118 Batalion Schutzmannschaft

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Batalion Policyjny nr 118)
118 Batalion Schutzmannschaft
Schutzmannschaftsbataillon 118
ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1942

Rozformowanie

1944

Tradycje
Kontynuacja

30 Dywizja Grenadierów SS

Konflikty zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Komisariat Rzeszy Ukraina

Formacja

Schutzmannschaft

Skład

trzy kompanie

118 Batalion Schutzmannschaft (niem. SchutzmannschaftsBtl 118) – nazistowski kolaborancki batalion policyjny, sformowany na wiosnę 1942 w Kijowie z byłych żołnierzy Kurenia Bukowińskiego (wcześniej wcielonych do 3 kompanii 115 batalionu Schutzmannschaft) oraz z byłych żołnierzy sowieckich, zwerbowanych w obozach jenieckich. Część służących w batalionie (wśród nich Hryhorij Wasiura) brała udział w zbrodniach w Babim Jarze. Ochotnikom wstępującym do jednostki obiecywano służbę na Ukrainie w rejonie Kijowa.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Dowódcą batalionu był Sturmbannführer Erich Körner, jego zastępcą Konstanty Smowski. Szefem sztabu był Emil Zass, jego zastępcą Grigorij Wasiura. W praktyce, z powodu złego stanu zdrowia Körnera, dowództwo operacyjne należało do Wasiury.

Kompaniami dowodzili:

  • 1 kompania - kpt. Hans Woellke oraz jego zastępca Winnicki,
  • 2 kompania - Herman, zastępca Franczuk,
  • 3 kompania - Müller, zastępca Naradko.

W listopadzie 1942 batalion został przeniesiony na Białoruś, gdzie służył do lipca 1944. W tym czasie brał udział w następujących niemieckich operacjach pacyfikacyjnych na tym terenie: Hornung, Draufgänger, Cottbus, Hermann i Wandsbeck.

Zabicie kpt. Hansa Woellke (mistrza olimpijskiego z 1936 i ulubieńca Adolfa Hitlera) przez sowieckich partyzantów, było przyczyną krwawej pacyfikacji przez batalion 22 marca 1943 wsi Chatyń na Białorusi, w której uprzednio partyzanci kwaterowali. W latach 80. XX w. podczas procesu Wasiury potwierdzono również udział batalionu w pacyfikacjach miejscowości Chmielewiczi, Koteli, Zarecze, Bobrowo, Osowy, Makow i Uborie.

Zdaniem Pera A. Rudlinga 1 kompania złożona głównie z melnykowców była najaktywniejszym pododdziałem batalionu. Pozostałe dwie kompanie, złożone głównie z Ukraińców ze wschodniej Ukrainy, były mniej zaangażowane w akcje oddziału. Oprócz Ukraińców, którzy stanowili większość, w batalionie służyli także Niemcy, Rosjanie i Białorusini.

W 1943 roku kilkudziesięciu policjantów 118 batalionu zdezerterowało i wstąpiło do UPA na Wołyniu.

Latem 1944 roku Niemcy wycofali batalion do Prus Wschodnich, gdzie połączyli go ze 115 batalionem. tworząc 63 Batalion Schutzmannschaft. Następnie policjantów z tego oddziału wcielono do 30 Dywizji Grenadierów SS.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Per A. Rudling, Terror and local collaboration in occupied Belarus: The case of the Schutzmannschaft battalion 118., [w:] Historical Yearbook, Volume VIII, cz. I. BACKGROUND, Bukareszt: Romanian Academy, Nicolae Iorga History Institute, 2011 (ang.).