Biełaruś-1

Biełaruś-1

Беларусь-1

Rozpoczęcie nadawania	1 stycznia 1956
Właściciel	Narodowa Państwowa Kompania Radiowo-Telewizyjna Republiki Białorusi
Kraj nadawania	Białoruś
Język	białoruski, rosyjski
Siedziba	Mińsk
Strona internetowa

Biełaruś-1 (biał. Беларусь-1) – główny państwowy kanał telewizyjny Białorusi. Należy do Narodowej Państwowej Kompanii Radiowo-Telewizyjnej Republiki Białorusi. Kanał rozpoczął nadawanie 1 stycznia 1956 roku. Nadaje w językach: białoruskim i rosyjskim. Obecnym dyrektorem tej stacji jest Iwan Eismant.

Biełaruś-1, główny kanał telewizyjny BTRC, wspiera prezydenturę Alaksandra Łukaszenki i rozpowszechnia poglądy przywódców politycznych, w tym w szczególności propagandę na Białorusi.

Dawne nazwy

• od 1 stycznia 1956 do 24 grudnia 1991 – Белорусская программа ЦТ СССР (Program Białoruski Centralnej TV ZSRR)
• od 25 grudnia 1991 do 28 sierpnia 1994 – ТБК (TBK)
• od 29 sierpnia 1994 do 25 września 2006 – БТ (BT)
• od 26 września 2006 do 4 listopada 2011 – Першы нацыянальны тэлеканал

Programy

• „Dzień dobry, Białoruś!” (Добрай раніцы, Беларусь!)
• „Oto i show!” (Вось дык шоў!)
• „Życie jak życie” (Жыцьцё як жыцьцё)
• „Zdrowie” (Здароўе)
• „Ludzie kultury” (Культурныя людзі)
• „Istnienie” (Існасьць)
• „We własnej osobie” (Уласнай пэрсонай)
• „Poranna fala” (Ранішняя хваля)
• „Szpilka” (Шпілька)
• „Novosti” (Новости)
• „Panorama” (Панорама)

Cenzura i propaganda

Międzynarodowi eksperci i białoruska opozycja określają telewizję państwową jako jeden z najważniejszych instrumentów propagandowych autorytarnego reżimu Alaksandra Łukaszenki. Jest oskarżany o rozpowszechnianie dezinformacji, opowiadanie się za represjami politycznymi, manipulowanie wynikami wyborów i szkodzenie krytykom reżimu.

Na pracowników i kadrę kierowniczą państwowych stacji telewizyjnych, w tym stacji Biełaruś-1, nałożono kilkakrotnie sankcje UE i USA.

Według reportażystki TV, która odeszła z kanału podczas protestów na Białorusi w sierpniu 2020 roku, kanał Biełaruś-1 był poddany ostrej cenzurze. Przykładowo istniała lista osób, o których nie można było wspominać w wiadomościach, na której pojawiali się m.in. politycy opozycji; istniała także czarna lista ekonomistów i politologów, którzy nie mogli udzielać komentarzy. Zabronione było także wymawianie słów „stalinizm”, „kult jednostki” czy „Gułag”. Istnienie cenzury potwierdził także dziennikarz telewizyjnej agencji informacyjnej Alaksandr Łuczonak, który również zrezygnował w proteście przeciwko propagandzie.