Barbara Samulowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Służebnica Boża
Stanisława Samulowska SM
Barbara Samulowska
zakonnica
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia 21 stycznia 1865
Woryty
Data i miejsce śmierci 6 grudnia 1950
Gwatemala
Czczona przez Kościół katolicki
Wyznanie katolickie
Kościół rzymskokatolicki
Inkardynacja Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytki)
Śluby zakonne 2 lutego 1889
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Barbara Samulowska (imię zakonne Stanisława Samulowska; ur. 21 stycznia 1865 w Worytach, zm. 6 grudnia 1950 w Gwatemali) – polska zakonnica, szarytka, misjonarka, Służebnica Boża Kościoła katolickiego oraz wizjonerka, której w 1877 objawiła się Matka Boża w Gietrzwałdzie, jedynym w Polsce uznanym przez Kościół miejscu objawień maryjnych[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w ubogiej, wielodzietnej i pobożnej rodzinie rolników Józefa i Karoliny z domu Barczewskiej jako najmłodsze ich dziecko (miała dwóch braci: Józefa i Jana)[2]. Następnego dnia (22 stycznia 1865) została ochrzczona w kościele Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie, a rodzicami chrzestnymi byli jej krewni: Andrzej Barczewski i Gertruda Górska[2]. Z lat dzieciństwa pozostał u ludzi, którzy ją widzieli, następujący jej obraz[3]:

Quote-alpha.png
Mała Barbara biega ciągle jak kozaczek lub płocha sarenka. Twarzyczkę ma bardzo nieregularną, nosek zadarty, usta szerokie, z których wychodzą ciągłe dwa białe rzędy, niezupełnie drobnych ząbków. Oczy czarne i płoche, cera jeżeli nie spalona, to oliwkowa z natury, włosy ciemne. Barbara pewnie nie chodzi, tylko ciągle skacze, gdy ją chcesz zatrzymać, ledwie się obróci, ledwie posłucha, wyrwie się i ucieka dalej.

28 czerwca 1877 przystąpiła w Gietrzwałdzie do Pierwszej Komunii świętej[3]. Dwa dni później na klonie obok kościoła objawiła się jej, a wcześniej jej krewnej Justynie Szafryńskiej Matka Boża, w postaci świetlistej, ubrana na biało, z długimi włosami, siedząca na złocistym tronie, udekorowanym perłami, która domagała się od wiernych najczęściej odmawiania różańca[4]. Objawienia te trwały do 16 września 1877[5]. Dziewczynki o wizjach powiadomiły proboszcza, ks. Augustyna Weichsla, a ten z kolei powiadomił biskupa warmińskiego Philippa Krementza, który powołał specjalne komisje do zbadania tego nadzwyczajnego wydarzenia[6]. W sto lat później biskup warmiński Józef Drzazga, na mocy decyzji Prymasa Polski i za pozwoleniem Stolicy Apostolskiej, specjalnym dekretem z 11 września 1977 zatwierdził kult objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie jako nie sprzeciwiający się wierze i moralności chrześcijańskiej, który został oparty na wiarygodnych faktach, mających charakter nadprzyrodzony[7][8].

Obie wizjonerki na życzenie Matki Bożej – jak same stwierdziły – wstąpiły później do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (szarytek)[9]. Początkowo skierowano je do zakładu sióstr szarytek im. św. Jana w Lidzbarku Warmińskim, a następnie do Chełmna nad Wisłą[10]. Z początkiem 1878 umieszczono je w zakładzie św. Józefa w Pelplinie, kierowanym również przez szarytki, w celu zdobycia elementarnego wykształcenia[11]. Mając 18 lat rozpoczęła postulat u szarytek w Chełmnie, a następnie na początku 1884 wyjechała do Paryża, gdzie 19 stycznia rozpoczęła nowicjat przy ulicy Rue du Bac 140, przy Kaplicy Objawień Cudownego Medalika[11]. Po rocznym pobycie w Seminarium Sióstr rozpoczęła pracę w żłobku przy ulicy Maré, opiekując się dziećmi[12].

2 lutego 1889 złożyła uroczyste śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Stanisława[12]. W 1895 została skierowana do pracy misyjnej w Gwatemali, w Ameryce Środkowej, gdzie w jej stolicy, również Gwatemali, została dyrektorką Seminarium (nowicjatu) jako wychowawczyni młodych Sióstr Miłosierdzia, przygotowując je do posługi w szpitalach i opieki nad ubogimi[12]. Jedna z jej wychowanek tak o niej mówiła[12]:

Quote-alpha.png
Była bardzo uprzejma, serdeczna, życzliwa. Nas postulantki nazywała zdrobniale „moje malutkie” jako dowód miłości siostry kochały ją bardzo. W jej dzień imienin w listopadzie wszyscy spieszyli z życzeniami, siostry, lekarze i cały personel. Umiała wysłuchać ubogich. Mówiono, że jak była dziewczynką to widziała Matkę Bożą, lecz ona nigdy nam o tym nie mówiła, nie wspominała. Kochała bardzo ubogich, bardzo często wyszukiwała najlepsze owoce i je im przekazywała, również przygotowywała paczki z odzieżą według wieku i wymiaru.

