Batalion KOP „Borszczów”

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Batalion KOP "Borszczów")
Batalion KOP „Borszczów”
14 batalion graniczny
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1925

Rozformowanie

1939

Nazwa wyróżniająca

Borszczów

Dowódcy
Pierwszy

ppłk piech. Kazimierz Walczak

Ostatni

kpt. piech. Bronisław Krakowski

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Kryptonim

88[a]

Dyslokacja

Kołomyja (formowanie)
Borszczów

Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza

Podległość

4 Brygada OP
Brygada KOP „Podole”

Multimedia w Wikimedia Commons
Raport oddziałów w batalionie KOP "Borszczów" z okazji święta X-lecia istnienia KOP.
Ppłk Hugo Mijakowski - jeden z dowódców batalionu.

Batalion KOP „Borszczów” – pododdział piechoty, podstawowa jednostka taktyczna Korpusu Ochrony Pogranicza.

W sierpniu 1939 batalion sformował III batalion 163 pułku piechoty.

Geneza[edytuj | edytuj kod]

Do czasu zakończenia wojny polsko-bolszewickiej, czyli do jesieni 1920, wschodnią granicę państwa polskiego wyznaczała linia frontu. Dopiero zarządzeniem z 6 listopada 1920 utworzono Kordon Graniczny Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. W połowie stycznia 1921 zmodyfikowano formę ochrony granicy i rozpoczęto organizowanie Kordonu Granicznego Naczelnego Dowództwa WP. Obsadzony on miał być przez żandarmerię polową i oddziały wojskowe[3]. Latem 1921 ochronę granicy wschodniej postanowiło powierzyć Batalionom Celnym[4]. W Borszczowie rozmieszczono dowództwo i pododdziały sztabowe 39 batalionu celnego. W drugiej połowie 1922 przeprowadzono kolejną reorganizację organów strzegących granicy wschodniej[5]. 1 września 1922 bataliony celne przemianowano na bataliony Straży Granicznej[6]. W rejonie odpowiedzialności przyszłego batalionu KOP „Borszczów” służbę graniczną pełniły pododdziały 39 batalionu Straży Granicznej. Już w następnym zlikwidowano Straż Graniczną, a z dniem 1 lipca 1923 pełnienie służby granicznej na wschodnich rubieżach powierzono Policji Państwowej[7]. W sierpniu 1924 podjęto uchwałę o powołaniu Korpusu Ochrony Pogranicza – formacji zorganizowanej na wzór wojskowy, a będącej etacie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych[8].

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Na posiedzeniu Politycznego Komitetu Rady Ministrów, w dniach 21-22 sierpnia 1924, zapadła decyzja powołania Korpusu Wojskowej Straży Granicznej. 12 września 1924 Ministerstwo Spraw Wojskowych wydało rozkaz wykonawczy w sprawie utworzenia Korpusu Ochrony Pogranicza[9], a 17 września instrukcję określającą jego strukturę[10]. W drugim etapie organizacji KOP, w terminie do 1 marca 1925, sformowano 4 Brygadę Ochrony Pogranicza, a w jej składzie 14 batalion graniczny „Borszczów”[11]. Podstawą formowania był rozkaz Ministra Spraw Wojskowych nr 1600/tjn./O.de B/25[11]. Jednostką formującą był 49 pułk piechoty z Kołomyi[12]. W 1926 zorganizowano na szczeblu brygady szkołę podoficerską dla niezawodowych podoficerów piechoty[13]. Szkoła 4 Brygady OP stacjonowała w Skale nad Zbruczem przy 14 batalionie granicznym[14]. Rozporządzeniem ministra skarbu z 30 czerwca 1927 rozpoczęto reorganizację Straży Celnej[15].

Z dniem 1 listopada 1927 Inspektorat Straży Celnej „Zaleszczyki” został rozwiązany, a jego rejon odpowiedzialności został przekazany batalionowi KOP „Borszczów”[16][17]. Długość ochranianego przez batalion odcinka granicy wynosiła 82 + 32 (odcinek rumuński) kilometrów, przeciętna długość pododcinka kompanijnego to 27 kilometrów, a strażnicy 5 kilometrów. Odległość dowództwa batalionu od dowództwa brygady wynosiła 35 kilometrów[18].

