54°16′41″N 16°57′40″E/54,278056 16,961111Barcino
|
||
 |
||
| Państwo |  Polska |
|
| Województwo | pomorskie | |
| Powiat | słupski | |
| Gmina | Kępice | |
| Liczba ludności (2006) | 577 | |
| Strefa numeracyjna | (+48) 59 | |
| Kod pocztowy | 77-232 | |
| Tablice rejestracyjne | GSL | |
| SIMC | 0744887 | |
|
Położenie na mapie gminy Kępice
 Barcino
|
||
|
Położenie na mapie powiatu słupskiego
Barcino
|
||
|
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Barcino
|
||
|
Położenie na mapie Polski
Barcino
|
||
| 54°16′41″N 16°57′40″E/54,278056 16,961111 |
||
Barcino (kaszb. Barcëno, niem. Bartin) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Kępice przy skrzyżowaniu dróg wojewódzkich nr 208 i 209 i na trasie zawieszonej linii kolejowej Bytów-Korzybie (przystanek kolejowy Barcino).
Historia do 1945 r.[edytuj]
W 1478 r. książę pomorski Bogusław X oddał w lenno dobra rycerskie Barcino wraz z przyległościami Hennesowi Massowowi, jego bratu Mickesowi i ich kuzynom Ewaldowi, Thomasowi i Clausowi[1]. Barcino pozostało do 1822 r. z ośmioletnią przerwą, kiedy to w 1793 r. sprzedano majątek majorowi von Hoymowi za sumę 69500 niemieckich talarów, a odkupiono za 60000 niemieckich talarów[2], w posiadaniu rodziny Massowów i było siedzibą tzw. barcińskiej gałęzi tej rodziny. W połowie XVIII w. wybudowano w Barcinie potężny klasycystyczny pałac, który przez lata uchodził za najznamienitszy junkierski dwór powiatu miasteckiego[3].
W XIX w. w Barcinie znajdowała się siedziba landrata powiatu miasteckiego[4][5].
W 1874 r. wieś kościelna posiadała folwark Kotłowo (niem. Kotelow lub Cotlow), owczarnię, młyn wodny, kaznodzieję, zakrystiana, dziesięciu chłopów, dwóch chałupników, kuźnię i w sumie 36 gospodarstw domowych. W 1893 r. dobra rycerskie przechodzą w ręce członków rodziny Puttkamerów. Potem uzyskał je Karl-Wilhelm Becker. Z powodu stosunkowo dużej odległości od najbliższych miast Barcino otrzymało własny szpital.
W 1939 r. w Barcinie doliczono się 1030 mieszkańców, którzy żyli w 245 gospodarstwach domowych.
Przed końcem II wojny światowej Barcino było siedzibą dystryktu barcińskiego w powiecie miasteckim, rejencji koszalińskiej, prowincji Pomorze. Powierzchnia gminy wynosiła 2013 ha. Gmina obejmowała 4 miejscowości[6]:
- ... (Augusthal)
- Barcino (Bartin)
- Kotłowo (Kotlow)
- Radzikowo (Marienthal)
Przed 1945 r. w Barcinie znajdował się dworzec kolejowy, szpital, apteka, szkoła, filia przedsiębiorstwa energetycznego z Biesowic (Beßwitzer Elektrizitätsgesellschaft), a także liczne warsztaty i sklepy. Majątek znajdował się w posiadaniu rodziny Becker.
W końcu II wojny światowej wieś została 8 marca 1945 zajęta przez Armię Czerwoną. W wyniku działań wojennych wiele budynków zostało zniszczonych. Po odejściu oddziałów wojskowych domy i gospodarstwa przejęli Polacy, a niemieccy mieszkańcy wsi zostali wysiedleni.
W latach 1945-54 siedziba gminy Barcino. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa słupskiego.
Zabytki[edytuj]
- Zespół pałacowy z XVIII wieku[7]
Przypisy
- ↑ Ludwig Wilhelm Brüggemann: Ausführliche Beschreibung des gegenwärtigen Zustandes des Königl. Preußischen Herzogtums Vor- und Hinterpommern. Teil II, Band 2, Stettin 1784, S. 783-784, Nr. 3.
- ↑ Jarosław Ellwart Peter Oliver Loew: Śladami Bismarcka po Pomorzu. Wydanie III rozszerzone, Gdynia 2008, ISBN 978-83-7591-003-2
- ↑ Jarosław Ellwart Peter Oliver Loew: Śladami Bismarcka po Pomorzu. Wydanie III rozszerzone, Gdynia 2008, ISBN 978-83-7591-003-2
- ↑ : Leopold von Zedlitz-NeukirchDer Preußische Staat in allen seinen Beziehungen. Band 2, Berlin 1836, S. 316.
- ↑ Handbuch über den Königlich Preußischen Hof und Staat für das Jahr 1841. Berlin 1841, S. 312.
- ↑ Die Gemeinde Bartin im ehemaligen Kreis Rummelsburg (Gunthard Stübs und Pommersche Forschungsgemeinschaft, 2011)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych 2011 woj. pomorskie. kobidz.pl.
|
|||||||||||||||||
