Benoît Hamon

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benoît Hamon
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1967
Saint-Renan

Minister edukacji Francji
Okres

od 2 kwietnia 2014
do 25 sierpnia 2014

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Vincent Peillon

Następca

Najat Vallaud-Belkacem

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Benoît Hamon (ur. 26 czerwca 1967 w Saint-Renan[1]) – francuski polityk, eurodeputowany, a także minister. Kandydat w wyborach prezydenckich w 2017.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie sekretarki oraz inżyniera pracującego w Direction des constructions navales (DCN) w Breście. Pierwsze lata życia spędził w Breście, później między 1976 a 1980 mieszkał z rodzicami w Dakarze, gdzie uczęszczał do szkoły Cours Sainte-Marie de Hann. Po rozwodzie rodziców wrócił do Bretanii.

Uzyskał licencjat z zakresu historii na Université de Bretagne-Occidentale w Breście. Od 1993 zasiadał we władzach Partii Socjalistycznej, od 2003 wchodził w skład jej biura krajowego. W latach 1993–1995 kierował socjalistyczną młodzieżówką MJS[2]. Pracował jako doradca lewicowego ministra ds. zatrudnienia i solidarności (1997–2000) oraz dyrektor ds. planowania strategicznego w firmie IPSOS (2001–2002). W okresie 2001–2008 pełnił funkcję radnego miasta Brétigny-sur-Orge.

W wyborach w 2004 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Zasiadał w grupie Partii Europejskich Socjalistów, pracował w Komisji Gospodarczej i Monetarnej[1]. W 2009 nie został ponownie wybrany.

W PS reprezentował lewicowe skrzydło tego ugrupowania. W 2008 zadeklarował zamiar ubiegania się o przywództwo w Partii Socjalistycznej, ostatecznie ogłosił swoje poparcie dla Martine Aubry[3]. 16 maja 2012 objął urząd ministra delegowanego ds. ekonomii społecznej i solidarności w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault[4]. Utrzymał to stanowisko także w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012), uzyskując wcześniej w wyborach parlamentarnych mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji[5].

2 kwietnia 2014 przeszedł na urząd ministra edukacji narodowej, szkolnictwa wyższego i badań naukowych w rządzie Manuela Vallsa[6]. Zakończył urzędowanie 25 sierpnia 2014, na stanowisku zastąpiła go Najat Vallaud-Belkacem. W 2010, 2015[7] i 2021[8] był wybierany do rady regionu Île-de-France.

W styczniu 2017 wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach przed wyborami prezydenckimi. W pierwszej turze głosowania zajął pierwsze miejsce z wynikiem około 36% głosów, wyprzedzając m.in. Manuela Vallsa[9]. W drugiej turze zorganizowanej 29 stycznia 2017 zdobył większość głosów (blisko 59%), oficjalnie stając się kandydatem Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich[10]. W pierwszej turze tych wyborów z 23 kwietnia 2017 Benoît Hamon zajął piąte miejsce wśród jedenastu kandydatów z wynikiem około 6,5% głosów[11]. W czerwcu 2017 utracił mandat deputowanego, odpadając już w pierwszej turze wyborów parlamentarnych[12]. 1 lipca 2017 ogłosił swoje odejście z Partii Socjalistycznej[13], założył nowe ugrupowanie pod nazwą Génération.s.

We wrześniu 2021 zrezygnował z aktywności politycznej, objął stanowisko dyrektora generalnego organizacji pozarządowej SINGA zajmującej się kwestiami migracji[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-05-16].
  2. ↑ Elsa Freyssenet: La gauche rêvée de Benoît Hamon. lesechos.fr, 30 stycznia 2017. [dostęp 2023-08-01]. (fr.).
  3. ↑ Lizzy Davies: French Socialists in disarray after bitter leadership battle. guardian.co.uk, 23 listopada 2008. [dostęp 2012-05-16]. (ang.).
  4. ↑ Décret du 16 mai 2012 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 17 maja 2012. [dostęp 2014-10-19]. (fr.).
  5. ↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-21]. (fr.).
  6. ↑ Sapin aux Finances, Cazeneuve à l'Intérieur, Royal à l'Ecologie... le gouvernement de Manuel Valls. francetvinfo.fr, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (fr.).
  7. ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2015. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).
  8. ↑ Elections régionales et des assemblées de Corse, Guyane et Martinique 2021. interieur.gouv.fr. [dostęp 2021-06-28]. (fr.).
  9. ↑ Primaire à gauche: les résultats à 21 h 30. lemonde.fr, 22 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
  10. ↑ Résultats primaire de la gauche: Hamon large vainqueur face à Valls. rtl.fr, 29 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-30]. (fr.).
  11. ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).
  12. ↑ Résultat des législatives 2017: Benoît Hamon éliminé dans les Yvelines. lemonde.fr, 12 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-12]. (fr.).
  13. ↑ Walczył o Pałac Elizejski, teraz odchodzi z partii. Zajmie się „przebudową lewicy”. tvn24.pl, 2 lipca 2017. [dostęp 2017-07-13].
  14. ↑ Bienvenue à Benoît Hamon et Fatemeh Jailani. singafrance.com, 12 września 2021. [dostęp 2022-04-15]. (fr.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy rząd Manuela Vallsa (2014)
W dniu powstania

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Benoît_Hamon&oldid=70963642”