Barnaba (Nakropin)

Barnaba

Wasilij Nakropin
Arcybiskup tobolski i syberyjski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data urodzenia	21 grudnia 1861
Data i miejsce śmierci	13 kwietnia 1924 Moskwa
Arcybiskup tobolski i syberyjski
Okres sprawowania	1916–1917
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Inkardynacja	Eparchia tobolska
Śluby zakonne	1897
Prezbiterat	1898
Chirotonia biskupia	28 sierpnia 1911

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	28 sierpnia 1911
Miejscowość	Moskwa
Miejsce	Sobór Zaśnięcia Matki Bożej
Konsekrator	Włodzimierz (Bogojawleński), Włodzimierz (Sokołowski-Awtonomow), Tryfon (Turkiestanow), Anastazy (Gribanowski), Eutymiusz (Jelijew), Tichon (Nikanorow)

Barnaba, imię świeckie Wasilij Aleksandrowicz Nakropin (ur. 9 grudnia^?/21 grudnia 1861 w Pietrozawodsku, zm. 13 kwietnia 1924 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny i działacz nacjonalistycznych organizacji politycznych.

Życiorys

Urodził się 21 grudnia 1861 w Pietrozawodsk, guberni ołonieckiej, w rodzinie chłopskiej. Nie miał niemal żadnego wykształcenia, w młodości pracował jako ogrodnik. W 1897 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Klimienieckim (eparchia ołoniecka), zaś rok później został wyświęcony na hieromnicha. Dzięki zdolnościom, jakimi się wykazywał w 1904 uzyskał godność igumena, zaś w 1905 – archimandryty. Został równocześnie przeniesiony do Monasteru Paleostrowskiego jako jego przełożony. Działał w prawicowej organizacji Rosyjskie Zebranie.

Na prośbę metropolity moskiewskiego i kołomieńskiego Włodzimierza został przeniesiony do Nowogołutwińskiego Monasteru Trójcy Świętej w Kołomnie w charakterze przełożonego. W ciągu dwóch lat pracy duszpasterskiej w tymże klasztorze zyskał niezwykłą popularność zarówno w Kołomnie, jak i w Moskwie. W 1910 mianowany przełożonym innej kołomieńskiej wspólnoty mniszej, Starogołutwińskiego Monasteru Objawienia Pańskiego.

Dzięki protekcji Grigorija Rasputina uzyskał w 1911 nominację na biskupa kargopolskiego, wikariusza eparchii ołonieckiej, przeciwko czemu, według relacji Michaiła Rodzianki, duchowni członkowie Świątobliwego Synodu Rządzącego na czele z metropolitą petersburskim Antonim zdecydowanie protestowali. Jego chirotonia biskupia odbyła się 28 sierpnia 1911. W 1913 powierzono mu zarząd eparchii tobolskiej i syberyjskiej.

W 1915 biskup Barnaba przeprowadził w Tobolsku kanonizację metropolity tobolskiego Jana (Maksymowicza), czego dokonał bez jednoznacznej zgody Synodu. Wezwany do wytłumaczenia swojego zachowania, zachowywał się butnie w stosunku do zasiadających w Synodzie duchownych i jego oberprokuratora Aleksandra Samarina. W związku z tym kanonizacja została uznana za nieważną, a Barnabę usunięto z katedry. Decyzji tej nie potwierdził jednak car Mikołaj II, który nie tylko nakazał ponowne rozpatrzenie sprawy, ale i zdymisjonował Samarina ze stanowiska, zaś zmienionemu składowi Synodu (ulegał on corocznej rotacji) nakazał „wyrozumiałość”. W rezultacie Barnaba (Nakropin) został podniesiony do godności arcybiskupiej i otrzymał Order św. Włodzimierza II stopnia.

Po rewolucji lutowej został zmuszony do odejścia w stan spoczynku i zamieszkania w Wysokogórskim Monasterze Zmartwychwstania Pańskiego (eparchia niżnonowogrodzka i arzamaska) na prawach przełożonego. W 1918 został aresztowany w Moskwie, spędził kilka miesięcy w więzieniu na Tagance. W 1919 mianowany przełożonym monasteru Trójcy Świętej w Kalazinie, zaś rok później – biskupem archangielskim; nigdy nie udał się do tej eparchii. Zmarł w Moskwie w 1924.