Latem 1928 zlikwidowana została szkoła podoficerska. W jej miejsce, oraz w miejsce identycznych szkół funkcjonujących w pozostałych brygadach, w twierdzy Osowiec utworzony został batalion szkolny KOP[13].

W lipcu 1929 przyjęto zasadę, że bataliony przyjmą nazwę miejscowości będącej miejscem ich stacjonowania[19]. Obok nazwy geograficznej, do 1931 stosowano również numer batalionu[20]. W tym czasie batalion na uzbrojeniu posiadał 761 karabinów Berthier wz.1916, 48 ręczne karabiny maszynowe Chauchat wz. 1915 i 2 ciężkie karabiny maszynowe wz.1914[21].

W wyniku reorganizacji batalionu w 1931, w miejsce istniejących plutonów karabinów maszynowych, utworzono kompanię karabinów maszynowych. Rozwinięto też kadry kompanii szkolnej do pełnoetatowej kompanii odwodowej[22]. Po przeprowadzonej reorganizacji „R.2” batalion składał się z dowództwa batalionu, plutonu łączności, kompanii karabinów maszynowych, kompanii odwodowej i czterech kompanii granicznych[23].

27 lipca 1933 14 baon „Borszczów” ogłosił przetarg nieograniczony na remont kapitalny domu oficerskiego 14 szwadronu KOP w Zaleszczykach. W listopadzie 1936 batalion etatowo liczył 24 oficerów, 90 podoficerów, 34 nadterminowych i 857 żołnierzy służby zasadniczej[b].

Rozkazem dowódcy KOP z 23.2.1937 została zapoczątkowana pierwsza faza reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza „R.3”[24]. Batalion otrzymał nowy etat. Był jednostką administracyjną dla szwadronu kawalerii KOP „Zaleszczyki”, posterunku żandarmerii KOP „Borszczów”, komendy powiatu pw KOP „Borszczów” i komendy powiatu pw KOP „Zaleszczyki”[25]. W wyniku realizacji drugiej fazy reorganizacji KOP, w czerwcu 1937 została zlikwidowana 1 kompania graniczna „Boryszkowca” i 4 kompania graniczna „Korolówka”, a utworzona 1 kompania graniczna „Mielnica”[26]. Kompania „Mielnica” przejęła odcinek dotychczasowej 1 kompanii „Boryszkowice” i resztę odcinka zlikwidowanej kompanii „Korolówka”[27]. Przesunięto też 2 kompanię graniczną „Skała” z batalionu „Kopiczyńce” do batalionu KOP „Borszczów” jako jego 4 kompanię graniczną[26]. Jesienią tworzono kompanię odwodową batalionu[28][27]. Oddano Straży Granicznej budynek strażnicy „Bedrykowo”, wymówiono pomieszczenia zajmowane przez strażnicę „Nowosiółka” z 3 kompanii granicznej KOP „Kudryńce”[29]. Odcinek strażnicy „Nowosiółki” z dniem 1 czerwca został przydzielony sąsiednim strażnicom „Zalesie” i „Zielona”[27]. Dla 1 kompanii „Mielnica” wynajęto pomieszczenia koszarowe[29]. W jej skład weszły strażnice: „Ujscie Biskupie”, „Mielnkca”, „Wojkowce”, „Bielowce”, „Okopy Św Trójcy” i „Boryszkowce”. Kompania objęła odcinek począwszy od punktu styku z odcinkiem SG - słup graniczny 57/3[30]. Strażnice „Pieczarna”, „Zaleszczyki”, „Berdykowce”, „Gródek”, „Sinków”, „Kołodróbka” z rozformowywanej 4 kompanii granicznej „Korolówka”, z dniem 15 kwietnia zostały oddane Straży Granicznej[27] Z dniem 15 maja 1939 batalion stał się oddziałem gospodarczym. Stanowisko kwatermistrza batalionu przemianowane zostało na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu do spraw gospodarczych, płatnika na stanowisko oficera gospodarczego, zastępcy oficera materiałowego dla spraw uzbrojenia na zbrojmistrza, zastępcy oficera materiałowego dla spraw żywnościowych na oficera żywnościowego[31].

W sierpniu 1939, w mobilizacji alarmowej batalion KOP „Borszczów” sformował III batalion 163 pułku piechoty (rez.)[32][33], który w trakcie kampanii wrześniowej podzielił losy innych jednostek odwodowej Armii „Prusy”.

