Bitwa o Nowe Kramsko
| powstanie wielkopolskie | |||
 Kamień upamiętniający poległych powstańców | |||
| Czas |
2–3 lutego 1919 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium |
zachodnia Wielkopolska | ||
| Przyczyna |
konieczność zdobycia broni i amunicji | ||
| Wynik |
taktyczne zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa o Nowe Kramsko – bitwa powstania wielkopolskiego, stoczona w nocy z 2 na 3 lutego 1919 pod wsią Nowe Kramsko[1].
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Wieś zajęli spieszeni ułani niemieckiego 10 Pułku z Sulechowa (Celichowy) w sile około 150 ludzi. Dodatkowo na południe od pobliskiego przysiółka Kolesin rozlokowała się bateria niemieckich armat. O obu tych wydarzeniach informację otrzymali powstańcy i postanowili nie tylko usunąć Niemców z obu tych miejscowości, ale również pozyskać wrogie armaty, bardzo potrzebne wojskom polskim[1].
Przygotowania[edytuj | edytuj kod]
Oddziały powstańcze skoncentrowano w Babimoście (trzy kolumny w sile 150 ludzi). Kolumna pierwsza przejść miała wzdłuż torowisk linii Babimost-Sulechów i odciąć drogę Niemcom od północy. Najsilniejsza kolumna druga (środkowa) miała przejść przez Kuligowo do drogi Wojnowo – Nowe Kramsko i zaatakować wieś od południa. Kolumna trzecia miała się oddzielić od drugiej przy drodze z Wojnowa, przebyć po lodzie zamarznięte jezioro Wojnowskie i od Starego Kramska uderzyć na baterię armat w Kolesinie[1].
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Zgodnie z planem atak rozpoczęto o godzinie 4:00 rano 3 lutego 1919 roku. Niemcy, mimo że zaskoczeni, stawili silny opór. Zwycięstwo przyniósł odważny atak trzeciej kolumny, która nie zastawszy w Kolesinie spodziewanych tam armat, uderzyła na Nowe Kramsko od południowego zachodu. Kolumna północna (pierwsza) była za słaba i nie powstrzymała odwrotu Niemców, którzy wydostali się z okrążenia. Wieś znalazła się w rękach powstańców, jednak w obliczu zmasowanego kontrataku Niemców zdecydowano się ją opuścić. Sukcesem było jednak zdobycie znacznych ilości broni i amunicji: siedem ciężkich karabinów maszynowych, dwa lekkie, 40 karabinów ręcznych, wóz amunicyjny z dużym zapasem amunicji i kuchnia polowa. Wzięto 25 jeńców, zabito 40 Niemców i 50 raniono (w tym czterech oficerów). Straty polskie to sześciu zabitych i 17 rannych[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Antoni Czubiński, Zdzisław Grot, Benon Miśkiewicz, Powstanie Wielkopolskie 1918–1919. Zarys dziejów, PWN, Warszawa-Poznań, 1988, s.332-334, ISBN 83-01-08666-1