Bariery pozataryfowe

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bariery pozataryfowe – narzędzia polityki handlowej stosowane przez państwo. Wyróżnia się dwie grupy środków:

  • ograniczenia administracyjne działające za pośrednictwem mechanizmu cenowego
    • ograniczenia ilościowe;
    • dobrowolne ograniczenia eksportu;
    • normy techniczne i sanitarne;
    • zakupy rządowe;
    • wymóg składnika krajowego;
    • reguły pochodzenia;
    • subsydia eksportowe.

Najczęściej stosowane bariery administracyjne[edytuj | edytuj kod]

  • Ograniczenia ilościowe – to bezpośrednie wyznaczenie przez państwo ilości lub wartości określonych dóbr, które mogą być importowane w określonym czasie.
  • VER (ang.: Voluntary Export Restraints) porozumienie między krajem importującym a eksportującym, w którym ostatni zobowiązuje się ograniczyć eksport danego dobra do określonej wielkości.
  • Normy techniczne lub sanitarne – przepisy dotyczące parametrów, jakim powinny odpowiadać towary sprzedawane na danym rynku.
  • Zakupy rządowe – zakupy finansowane z budżetu agend i instytucji rządowych.
  • Wymóg składnika krajowego (ang. Local content requirements, LCR) – zobowiązanie producentów określonych wyrobów finalnych działających na danym rynku do pokrywania określonej części popytu na podzespoły dostawami rynku krajowego.
  • Reguły pochodzenia – reguły określające, jaka część wartości produktu sprzedawanego na warunkach preferencyjnych musi być dodana na obszarze danego ugrupowania.
  • subsydia eksportowe – wsparcie udzielane przez rząd krajowym podmiotom gospodarczym otrzymywane wraz z wywozem danego towaru.
  • Dumping – nielegalna praktyka polegająca na sprzedaży na rynkach zagranicznych towaru po cenach niższych niż w kraju wytworzenia lub po cenach niższych niż koszty produkcji.