Po sformowaniu III/163 pp (rez.) batalion wcielił nowych rekrutów i rezerwistów, i odtworzył stan etatowy. Równocześnie jednostka weszła w skład pułku KOP „Podole”. Po odtworzeniu batalion ochraniał granicę z ZSRR o długości 112,925 km[34]. Od 17 września 1939 brał udział w obronie ówczesnej południowo-wschodniej granicy państwa przed radzieckim agresorem.

Służba graniczna[edytuj | edytuj kod]

Gmach dowództwa 14 baonu KOP
w Borszczowie około 1927

Batalion graniczny był podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej na powierzonym mu odcinku granicy polsko-radzieckiej, wydzielonym z pasa ochronnego brygady. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi[35][36]. Z dniem 1 listopada 1927 został rozwiązany Inspektorat Straży Celnej „Zaleszczyki”, a jego rejon odpowiedzialności został przekazany batalionowi KOP „Borszczów”[16].

Batalion graniczny KOP „Borszczów” w 1934 ochraniał odcinek granicy państwowej szerokości 191 kilometrów 130 metrów[37].

W 1937 ustalono dla batalionu następujący podział ochranianego odcinka granicy państwowej[38]:

  • granica południowa: odcinek strażnicy „Ujście Biskupie” 1 kompanii granicznej „Mielnica”. Punktem styku jest od słup graniczny nr 57/3 i słup telefoniczny nr 237/32 na szosie Ujście Biskupie-Szuparka [wł.].
  • granica północna: odcinek strażnicy „Zbrzyż” 4 kompanii granicznej „Skała” baonu „Borszczów” [wł.]

Po odtworzeniu w 1939, batalion ochraniał granicę długości 166 kilometrów 449 metrów, w tym 112 kilometrów 925 metrów granicy z Rumunią[34].

Bataliony sąsiednie

Walki batalionu[edytuj | edytuj kod]

Walki o strażnice:

Na batalion KOP „Borszczów” kpt. Krakowskiego, strzegący granicy polsko-radzieckiej i polsko-rumuńskiej uderzyły główne siły 5 Korpusu Kawalerii komdiwa Ganina, 13 Korpusu Strzeleckiego komdiwa Nikołaja Kiriłłowa, część sił 25 Korpusu Pancernego komdiwa Riepina i 23 Oddziału Wojsk Pogranicznych NKWD[39].

4 kompania graniczna „Skała” atakowana była głównie przez pododdziały 5 KK. zaskoczona atakiem strażnica „Bereżanka” w trakcie walki została zniszczona. Zginął dowódca strażnicy i prawdopodobnie cała załoga. Również strażnica „Zbrzyż” została zniszczona w walce. Dowódca z częścią załogi dostał się do niewoli[39]. Strażnica „Skała” oraz pluton odwodowy przed godziną 6:00 17 września wycofywały się w kierunku Borszczowa tocząc walki z pododdziałami kawalerii nieprzyjaciela[39]. Dowódca kompanii w swej relacji sporządzonej w Szwajcarii tak opisuje wydarzenia w dniu 17 września[39]:

Świt. W wąskiej ulicy prowadzącej z dolnej części miasteczka, „od młyna”, trójkami posuwa się ku nam oddział konny. Zabieram karabin najbliższemu junakowi i oddaję kilka strzałów w kolumnę. Rzucamy kilka granatów. Zatrzymaliśmy pochód nieprzyjaciela. Korzystamy z wytworzonej sytuacji, by pod osłoną zabudowań i ogrodów wyjść ze „Skały”, przebyć otwarte pole za miasteczkiem i osiągnąć skraj lasu. Przestrzeń około jednego kilometra przebyliśmy jednym tchem.

Cisza. Każę palić zabrane akta. Ustawiam junaków w dwuszeregu. Przypominam im nasze przygotowanie do dzisiejszego święta i odbieram przysięgę. Ugrupowuję mój oddział w głąb, wysuwając ręczne karabiny maszynowe i lepszych strzelców bliżej lizjery lasu. Widzimy wyjeżdżający ze „Skały” szwadron nieprzyjacielskiej kawalerii. Tym razem w szyku bojowym. Wyznaczeni strzelcy otwierają ogień na sygnał mojego strzału. Odległość 300 do 400 metrów. Padają jeźdźcy, padają konie.

