Przejdź do zawartości

Benedyktynki sakramentki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benedyktynki Sakramentki
Pełna nazwa

Mniszki Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu

Nazwa łacińska

Moniales Ordinis S. Benedicti Adorationis Perpetuae Sanctissimi Sacramenti

Skrót zakonny

OSBap

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Założyciel

Mechtylda od Najświętszego Sakramentu (Katarzyna de Bar)

Data założenia

25 marca 1653

Liczba członków

567 (w Polsce 68) (2008 rok)[1]

Strona internetowa

Mniszki Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu (Benedyktynki Sakramentki, Sakramentki) (łac. Moniales Ordinis S. Benedicti Adorationis Perpetuae Sanctissimi Sacramenti) – żeńskie katolickie klauzurowe zgromadzenie zakonne założone w 1653 przez Mechtyldę od Najświętszego Sakramentu (Katarzynę de Bar) w Paryżu[2].

Historia zgromadzenia

[edytuj | edytuj kod]

Zgromadzenie powstało we Francji[2]. Jego założycielka Katarzyna de Bar była przełożoną klasztoru anuncjatek, w którym to zakonie nosiła imię Katarzyna od św. Jana Ewangelisty[3]. Z powodu wojen zakonnice musiały opuścić swój klasztor, a trwająca około dwóch i pół roku tułaczka oraz choroby doprowadziły do tego, że Katarzyna de Bar została tylko z 5 zakonnicami[3]. Ostatecznie w maju 1638 roku siostry znalazły schronienie u benedyktynek w Rambervillers[3]. Po pewnym czasie przełożona benedyktynek zaproponowała, by siostry przyłączyły się do ich zgromadzenia, co też uczyniły[2]. U benedyktynek Katarzyna de Bar przyjęła imię Mechtylda. Od dawna żywiła ona szczególną cześć dla Eucharystii[2]. W 1653 roku z pomocą królowej Anny Austriaczki w Paryżu powstał pierwszy klasztor nowego zgromadzenia[2]. Po zatwierdzeniu konstytucji siostry zaczęły składać dodatkowy ślub podtrzymywania kultu i nieustającej adoracji Najświętszego Sakramentu[2].

Do Polski mniszki zostały sprowadzone przez królową Marię Kazimierę jako realizacja ślubu związanego z odsieczą wiedeńską w 1683 roku[3]. Zakonnice wyruszyły z Francji 22 sierpnia 1687 roku, do Warszawy przybyły po dwóch miesiącach podróży[3]. Ponieważ klasztor dla nich nie został jeszcze wybudowany, zamieszkały tymczasowo na Zamku Królewskim, gdzie nieustającą adorację rozpoczęły 1 stycznia 1688 roku[3]. Do nowego klasztoru przeniosły się 27 czerwca 1688 roku[3]. Klasztor warszawski jest jedyną fundacją z czasów założycielki, która istnieje nieprzerwanie na tym samym miejscu[3].

Charyzmat

[edytuj | edytuj kod]

Mniszki żyją według reguły św. Benedykta[2]. Zakon ma charakter kontemplacyjny, a centrum życia stanowi kult Eucharystii[2]. W zależności od klasztoru siostry wypiekają hostie, produkują różance, świece, piszą ikony, przygotowują produkty spożywcze[2].

Siostry żyją w ścisłej klauzurze, tym niemniej mogą przyjąć do swojego grona kilka osób pragnących życia zakonnego z adoracją Najświętszego Sakramentu bez obowiązku zachowania ścisłej klauzury[2].

Strój zakonny

[edytuj | edytuj kod]

Strój zakonny w Polsce, Włoszech i części klasztorów we Francji składa się z czarnego habitu przepasanego skórzanym paskiem, czarnego szkaplerza, białego czepka okalającego twarz oraz czarnego welonu[2]. Na piersi znajduje się (z wyjątkiem klasztorów w Niemczech) symbol Najświętszego Sakramentu, który może wyglądać różnie w zależności od klasztoru[2]. W innych państwach strój zakonny może wyglądać odmiennie[2].

Zgromadzenie w Polsce i na świecie

[edytuj | edytuj kod]

Każdy klasztor benedyktynek sakramentek jest autonomiczny[2]. Klasztory Zgromadzenia znajdują się we: Francji, Holandii, Luksemburgu, Meksyku, Polsce, Niemczech, Ugandzie, Włoszech oraz na Haiti[2]. W Polsce klasztory benedyktynek sakramentek zlokalizowane są w: Siedlcach, Warszawie i Wrocławiu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]