54°16′41″N 16°57′40″E/54,278056 16,961111Barcino
| Artykuł | 54°16′41″N 16°57′40″E |
| - błąd | 38 m |
| WD | 54°16'41.2"N, 16°57'40.0"E, 54°16'37.74"N, 16°57'44.86"E |
| - błąd | 14 m |
| Odległość | 1 m |
| ||||
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  pomorskie
| |||
| Powiat | słupski | |||
| Gmina | Kępice | |||
| Liczba ludności (2006) | 577 | |||
| Strefa numeracyjna | 59 | |||
| Kod pocztowy | 77-232 | |||
| Tablice rejestracyjne | GSL | |||
| SIMC | 0744887 | |||
Położenie na mapie gminy Kępice  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu słupskiego  | ||||
| 54°16′41″N 16°57′40″E/54,278056 16,961111
| ||||
Barcino (kaszb. Barcëno, niem. Bartin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Kępice przy skrzyżowaniu dróg wojewódzkich nr 208 i 209 i na trasie zawieszonej linii kolejowej Bytów-Korzybie (przystanek kolejowy Barcino). Barcino jest położone nad Bystrzenicą (dopływem Wieprzy), u podnóża góry Grójec (29 m n.p.m)[1].
Historia do 1945 r.[edytuj | edytuj kod]
W 1478 r. książę pomorski Bogusław X oddał w lenno dobra rycerskie Barcino wraz z przyległościami Hennesowi Massowowi, jego bratu Mickesowi i ich kuzynom Ewaldowi, Thomasowi i Clausowi[2]. Barcino pozostało do 1822 r. z ośmioletnią przerwą, kiedy to w 1793 r. sprzedano majątek majorowi von Hoymowi za sumę 69500 niemieckich talarów, a odkupiono za 60000 niemieckich talarów[3], w posiadaniu rodziny Massowów i było siedzibą tzw. barcińskiej gałęzi tej rodziny. W połowie XVIII w. wybudowano w Barcinie potężny klasycystyczny pałac, który przez lata uchodził za najznamienitszy junkierski dwór powiatu miasteckiego[3].
W XIX w. w Barcinie znajdowała się siedziba landrata powiatu miasteckiego[4][5].
W 1874 r. wieś kościelna posiadała folwark Kotłowo (niem. Kotelow lub Cotlow), owczarnię, młyn wodny, kaznodzieję, zakrystiana, dziesięciu chłopów, dwóch chałupników, kuźnię i w sumie 36 gospodarstw domowych. W 1893 r. dobra rycerskie przechodzą w ręce członków rodziny Puttkamerów. Potem uzyskał je Karl-Wilhelm Becker. Z powodu stosunkowo dużej odległości od najbliższych miast Barcino otrzymało własny szpital.
W 1939 r. w Barcinie doliczono się 1030 mieszkańców, którzy żyli w 245 gospodarstwach domowych.
Przed końcem II wojny światowej Barcino było siedzibą dystryktu barcińskiego w powiecie miasteckim, rejencji koszalińskiej, prowincji Pomorze. Powierzchnia gminy wynosiła 2013 ha. Gmina obejmowała 4 miejscowości[6]:
- ... (Augusthal)
- Barcino (Bartin)
- Kotłowo (Kotlow)
- Radzikowo (Marienthal)
Przed 1945 r. w Barcinie znajdował się dworzec kolejowy, szpital, apteka, szkoła, filia przedsiębiorstwa energetycznego z Biesowic (Beßwitzer Elektrizitätsgesellschaft), a także liczne warsztaty i sklepy. Majątek znajdował się w posiadaniu rodziny Becker.
W końcu II wojny światowej wieś została 8 marca 1945 zajęta przez Armię Czerwoną. W wyniku działań wojennych wiele budynków zostało zniszczonych. Po odejściu oddziałów wojskowych domy i gospodarstwa przejęli Polacy, a niemieccy mieszkańcy wsi zostali wysiedleni.
W latach 1945-54 siedziba gminy Barcino. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Zespół pałacowy z XVIII wieku[7].
- barokowy pałac, murowany, sprzed 1740, przebudowany na przełomie XIX XX w.
- park krajobrazowy z XVIII/XIX w.
- późnogotycki kościół z połowy XVI w. z wieżą z 1739, wewnątrz renesansowy ołtarz[1]
- Barcino
- Stary cmentarz
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Czesław Piskorski, Pomorze Zachodnie, mały przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka Warszawa, 1980, s. 102-103, ISBN 83-217-2292-X, OCLC 8032482.
- ↑ Ludwig Wilhelm Brüggemann: Ausführliche Beschreibung des gegenwärtigen Zustandes des Königl. Preußischen Herzogtums Vor- und Hinterpommern. Teil II, Band 2, Stettin 1784, S. 783-784, Nr. 3.
- ↑ a b Jarosław Ellwart Peter Oliver Loew: Śladami Bismarcka po Pomorzu. Wydanie III rozszerzone, Gdynia 2008, ISBN 978-83-7591-003-2
- ↑ : Leopold von Zedlitz-NeukirchDer Preußische Staat in allen seinen Beziehungen. Band 2, Berlin 1836, S. 316.
- ↑ Handbuch über den Königlich Preußischen Hof und Staat für das Jahr 1841. Berlin 1841, S. 312.
- ↑ Die Gemeinde Bartin im ehemaligen Kreis Rummelsburg (Gunthard Stübs und Pommersche Forschungsgemeinschaft, 2011)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych 2011 woj. pomorskie. kobidz.pl.
| |||||||||||||||||||