W godzinach południowych 17 września dowódca kompanii rozwiązał złożony przeważnie z junaków pododdział[39].

1 kompania graniczna „Mielnica” pełniąca służbę graniczną czterema strażnicami nad granicą rumuńską oraz dwiema nad granicą radziecką wycofała się bez strat i przekroczyła granicę z Rumunią[39]. Strażnice 2 kompanii granicznej „Turylcze” atakowane były przez oddziały 99 Dywizji Strzeleckiej płk. Nikołaja Diemientjewa. Po krótkotrwałej walce zaczęły wycofywać się w kierunku Uścieczka nad Dniestrem[39]. 3 kompania graniczna „Kudryńce” przekroczyła granicę z Rumunią[39].

Pozostała część batalionu na rozkaz dowódcy pułki KOP „Czortków” wycofała się w kierunku Tłuste Miasto-Uścieczko. W trakcie odwrotu został ciężko ranny dowódca batalionu kpt. Krakowski[39].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Rozmieszczenie batalionu KOP „Borszczów” w 1931

Kompanie graniczne w 1930:

Organizacja batalionu w 1934[37][c]

Struktura 17 IX 1939 [40]

dowództwo batalionu

Żołnierze batalionu[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie batalionu KOP „Borszczów”.
Dowódcy batalionu
Zastępcy dowódcy batalionu
Pierwsza obsada personalna batalionu (1925)[50]
  • dowódca batalionu − ppłk Kazimierz Walczak z 38 pp
  • adiutant batalionu − por. Witold Piasecki z 38 pp (od 8 I 1925)
  • oficer wywiadowczy vacat
  • lekarz batalionu − por. lek. Mieczysław Ossowski z 1 bsan (od 21 II 1925)
  • kwatermistrz − kpt. Roman Peszko z 16 pp
  • oficer żywnościowy − por. Józef Dzierża z 10 oddz. sł. int.
  • płatnik − por. Andrzej Cholewa z 9 oddz. sł. int.
  • dowódca plutonu łączności − por. łącz. Florian Mieczysław Cerkaski z 2 pł (od 27 II 1925)
  • dowódca plutonu ckm − por. Stanisław Jurkiewicz z 38 pp
  • dowódca 1 kompanii granicznej − kpt. Władysław Gołąb z 2 pspodh
  • dowódca 2 kompanii granicznej − kpt. Zygmunt Warchał z 38 pp
  • dowódca 3 kompanii granicznej − kpt. Marian I Tomaszewski z 67 pp
  • dowódca 4 kompanii granicznej − kpt. Ludwik Iskierko z 36 pp
Obsada personalna batalionu w czerwcu 1939[51]
  • dowódca batalionu – mjr Michał Leszczak (?)
  • zastępca dowódcy – mjr Jan Wątorek
  • adiutant batalionu – kpt. Edward Marzys[f]
  • komendant powiatowy Przysposobienia Wojskowego „Borszczów” – por. Mikołaj Kozłowski[g]
  • komendant powiatowy Przysposobienia Wojskowego „Zaleszczyki” – kpt. piech. Stanisław Sołtysiak[h]
  • dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Kazimierz Ferdynand Bielawski[i]
  • dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Tadeusz Kazimierz Józef Nieżychowski[j]
  • dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Maciej Piotr Wojciechowski[k] → dowódca baonu KOP „Rokitno”
  • dowódca 4 kompanii granicznej – por. Stefan II Kożan
  • dowódca 1 kompanii odwodowej – por. Stanisław Florian Moskwa[l]
  • dowódca 2 kompanii odwodowej – kpt. Władysław Zawistowicz[m]
  • dowódca kompanii karabinów maszynowych – por. Władysław Henzell[n]
  • dowódca plutonu łączności – por. Witold Włodzimierz Moszyński[o].

Żołnierze batalionu – ofiary zbrodni katyńskiej[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: zamordowani w Katyniu, zamordowani w Charkowie, zamordowani w Kalininie, zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej (ULK) i zamordowani z Białoruskiej Listy Katyńskiej (BLK).

