Bitwa koło Wysp Egadzkich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa morska koło Wysp Egadzkich
I wojna punicka
Ilustracja
Wyspy Egadzkie
Czas

10 marca 241 p.n.e.

Miejsce

Wyspy Egadzkie

Terytorium

Sycylia

Wynik

klęska Kartaginy

Strony konfliktu
Rzymianie Kartagińczycy
Dowódcy
Lutacjusz Katulus
, Kwintus Waleriusz
Hannon
Siły
200 okrętów 250 okrętów
Straty
30 okrętów zatopionych 50 okrętów zatopionych
70 okrętów zdobytych przez przeciwnika
Położenie na mapie Morza Śródziemnego
Mapa konturowa Morza Śródziemnego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
37°58′00,1200″N 12°12′00,0000″E/37,966700 12,200000

Bitwa morska koło Wysp Egadzkich – starcie zbrojne Rzymian i Kartagińczyków w roku 241 p.n.e., w czasie I wojny punickiej.

Po roku 249 p.n.e. Rzymianie doświadczeni wcześniejszymi porażkami rozpoczęli odbudowę floty. Sfinansowano naprędce budowę dwustu lekkich galer, które skierowano do oblężenia twierdz kartagińskich w Drepanum i Lilybeum. Dowódcą floty rzymskiej został konsul Gajusz Lutacjusz Katulus. Kartagińczycy tymczasem, czując się pewnie na morzu po odniesionych zwycięstwach, rozbroili swoje okręty i zwolnili załogi. W rezultacie przeciwko Rzymianom skierowano pośpiesznie zebraną flotę z mało doświadczonymi żeglarzami pod wodzą Hannona. Okręty kartagińskie, przeładowane żywnością dla wojsk na Sycylii, były zdecydowanie mniej zwrotne od jednostek rzymskich.

W marcu 241 p.n.e. flota kartagińska pojawiła się w pobliżu Hiery (Iera Nesos) w archipelagu Wysp Egadzkich. Hannon zamierzał dopłynąć do Sycylii, gdzie miała być przekazana żywność dla armii Hamilkara, a następnie wzmocnić się doświadczonym wojskiem i wydać Rzymianom bitwę. Przewidział to jednak Lutacjusz, który 10 marca 241 p.n.e. wyruszył naprzeciw flocie kartagińskiej. W pobliżu wyspy Eguza (Aegusa) doszło do spotkania obu flot. Bitwa zakończyła się klęską Kartagińczyków, którzy stracili pięćdziesiąt okrętów zatopionych i siedemdziesiąt zdobytych przez Rzymian. Klęska na morzu uniemożliwiła zaopatrzenie armii kartagińskiej na Sycylii, co wpłynęło na wynik wojny. W tym samym roku obie strony zawarły porozumienie pokojowe, na mocy którego Kartagina zrzekła się Sycylii.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Daniel Gazda: Armie świata antycznego. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2006. ISBN 83-11-10355-0.
  • Zygmunt Ryniewicz: Leksykon bitew świata. Warszawa: Alma-Press, 2004. ISBN 83-70-20138-5.