Barthélemy Louis Joseph Schérer
 Jean-Baptiste Paulin Guérin, Portret L. Josepha Schérera | |
| generał | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1775–1799 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| minister wojny Francji | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Barthélemy Louis Joseph Schérer (ur. 1747, zm. 1804) – francuski generał doby wojen rewolucyjnych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Schérer służył w armii austriackiej, ale zbiegł do Francji w roku 1775. W 1780 roku został majorem artylerii w regimencie stacjonującym w Strasburgu, a w 1785 roku przeszedł na służbę holenderską jako major w Légion de Maillebois. W 1790 roku został zwolniony z armii holenderskiej w stopniu podpułkownika.
Do Francji powrócił w 1791 roku, a rok później został kapitanem w pułku piechoty, był adiutantem gen. Jeana de Preza de Crassiera w bitwie pod Valmy. W kolejnym roku był adiutantem gen. Aleksandra de Beauharnais'go w czasie działań nad Renem. W 1794 roku Schérer został generałem dywizji i objął dowództwo dywizji w Armii Sambry i Mozy. Walczył w bitwie pod Aldenhoven.
3 maja poślubił Marie Françoise Henriette Caroline Müller w czasie cywilnej uroczystości w rodzinnym Delle. 3 listopada został dowódcą Armii Włoskiej, a następnie Armii Wschodnich Pirenejów, którą objął 3 marca 1795 roku. 14 czerwca dowodzona przez niego 25-tysięczna armia została pobita pod Bàscarą przez armię hiszpańską w sile 35.000 żołnierzy[1].
31 sierpnia 1795 roku został ponownie wysłany do Włoch, gdzie zastąpił François Christophe'a Kellermanna w roli dowódcy francuskich oddziałów. Już w listopadzie dowodzone przez niego wojska odniosły zwycięstwo nad Austriakami pod Loano, ale Francuzi nie wykorzystali przewagi po bitwie z powodu zachowawczości dowódcy i ciężkich warunków zimowych[2]. Schérer został zwolniony ze stanowiska dowódcy 23 lutego 1796 roku, zastąpił go gen. Napoleon Bonaparte.
Następnie przez wiele miesięcy pozostawał bez przydziału aż do objęcia stanowiska Generalnego Inspektora Jazdy w kilku kolejnych armiach.
W okresie od 22 lipca 1797 do 21 lutego 1799 roku pełnił funkcję ministra wojny. Po wybuchu wojny z II Koalicją ponownie objął dowództwo Armii Włoskiej. Odniósł zwycięstwo pod Pastrengo 26 marca, ale nie był w stanie powstrzymać postępów wojsk koalicyjnych. Został pokonany przez austriackiego gen. Pála Kraya w bitwie pod Magnano 5 kwietnia. Następnie zmuszony do odejścia na emeryturę, zastąpił go gen. Jean Moreau. Schérer musiał tłumaczyć się z klęski i utraty Włoch przed komisją śledczą. Następnie jako emeryt osiadł w rezydencji Chauny w Pikardii, gdzie zmarł w roku 1804.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Chandler, David. The Campaigns of Napoleon. New York: Macmillan, 1966.
- Smith, Digby. The Napoleonic Wars Data Book. London: Greenhill, 1998. ISBN 1-85367-276-9.