Białe Skały (Pieniny)
 Widok z Zamkowej Góry. Białe Skały po prawej stronie (za drzewami) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
749 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°25′34,3″N 20°25′10,3″E/49,426194 20,419528
| |
Białe Skały (749 m) – szczyt w głównej grani Pieninek w Pieninach Właściwych, położony na obszarze Pienińskiego Parku Narodowego[1]. Nazwy Białe Skały używa również Józef Nyka w przewodniku „Pieniny”[2]. Na niektórych natomiast mapach szczyt ten podpisywany jest jako Sutrówka[3].
Góra położona jest w zachodniej części Pieninek, pomiędzy Bajków Groniem (716 m) a Ociemnym Wierchem (740 m). Na północ odbiega ze szczytu boczny grzbiet rozgałęziający się na dwie części. Na północ biegnie odnoga kulminująca w Łupiskach (659 m), następnie opadająca do doliny Krośnicy, ku północnemu wschodowi biegnie zaś grzbiet Wudyki z Zimną Skałką (612 m) opadający do doliny Dunajca. Północne zbocza są dość łagodne, ale na południu stromy, skalisty stok schodzi w dolinę Pienińskiego Potoku. Partie szczytowe porasta las, jednak nieco niżej stoki pokrywają liczne polany – na wschód od szczytu znajduje się Kurnikówka, od której na północ leży polana Pieninki, natomiast na wspomnianym bocznym grzbiecie – między innymi Stolarzówka[4][3].
Szczególnie interesująca jest flora stromych, niezalesionych zboczy i urwisk skalnych. Rośnie tu m.in. złocień Zawadzkiego, w Europie znany jedynie z Pienin. Na nasłonecznionych płaśniach wśród skał występuje szereg gatunków roślin kserotermicznych, m.in. smagliczka Arduina, która w Polsce występuje również tylko w Pieninach, a także rozchodnik ostry, aster alpejski, posłonek skalny i traganek jasny. W rejonie Białych Skał spotykani są tacy przedstawiciele awifauny, jak orlik krzykliwy, pustułka i kruk[5].
W zboczu Białych Skał, powyżej doliny Krośnicy, znajduje się jaskinia – Borsucza Jama[6].
Przez szczyt przechodzi znakowany na niebiesko pieszy szlak turystyczny zwany Sokolą Percią.
Szlaki turystyki pieszej
[edytuj | edytuj kod]
niebieski Trzy Korony – Sokola Perć (Bajków Groń, Białe Skały, Ociemny Wierch, Czerteż, Czertezik, Sokolica) – Szczawnica[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” s.c., 2008.
- ↑ Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ a b c Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-10-11].
- ↑ Rajmund Bartyzel, Eugeniusz Szyda, Ścieżki dydaktyczno-naukowe Pienińskiego Parku Narodowego, „Karpaty. Materiały szkoleniowe o problematyce górskiej (...)”, 1978–79, 15–16, Krakowski Klub Przodowników Turystyki Górskiej przy Krakowskim Oddziale PTTK, 1981, s. 38–45.
- ↑ Artur Amirowicz, Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego, „Pieniny – przyroda i człowiek”, 3, 1995.