Bernard 260
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Société des Avions Bernard |
| Konstruktor |
Sigismond-Georges Bruner |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji metalowej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
wrzesień 1932 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik gaźnikowy Hispano-Suiza 12Xbrs |
| Moc |
690 KM (507 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
12,55 m |
| Długość |
7,8 m |
| Wysokość |
3,9 m |
| Powierzchnia nośna |
18,2 m² |
| Masa | |
| Własna |
1357 kg |
| Startowa |
1868 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
376 km/h |
| Prędkość przelotowa |
335 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
5,5 m/s |
| Pułap |
10 200 m |
| Zasięg |
800 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe | |
| Użytkownicy | |
| Francja | |
Bernard 260 – francuski samolot myśliwski z okresu międzywojennego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1931 roku dowództwo francuskich Sił Powietrznych wydało specyfikację dla lekkiego samolotu myśliwskiego i zaprosiło wytwórnie lotnicze do budowy takich samolotów. Wytwórnia Société des Avions Bernard opierając się specyfikacji opracowała konstrukcję nowego samolotu myśliwskiego w układzie dolnopłatu o konstrukcji całkowicie metalowej.
Nowy samolot oznaczono jako Bernard 260, a jego konstrukcję oparto na samolocie Bernard 74.
Prototyp samolotu został oblatany we wrześniu 1932 roku, a następnie przekazany do francuskich sił powietrznych, gdzie przeszedł badania testowe. Ostatecznie zrezygnowano z tego samolotu na rzecz podobnej konstrukcji Dewoitine D.500. Konstrukcja tego samolotu posłużyła do konstrukcji samolotu Bernard H-52.
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Samolot Bernard 260 był w 1932 roku poddany testom fabrycznym oraz przeszedł testy we francuskich Siłach Powietrznych, gdzie wylatał około 100 godzin w bazie lotniczej w Villacoublay.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot myśliwski Bernard 260 był dolnopłatem o konstrukcji metalowej. Kadłub mieścił odkrytą kabinę pilota. Napęd stanowił 12-cylindrowy silnik widlasty w układzie V, chłodzony cieczą. Podwozie klasyczne, stałe.
Uzbrojenie stanowiły 2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm umieszczone w skrzydłach.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jean Liron: Les Avions Bernard. Paryż: Éditions Larivière S.A., 1990, s. 195-202, 225. (fr.).
- William Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters. London: Salamander Book, 2001, s. 61. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).