Biogramy zamordowanych znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego[63]

Nazwisko i imię stopień zawód miejsce pracy przed mobilizacją zamordowany
Michajliszyn Włodzimierz podporucznik rezerwy nauczyciel Szkoła w Zaleszczykach Charków
Tietze Witold Feliks podporucznik rezerwy nauczyciel szkoła powszechna Charków
Kaliski Władysław[64] starszy sierżant żołnierz zawodowy (e) Kalinin
Korniluk Aleksander[65] plutonowy żołnierz zawodowy Kalinin
Buś Kazimierz Piotr starszy sierżant ULK
Florczak Stanisław sierżant ULK
Głogowiec Ignacy sierżant żołnierz zawodowy dowódca strażnicy ULK
Moszyński Witold porucznik żołnierz zawodowy ULK
Lenarczyk Kazimierz[66] plutonowy żołnierz zawodowy dca strażnicy KOP „Zbrzyż” Kalinin

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP[1].
  2. ↑ Wykaz stanów etatowych oficerów, podoficerów i żołnierzy KOP przesłanych przez ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna ze sztabu KOP do I oficera do zleceń GISZ płk. dypl. Kazimierza Glabisza. → Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 371
  3. ↑ W 2000 Rajmund Szubański napisał, że sformułowania zawarte w artykule „Bataliony, kompanie, strażnice KOP” z 1993 odnoszą się do stanu sprzed 1937 → Szubański 2000 ↓, s. 87. Określił strukturę organizacyjną batalionu: 1 kompania graniczna KOP „Skała”, 2 kompania graniczna KOP „Turylcze”, 3 kompania graniczna KOP „Kudryńce”, 4 kompania graniczna KOP „Mielnica” → Szubański 1993 ↓, s. 276
  4. ↑ Marceli Jan Kotarba (ur. 1897-1962), ppłk piech. Żołnierz Legionów Polskich, w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca baonu KOP „Rokitno”. Od 30 sierpnia 1939 dowódca pułku KOP „Czortków”. Po walkach pododdziałów pułku 17 września z Armią Czerwoną w przebraniu kolejarza przedostał się do Rumunii, a następnie do Francji. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do kraju[46].
  5. ↑ Jan Wątorek (ur. 4 lipca 1898) – major piechoty. Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Na kapitana awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty. W 1933 został przeniesiony z 12 pp w Wadowicach do KOP. W 1939 zastępca dowódcy baonu KOP „Borszczów”. W tym samym przeniesiony do 67 pp w Brodnicy na stanowisko dowódcy III baonu. Walczył w kampanii wrześniowej[49]. Rocznik Oficerski 1928, s. 66, 542.
  6. ↑ Edward Marzys, mjr piech., w KOP od 1932. Do mobilizacji adiutant baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 I adiutant pułku KOP „Czortków”. Organizator obrony mostu na Dniestrze w Uścieczku 17 września przed nacierającymi oddziałami Armii Czerwonej. Wieczorem 17 września wraz z zorganizowanym oddziałem przekroczył granicę z Rumunią, skąd przedostał się do Francji, gdzie służył w 1 Dywizji Grenadierów na stanowisku zastępcy dowódcy 3 batalionu piechoty 3 pułku grenadierów śląskich[52].
  7. ↑ Mikołaj Kozłowski, por. adm., w KOP od 1930. Do mobilizacji komendant powiatowy PW „Borszczów”. Przydział mobilizacyjny nieznany[46].
  8. ↑ Stanisław Sołtysiak (ur. 8 maja 1899 w Pokrzywnicy, zm. 1940 w Charkowie) na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów piechoty (w marcu 1939 zajmował 191. lokatę na liście starszeństwa). W kwietniu 1933 został przeniesiony z 70 pp do KOP[53]. Do mobilizacji komendant powiatowy PW „Zaleszczyki”. Przydział mobilizacyjny nieznany. Był odznaczony KW (dwukrotnie) i SKZ[54][55]. W batalionie KOP „Bereźne” pełnił służbę oficer o tym samym imieniu i nazwisku, a mianowicie Stanisław Sołtysiak (ur. 11 kwietnia 1910) mianowany porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 w korpusie oficerów piechoty[56].
  9. ↑ Kazimierz Ferdynand Bielawski (1905-1944), mjr piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca 1 komp. granicznej „Mielnica” baonu KOP „Borszczów". We wrześniu 1939 dowódca III batalionu piechoty 163 pp rez. 36 DP rez. Po zakończeniu działań wojennych działał w ruch oporu (AK). Poległ w Powstaniu Warszawskim[57].
  10. ↑ Tadeusz Kazimierz Józef Nieżychowski, mjr piech., w KOP od 1937. Do mobilizacji dowódca 2. komp. granicznej „Turylcze” baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 dowódca 9 komp. piechoty III baonu 163 pp rez. 36 DP rez. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się na zachód. W PSZ, m.in. zastępca dowódcy 3 pułku artylerii przeciwpancernej[58].
  11. ↑ Maciej Piotr Wojciechowski, mjr piech., w KOP od 1938. Do mobilizacji dowódca 3 komp. granicznej „Kudryńce" baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 dowódca odtworzonego baonu KOP „Rokitno”. Po walkach Zgrupowania KOP pod Wytycznem 1 października, dostał się do niewoli sowieckiej. Widziany w kolumnie jeńców konwojowanych przez żołnierzy Armii Czerwonej 2 października w rejonie m. Wielki Łań. Zaginął bez śladu. Prawdopodobnie zamordowany wraz z innymi jeńcami w Lasach Włodawskich[59].
