Biała Marianna
Biała Marianna – szlachetna odmiana marmuru o śnieżnobiałym kolorze, z miejscowymi zabarwieniami koloru jasnoróżowego i jasnożółtego[1].
Odmiana charakteryzuje się wysokim stopniem przekrystalizowania oraz wysoką, sięgającą do 90%, zawartością czystego węglanu wapnia oraz niską, poniżej 1% zawartością tlenku magnezu. Odmianę tworzą średnio i grubokrystaliczne białe marmury kalcytowe, które w kierunku spągu złoża przechodzą w szare i laminowane. Złoże marmuru Biała Marianna znajduje się na południowo-zachodnim stoku wzniesienia Krzyżnik w Masywie Śnieżnika i znane jest od 1839[2].
Nazwa marmuru pochodzi od imienia byłej właścicielki dużej części Masywu Śnieżnika i Gór Bialskich księżnej Marianny Orańskiej.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Biała Marianna jest odmianą odporną na wietrzenie. Wartość dekoracyjna białych marmurów porównywana jest do marmurów karraryjskich. Z Białej Marianny wykonano wystrój kamienny we wnętrzach wielu budynków urzędów państwowych, teatrów, hoteli, kin i innych. Białą Mariannę użyto do wystroju wnętrz budynków m.in. sejmu, Filharmonii Narodowej, Teatru Wielkiego, hotelu Europejskiego i ścian Dworca Centralnego w Warszawie.
W przeszłości z Białej Marianny wyrabiano drobną galanterię: świeczniki, płyty stołowe, garnitury na biurka itp. oraz stosowano do dekoracji kościołów i pałaców m.in. wykorzystywano do dekoracji wnętrz pałacu w Kamieńcu Ząbkowickim.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Świat Kamienia: Marmury dolnośląskie. www.swiat-kamienia.pl. [dostęp 2011-11-18]. (pol.).
- ↑ Krzysztof R. Mazurski: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Michał Stelmach: Geologia Polski. Wydawnictwo Geologiczne, 2007.
- A. Bolewski i W. Parachoniak: Petrografia. Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1982. ISBN 83-220-0173-8.