W 1907 ze względu na stan zdrowia została przeniesiona do miejscowości Antigua, gdzie posługiwała chorym w tamtejszym szpitalu[13]. Dwa lata później udała się do Paryża na krótki odpoczynek, po którym wróciła do Antigui w Gwatemali, opiekując się ponadto ubogimi w mieście oraz przygotowując jako katechetka dzieci do Pierwszej Komunii świętej[13]. W 1913 została tymczasowo skierowana do szpitala w Quetzaltenango, do pomocy chorej siostrze przełożonej Thonluc[14]. Po powrocie do Antigui zachorowała na febrę tyfoidalną, ale po kuracji wyzdrowiała, powracając po latach jako przełożona do szpitala w stolicy Gwatemali[14]. Przyczyniła się do wznowienia i ożywienia kultu Ukrzyżowanego Zbawiciela[15]. W kaplicy szpitalnej znajdował się naturalnej wielkości wizerunek Chrystusa Ukrzyżowanego, czczony przez wiernych jako cudowny „Jezus Miłosierny”[15]. W okresie tym, przełomu 1917 i 1918, stolicę Gwatemalę nawiedziły trzęsienia ziemi, po których organizowała pomoc dla poszkodowanych[14].

W 1923 odwiedziła ponownie Paryż, a następnie przybyła do Chełmna, skąd powróciła do Gwatemali, gdzie przez pewien czas była również kierowniczką sierocińca[14]. Zmarła 6 grudnia 1950 w szpitalu w Gwatemali na skutek nowotworu złośliwego twarzy[16]. Spoczywa na cmentarzu w Gwatemali[15].

Proces beatyfikacyjny[edytuj | edytuj kod]

2 lutego 2005 rozpoczął się w Gietrzwałdzie, uroczystą mszą świętą sprawowaną przez abp. Edmunda Piszcza[17], proces beatyfikacji s. Stanisławy Samulowskiej, z inicjatywy Polskiej Prowincji Zakonu Kanoników Regularnych Laterańskich, która sprawuje opiekę nad sanktuarium w Gietrzwałdzie[18]. Powołano Trybunał diecezjalny, który przesłuchał 21 świadków w Polsce, Niemczech i w Gwatemali oraz komisję historyczną i teologiczną w celu zbadania świątobliwości życia siostry Stanisławy, a na postulatora procesu wyznaczono ks. Kazimierza Brzozowskiego CRL, kustosza Sanktuarium w Gietrzwałdzie[18]. Odtąd przysługuje jej tytuł Służebnicy Bożej. Po blisko dwuletnim okresie postępowania, 8 września 2006 w Bazylice Narodzenia NMP w Gietrzwałdzie nastąpiło uroczyste zamknięcie przez abp. Wojciecha Ziembę procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie[18][17].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Ikona portaluPortal: Święci
Ikona portaluPortal: Zakony
Ikona portaluPortal: Katolicyzm

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Barbara Samulowska. W: Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2016-11-23].
  2. ↑ a b Chłosta ↓, s. 47.
  3. ↑ a b Chłosta ↓, s. 48.
  4. ↑ Chłosta ↓, s. 48–49.
  5. ↑ Chłosta ↓, s. 49.
  6. ↑ Chłosta ↓, s. 49–50.
  7. ↑ Gietrzwałd: Odmawiajcie gorliwie różaniec. kosciol.wiara.pl, 2002-10-29. [dostęp 2016-11-23].
  8. ↑ Objawienia w Gietrzwałdzie (Polska, 1877). W: Kult maryjny w Polsce i na świecie [on-line]. kultmaryjny.pl. [dostęp 2016-11-23].
  9. ↑ Chłosta ↓, s. 50.
  10. ↑ Chłosta ↓, s. 50–51.
  11. ↑ a b Chłosta ↓, s. 51.
  12. ↑ a b c d Chłosta ↓, s. 52.
  13. ↑ a b Chłosta ↓, s. 53.
  14. ↑ a b c d Chłosta ↓, s. 54.
  15. ↑ a b c Sługa Boża Siostra Stanisława Barbara Samulowska. W: Strona Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej [on-line]. sanktuariummaryjne.pl. [dostęp 2016-11-23].
  16. ↑ Chłosta ↓, s. 56.
  17. ↑ a b Proces beatyfikacyjny wizjonerki z Gietrzwałdu. ekai.pl, 2005-02-02. [dostęp 2016-11-23].
  18. ↑ a b c Czekamy na cud. W: Tygodnik katolicki „Gość Niedzielny” – Posłaniec Warmiński [on-line]. olsztyn.gosc.pl, 2013-09-05. [dostęp 2016-04-28].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Barbara_Samulowska&oldid=55282727”