  12. ↑ Stanisław Florian Moskwa (1905-1940), por. piech., w KOP od 1937. Do mobilizacji dowódca 1. komp. odwodowej baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 dowódca 7 komp. II baonu piechoty 163 pp rez. 36 DP rez. W bliżej nieznanych okolicznościach aresztowany przez NKWD we Lwowie. Zamordowany przez NKWD 14 kwietnia we Lwowie[60].
  13. ↑ Władysław Zawistowicz, kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca 2. komp. odwodowej baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 adiutant III baonu 163 pp rez. 36 DP rez[61].
  14. ↑ Władysław Henzell, kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca kompanii ckm batalionu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 dowódca 1 kompanii ckm III batalionu piechoty 163 pułku piechoty. Ciężko ranny w walkach z Niemcami pod Suminem 23 września 1939[62].
  15. ↑ Witold Włodzimierz Moszyński (1904-1940), por. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca plutonu łączności baonu KOP „Borszczów”. We wrześniu 1939 oficer łączności II baonu piechoty 163. pp rez. 36. DP rez. Zginął w bliżej niewyjaśnionych okolicznościach z rąk sowietów[60].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 426.
  2. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 56-58.
  3. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 59-63.
  4. ↑ Polak 1999 ↓, s. 6.
  5. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 76.
  6. ↑ Prochwicz i Kępa 2003 ↓, s. 20.
  7. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 94-101.
  8. ↑ Grochowski (red.) 1994 ↓, s. 7.
  9. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 11-12.
  10. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 111.
  11. ↑ a b Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 151.
  12. ↑ Zarządzenie nr L.1600/o.de B./25 ↓.
  13. ↑ a b Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 153.
  14. ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 54.
  15. ↑ Dominiczak 1975 ↓, s. 133.
  16. ↑ a b Kozłowski 2012 ↓, s. 32.
  17. ↑ a b Muzeum Polskich Formacji Granicznych ↓.
  18. ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 3/1928.
  19. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 34.
  20. ↑ Wiśniewska i Promińska 2013 ↓, s. 2.
  21. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 101.
  22. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 44.
  23. ↑ Zarządzenie nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 ↓, s. 3.
  24. ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 157.
  25. ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 3 zał. 47.
  26. ↑ a b Zarządzenie nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2/1.
  27. ↑ a b c d Zarządzenie nr L.2210/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 1/zał..
  28. ↑ Zarządzenie nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 3/1.
  29. ↑ a b Zarządzenie nr L.2210/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 1.
  30. ↑ Zarządzenie nr L.2335/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2.
  31. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 624 i 631.
  32. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 77.
  33. ↑ Prochwicz i 4/1994 ↓, s. 8.
  34. ↑ a b c Prochwicz 2003 ↓, s. 169.
  35. ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 3-4.
  36. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 21.
  37. ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 310.
  38. ↑ Zarządzenie nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 4/1.
  39. ↑ a b c d e f g h i Prochwicz 2003 ↓, s. 216.
  40. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 315 i 216.
  41. ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 34.
  42. ↑ a b c Obsada oficerska bg „Borszczów” ↓.
  43. ↑ Ogrody Wspomnień ↓.
  44. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 439.
  45. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 438.
  46. ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 726.
  47. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 168.
  48. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 682.
  49. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 756.
  50. ↑ protokół zdawczo-odbiorczy ↓, s. 02.
  51. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 650.
  52. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 732.
  53. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 95.
  54. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 749.
  55. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 50, 943.
  56. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 81, 929.
