Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim

Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim
— II wojna punicka 218–201 p.n.e. —
Śmierć Flaminiusza - obraz z 1880 r.
Czas	21 czerwca 217 p.n.e.
Miejsce	Jezioro Trazymeńskie
Terytorium	Republika Rzymska
Wynik	zwycięstwo Kartaginy
Strony konfliktu
Republika Rzymska Kartagina
Dowódcy
Gaius Flaminius Hannibal
Siły
ok. 30 000 ok. 40 000
Straty
ok. 15 000 1 500
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
43°12′09″N 12°07′04″E

II wojna punicka
Rodan - Ticinus – Trebia – Jezioro Trazymeńskie – Kanny – Nola 1 – Nola 2 – Nola 3 – Syrakuzy - Kapua – Silarus – Herdonia 1 – Herdonia 2 – Numistro – Asculum – Nowa Kartagina - Petelia - Baecula – Grumentum – Metaurus – Ilipa – Krotona – rzeka Bagradas – Zama

Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim – jedna z większych bitew II wojny punickiej, która miała miejsce 21 czerwca 217 p.n.e. między armią kartagińską pod wodzą Hannibala a armią rzymską. Armia Hannibala odniosła trzecie w tej wojnie zdecydowane zwycięstwo.

Przed bitwą

Dzięki zwycięstwu w bitwie nad Trebią Hannibal ruszył na południe. Rzymianie byli pewni, że celem wędrówki jego armii jest Rzym. Dlatego też w stronę nadciągającego wroga wysłano konsula Flaminiusza, by przeciął drogę wojskom inwazyjnym.

Armia rzymska

Konsul Flaminiusz nie był genialnym wodzem – o wiele lepiej znał się na polityce. Był jednak człowiekiem bardzo opanowanym i odważnym. Jego armia liczyła 30 000 dobrze uzbrojonych żołnierzy. Zajęli oni pozycje na wzgórzu, nie wiedząc o tym, że Hannibal jest już tylko o dzień drogi od armii rzymskiej.

Według Zarysu historii wojskowości powszechnej Janusza Sikorskiego, wojska rzymskie zostały zaatakowane w marszu. Ich dowódca Flaminiusz zaniechał wysyłania zwiadowców, sądząc, że wojska kartagińskie są jeszcze daleko. Zarządził więc marsz wzdłuż brzegów jeziora.

Armia kartagińska

Armia ta była zbieraniną różnych nacji. Skład wojsk nosił na sobie ślad wędrówki z Afryki. Byli wśród tych żołnierzy Numidowie, Libijczycy, Iberowie, Ligurowie. W wyniku epidemii i trudnej drogi potężna armia stopniała do 40 000 ludzi (z wszystkich słoni przetrwał tylko jeden - Surus). Na czele tych wojsk stał Hannibal - człowiek posiadający wielki autorytet i posłuch u żołnierzy, a przede wszystkim niezwykły talent wojskowy.

Schemat przebiegu bitwy

Bitwa

Rankiem 21 czerwca pod osłoną mgły Hannibal wysłał swą lekką konnicę, aby zablokowała przewidywaną drogę ucieczki Rzymian, a resztę sił ukrył wzdłuż drogi, którą mieli oni nadciągnąć. Libijczycy i Iberowie zostali odesłani, by ochraniać obóz. Hannibal wydał rozkaz do jednoczesnego ataku dla wszystkich swych wojsk.

Krótka, 3-godzinna bitwa zakończyła się całkowitą klęską Rzymian przypartych do brzegu jeziora, gdzie w panice szukali ratunku przed armią kartagińską. Poległo 15 000 żołnierzy rzymskich, w tym odpowiedzialny za klęskę Flaminiusz. Pozostałe 10 000 żołnierzy poszło w rozsypkę.

Według Zarysu historii wojskowości powszechnej Janusza Sikorskiego bitwa ta miała następujący przebieg. Wojska kartagińskie rozmieszczone na wzgórzach zaatakowały rozciągnięte kolumny rzymskie. Atak ten przeprowadzony nagle (byli oni ukryci), z zaskoczenia (Rzymianie sądzili, że wróg jest daleko), oraz zamykający wszystkie drogi ucieczki (kolumna przednia i tylna zostały dodatkowo otoczone), przyniósł oczekiwany rezultat. Armia rzymska nie była w stanie uformować szeregów, co spowodowało rzeź wśród jej żołnierzy.