Białopole (województwo dolnośląskie)
50°52′50″N 14°54′04″E/50,880556 14,901111| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
285-305[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
45[3] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-921[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZG |
| SIMC |
0188788 |
Położenie na mapie gminy Bogatynia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
| 50°52′50″N 14°54′04″E/50,880556 14,901111[1]
| |
Białopole (niem. Sommerau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Bogatynia.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Białopole to niewielka przygraniczna wieś o długości około 0,4 km leżąca na skraju Kotliny Turoszowskiej, na wysokości około 285-305 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Białopole powstało najprawdopodobniej w XV wieku jako osada założona przez kolonistów niemieckich[2]. W XVIII wieku był tu folwark i młyn wodny, a mieszkańcy trudnili się rolnictwem i tkactwem chałupniczym[2]. W 1836 roku wieś liczyła 44 domy[2]. Po 1945 roku wieś nie zmieniła się, w 1988 roku było tu 11 gospodarstw rolnych[2].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyło 45 mieszkańców[3]. Jest jedną z 2 najmniejszych miejscowości gminy Bogatynia (każda z nich posiada mniej niż 50 mieszkańców).
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
W Białopolu zachowało się kilka domów, stanowiących charakterystyczne dla regionu przykłady budownictwa ludowego[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 4854
- ↑ a b c d e f g Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 105, 106. ISBN 83-85773-60-6.
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 26 [zarchiwizowane 2022-10-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-60-6.
- Siedziba gminy: Bogatynia
| Miasto | |
|---|---|
| Części miasta | |
| Wsie | |
| Osada | |
| Pozostałe miejscowości |
