znajdował się naturalnej wielkości wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego, czczony przez wiernych jako cudowny „Jezus Miłosierny”[15]. W okresie tym, przełomu 1917 i 1918, stolicę Gwatemalę nawiedziły trzęsienia ziemi, po których organizowała pomoc dla poszkodowanych[14].
W 1923 odwiedziła ponownie Paryż, a następnie przybyła do Chełmna, skąd powróciła do Gwatemali, gdzie przez pewien czas była również kierowniczką sierocińca[14]. Zmarła 6 grudnia 1950 w szpitalu w Gwatemali na skutek nowotworu złośliwego twarzy[16]. Spoczywa na cmentarzu w stolicy kraju Gwatemali[15].
Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]
Z inicjatywy Polskiej Prowincji Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich, która sprawuje opiekę nad sanktuarium w Gietrzwałdzie, przekonanej o świątobliwości jej życia podjęto starania w celu wyniesienia jej na ołtarze[17]. Stolica Apostolska, 22 września 2004 wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu jej beatyfikacji[18].
2 lutego 2005 rozpoczął się w Gietrzwałdzie, uroczystą mszą świętą sprawowaną przez abp. Edmunda Piszcza[19], proces w archidiecezji warmińskiej[18]. Powołano trybunał diecezjalny, który przesłuchał 21 świadków w Polsce, Niemczech i w Gwatemali oraz komisję historyczną i teologiczną, a na postulatora procesu wyznaczono ks. Kazimierza Brzozowskiego CRL, kustosza sanktuarium w Gietrzwałdzie[17]. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej. Po blisko dwuletnim okresie postępowania, 8 września 2006 w bazylice Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie nastąpiło uroczyste zamknięcie przez abp. Wojciecha Ziembę procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie[17][19]. Obecnie (2019) postulatorem generalnym procesu jest o. Emilio Dunoyer CRL[18].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Objawienie w Gietrzwałdzie
- Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
- Polscy święci i błogosławieni
- Modlitwa za wstawiennictwem świętych
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Barbara Samulowska. W: Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2016-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-22)].
- ↑ a b Chłosta ↓, s. 47.
- ↑ a b Chłosta ↓, s. 48.
- ↑ Chłosta ↓, s. 48–49.
- ↑ Chłosta ↓, s. 49.
- ↑ Chłosta ↓, s. 49–50.
- ↑ Gietrzwałd: Odmawiajcie gorliwie różaniec. kosciol.wiara.pl, 2002-10-29. [dostęp 2016-11-23].
- ↑ Objawienia w Gietrzwałdzie (Polska, 1877). W: Kult maryjny w Polsce i na świecie [on-line]. kultmaryjny.pl. [dostęp 2016-11-23].
- ↑ Chłosta ↓, s. 50.
- ↑ Chłosta ↓, s. 50–51.
- ↑ a b Chłosta ↓, s. 51.
- ↑ a b c d Chłosta ↓, s. 52.
- ↑ a b Chłosta ↓, s. 53.
- ↑ a b c d Chłosta ↓, s. 54.
- ↑ a b c Sługa Boża Siostra Stanisława Barbara Samulowska. W: Strona Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej [on-line]. sanktuariummaryjne.pl. [dostęp 2016-11-23].
- ↑ Chłosta ↓, s. 56.
- ↑ a b c Czekamy na cud. W: Tygodnik katolicki „Gość Niedzielny” – Posłaniec Warmiński [on-line]. olsztyn.gosc.pl, 2013-09-05. [dostęp 2016-04-28].
- ↑ a b c ~1950~ BARBARA SAMULOWSKA (STANISŁAWA) (ang.). newsaints.faithweb.com. [dostęp 2019-10-22].
- ↑ a b Proces beatyfikacyjny wizjonerki z Gietrzwałdu. ekai.pl, 2005-02-02. [dostęp 2016-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-04)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Brzozowski. Sługa Boża Siostra Barbara Samulowska : wizjonerka z Gietrzwałdu. (PDF). „Salvatoris Mater”. Nr 11/1, s. 143–150, 2009. OCLC 995745946.
- Jan Chłosta: Barbara Samulowska – wizjonerka z Gietrzwałdu. (PDF). W: Strony Polskiego Towarzystwa Mariologicznego [on-line]. ptm.rel.pl. [dostęp 2016-11-23].
- Kazimierz Łatak. Rodzina Barbary Samulowskiej wizjonerki gietrzwałdzkiej: studium genealogiczne w świetle parafialnych ksiąg metrykalnych. (PDF). „Komunikaty Mazursko-Warmińskie”. Nr 3, s. 433–441, 2005. Olsztyn: Archiwum Państwowe w Olsztynie. ISSN 0023-3196. OCLC 922387334.
- Objawienia w Gietrzwałdzie (Polska, 1877). W: Kult maryjny w Polsce i na świecie [on-line]. kultmaryjny.pl. [dostęp 2016-11-23].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Procesy beatyfikacyjne – Proces beatyfikacyjny Sługi Bożej Stanisławy (Barbary) Samulowskiej 1865-1950. W: Strona Archidiecezji Warmińskiej [on-line]. archwarmia.pl. [dostęp 2016-11-23].
- Sł. Boża Barbara Samulowska 1865-1950. W: Siostry Miłosierdzia Prowincja Krakowska [on-line]. krakow.szarytki.pl. [dostęp 2016-11-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)].