Barnim III Wielki
Barnim III Wielki (ur. ok. 1300, zm. 14 sierpnia 1368) – książę pomorski w latach 1344-1368 (współregent ojca, Ottona I, od 1320) z dynastii Gryfitów.
Dążąc do uniezależnienia się od Brandenburgii, zawierał sojusze z Polską (1325, 1328 i 1337, 1348) i Czechami (1337). W 1338 uzyskał od Brandenburgii zrzeczenie się zwierzchnictwa nad księstwem szczecińskim za obietnicę sukcesji tronu szczecińskiego w razie bezpotomnej jego śmierci. Umowa nie została zrealizowana wobec narodzin następcy, Kazimierza III. W 1348 uzyskał od króla Niemiec Karola uznanie Pomorza Zachodniego za bezpośrednie lenno Rzeszy, co odsunęło niebezpieczeństwo zwierzchnictwa margrabiów brandenburskich. Wykorzystując wojnę domową w Brandenburgii (1349-1354), odzyskał wiele zamków i miast w ziemi wkrzańskiej. W obronie sukcesji rugijskiej książąt wołogoskich pokonał w 1351 Meklemburczyków pod Schoppendamm i zmusił ich do rezygnacji z Rugii (pokój w Strzałowie 1354). Jako sojusznik Luksemburgów wzmocnił pozycję polityczną swego księstwa.