  57. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 711.
  58. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 736.
  59. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 757.
  60. ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 734.
  61. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 759.
  62. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 720.
  63. ↑ Księgi Cmentarne – biogramy oficerów.
  64. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 9655.
  65. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 10080.
  66. ↑ Księgi Cmentarne – wpis 10616.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
  • Hubert Bereza, Kajetan Szczepański: Centralna Szkoła Podoficerska KOP. Grajewo: Towarzystwo Przyjaciół 9 PSK, 2014. ISBN 978-83-938921-7-4.
  • Henryk Dominiczak: Granica polsko–niemiecka 1919–1939. Z dziejów formacji granicznych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
  • Henryk Dominiczak: Granica wschodnia Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1919-1939. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-10202-0.
  • Stanisław Falkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza. W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924-1925. 1925. [dostęp 2016-01-30].
  • Lech Grochowski (red.): Korpus Ochrony Pogranicza w 70 rocznicę powstania. Materiały z konferencji popularnonaukowej. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1994.
  • Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Wybór dokumentów. WarszawaPułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 8388067488.
  • Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne. Dokumenty organizacyjne. Wybór źródeł. T. 1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-84-6.
  • Jerzy Prochwicz, Zbigniew Kępa. ABC formacji granicznych II Rzeczypospolitej. „Problemy Ochrony Granic”. 24, 2003. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej. ISSN 1505-1757. 
  • Jerzy Prochwicz, Andrzej Konstankiewicz, Jan Rutkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Barwa i Broń, 2003. ISBN 83-900217-9-4.
  • Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Rajmund Szubański. Bataliony, kompanie, strażnice KOP. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (145), 1993. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Rajmund Szubański. Bataliony, kompanie, strażnice KOP-u. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (184), 2000. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona. ISSN 1640-6281. 
  • Iwona Wiśniewska, Katarzyna Promińska: Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza «Wilno»”. Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2013.
  • Komunikaty dyslokacyjne Korpusu Ochrony Pogranicza z lat 1927 (z uzupełnieniami i poprawkami), 1928, 1932, 1934 (z uzupełnieniami i poprawkami) i 1938 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  • Zarządzenie organizacyjne dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza w sprawie sformowania dowództw 4 i 5 brygady OP, 12-20 baonów i 12-20 szwadronów Ochrony Pogranicza nr L.1600/o.de B./25 z lutego 1925.
  • Protokół komisji zdawczo-odbiorczej w sprawie przekazania Ministerstwu Spraw Wewnętrznych sformowanego przez Ministerstwo Spraw Wojskowych 14 batalionu ochrony pogranicza z 25 II 1925 sporządzonego w Kołomyi
  • Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza R.142.R.2 w sprawie reorganizacji batalionów i Centralnej Szkoły Podoficerskiej („R.2”) nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 z 21 sierpnia 1931.
  • Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937.
  • Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza sprawie reorganizacji pododdziałów w batalionach i CSP(„R.3” II Faza) nr L.3300/Tjn.Og.Org/37 z 17 lipca 1937.
  • Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza sprawie reorganizacji batalionu KOP „Borszczów” nr L.2210/Tjn.Og.Org/37 z 16 kwietnia 1937.
  • Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza sprawie reorganizacji batalionu KOP „Borszczów” - zarządzenia organizacyjne nr L.2335/Tjn.Og.Org/37 z 1 maja 1937.
  • Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Borszczów” w latach 1928-1935 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  • portal Ogrody Wspomnień. [dostęp 2017-02-17].
  • Muzeum Polskich Formacji Granicznych. [dostęp 2017-08-24].
Korpus Ochrony Pogranicza
Brygady
Pułki
piechoty
Bataliony
graniczne
odwodowe
forteczne
Kawaleria
szwadrony
Artyleria
Saperzy
Wywiad
Placówki wywiadowcze KOP nr
Ekspozytury Oddziału II Szt. Gen.
Jednostki
sformowane
przez KOP
Kompanie
graniczne
Strażnice
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Batalion_KOP_„Borszczów”&oldid=71963896”