Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim
|
||||
|
||||
.jpg) Śmierć Flaminiusza - obraz z 1880 r. |
||||
| Czas | 21 czerwca 217 p.n.e. | |||
| Miejsce | Jezioro Trazymeńskie | |||
| Terytorium | Republika Rzymska | |||
| Wynik | zwycięstwo Kartaginy | |||
| Strony konfliktu | ||||
|
||||
| Dowódcy | ||||
|
||||
| Siły | ||||
|
||||
| Straty | ||||
|
||||
|
Położenie na mapie Włoch
 miejsce bitwy
|
||||
| 43°12′09″N 12°07′04″E/43,202500 12,117778 | ||||
| II wojna punicka |
|---|
|
Rodan - Ticinus – Trebia – Jezioro Trazymeńskie – Kanny – Nola 1 – Nola 2 – Nola 3 – Syrakuzy - Kapua – Silarus – Herdonia 1 – Herdonia 2 – Numistro – Asculum – Nowa Kartagina - Petelia - Baecula – Grumentum – Metaurus – Ilipa – Krotona – rzeka Bagradas – Zama |
Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim – jedna z większych bitew II wojny punickiej, która miała miejsce 21 czerwca 217 p.n.e. między armią kartagińską pod wodzą Hannibala a armią rzymską. Armia Hannibala odniosła trzecie w tej wojnie zdecydowane zwycięstwo.
Spis treści
Przed bitwą[edytuj | edytuj kod]
Dzięki zwycięstwu w bitwie nad Trebią Hannibal ruszył na południe. Rzymianie byli pewni, że celem wędrówki jego armii jest Rzym. Dlatego też w stronę nadciągającego wroga wysłano konsula Flaminiusza, by przeciął drogę wojskom inwazyjnym.
Armia rzymska[edytuj | edytuj kod]
Konsul Flaminiusz nie był genialnym wodzem – o wiele lepiej znał się na polityce. Był jednak człowiekiem bardzo opanowanym i odważnym. Jego armia liczyła 30 000 dobrze uzbrojonych żołnierzy. Zajęli oni pozycje na wzgórzu, nie wiedząc o tym, że Hannibal jest już tylko o dzień drogi od armii rzymskiej.
Według Zarysu historii wojskowości powszechnej Janusza Sikorskiego, wojska rzymskie zostały zaatakowane w marszu. Ich dowódca Flaminiusz zaniechał wysyłania zwiadowców, sądząc, że wojska kartagińskie są jeszcze daleko. Zarządził więc marsz wzdłuż brzegów jeziora.
Armia kartagińska[edytuj | edytuj kod]
Armia ta była zbieraniną różnych nacji. Skład wojsk nosił na sobie ślad wędrówki z Afryki. Byli wśród tych żołnierzy Numidowie, Libijczycy, Iberowie, Ligurowie. W wyniku epidemii i trudnej drogi potężna armia stopniała do 40 000 ludzi (z wszystkich słoni przetrwał tylko jeden - Surus). Na czele tych wojsk stał Hannibal - człowiek posiadający wielki autorytet i posłuch u żołnierzy, a przede wszystkim niezwykły talent wojskowy.
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Rankiem 21 czerwca pod osłoną mgły Hannibal wysłał swą lekką konnicę, aby zablokowała przewidywaną drogę ucieczki Rzymian, a resztę sił ukrył wzdłuż drogi, którą mieli oni nadciągnąć. Libijczycy i Iberowie zostali odesłani, by ochraniać obóz. Hannibal wydał rozkaz do jednoczesnego ataku dla wszystkich swych wojsk.
Krótka, 3-godzinna bitwa zakończyła się całkowitą klęską Rzymian przypartych do brzegu jeziora, gdzie w panice szukali ratunku przed armią kartagińską. Poległo 15 000 żołnierzy rzymskich, w tym odpowiedzialny za klęskę Flaminiusz. Pozostałe 10 000 żołnierzy poszło w rozsypkę.
Według Zarysu historii wojskowości powszechnej Janusza Sikorskiego bitwa ta miała następujący przebieg. Wojska kartagińskie rozmieszczone na wzgórzach zaatakowały rozciągnięte kolumny rzymskie. Atak ten przeprowadzony nagle (byli oni ukryci), z zaskoczenia (Rzymianie sądzili, że wróg jest daleko), oraz zamykający wszystkie drogi ucieczki (kolumna przednia i tylna zostały dodatkowo otoczone), przyniósł oczekiwany rezultat. Armia rzymska nie była w stanie uformować szeregów, co spowodowało rzeź wśród jej żołnierzy.
