50°33′32″N 16°30′06″E/50,558889 16,501667Bieganów (województwo dolnośląskie)
| ||||
| ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | kłodzki | |||
| Gmina | Nowa Ruda | |||
| Liczba ludności (III 2011) | 30[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 74 | |||
| Kod pocztowy | 57-400[2] | |||
| Tablice rejestracyjne | DKL | |||
| SIMC | 0854015 | |||
Położenie na mapie gminy wiejskiej Nowa Ruda   Bieganów | ||||
Położenie na mapie Polski  Bieganów | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  Bieganów | ||||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  Bieganów | ||||
| 50°33′32″N 16°30′06″E/50,558889 16,501667
| ||||
Bieganów (niem. Biehals) – wieś w Polsce, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Nowa Ruda.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Bieganów to niewielka wieś o rozproszonej zabudowie leżąca we Wzgórzach Włodzickich, w dolinie potoku Szczyp, na południowo-zachodnich zboczach Góry Świętej Anny[3].
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0854021 | Zagórzyn | przysiółek |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Początki Bieganowa nie są znane, pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi 1499 roku[3]. W 1748 roku wieś należała do barona von Larisha, był tam wtedy folwark[3]. W 1765 roku w Bieganowie było 26 gospodarstw i 4 warsztaty rzemieślnicze[3]. W 1787 roku miejscowość należała do rodziny von Stillfried z Nowej Rudzy i liczyła 34 budynki[3]. W pierwszej połowie XIX wieku Biaganów należał do hrabiego von Magnisa, w tym czasie miejscowość znacznie się rozwinęła, w roku 1840 było w niej 60 domów i gorzelnia[3]. Prawie wszyscy mieszkańcy zajmowali się tkactwem, istniały tu 42 warsztaty wytwarzające tkaniny bawełniane i 23 przetwarzające len[3][3]. Po upadku tkactwa chałupniczego mieszkańcy znaleźli pracę w kopalniach Nowej Rudy[3]. Po 1945 roku Bieganów stopniowo wyludniał się, w 1978 roku było tu 43 gospodarstw rolnych, w 1988 roku ich liczba zmalała do 19[3].
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Według Heinricha Adamy'ego nazwa wywodzi się od polskiej nazwy koloru białego[6]. W swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako najstarszą zanotowaną nazwę Bielawy podając jej znaczenie "Weisbach" czyli po polsku "Biały potok, strumień"[6]. Niemcy fonetycznie zgermanizowali nazwę na Biehals w wyniku czego utraciła ona swoje znaczenie. Po II wojnie światowej polska administracja spolonizowała wcześniejszą zgermanizowaną nazwę na „Bieganów” w wyniku czego nie ma ona obecnie związku z pierwotnym znaczeniem.
Demografia[edytuj | edytuj kod]
Dawniej, wieś liczyła nawet 400 osób. Jednak w ostatnich dziesięcioleciach następowało stopniowe wyludnienie[3]. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła tylko 30 osób[1]. Obecnie jest to najmniejsza miejscowość gminy Nowa Ruda.
Infrastruktura[edytuj | edytuj kod]
W roku 2010 do wsi podłączono sieć wodociągową, która ułatwiła mieszkańcom zaopatrzenie w wodę.
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Przez górną część Bieganowa przechodzi 
szlak turystyczny z Nowej Rudy na Górę Świętej Anny[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych poprzez wyszukiwarkę. Poczta Polska S.A., styczeń 2013. [dostęp 2015-03-26].
- ↑ a b c d e f g h i j k l Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-Bis, 1994, s. 53, 54. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Heinrich Adamy: Die Schlesischen Ortsnamen ihre entstechung und bedeutung. Breslau: Verlag von Priebotsch`s Buchhandlung, 1888, s. 66.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wyd: I-Bis 1995, ISBN 83-85773-12-6.
