Przejdź do zawartości

Bitwa o grzbiet Vimy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa o grzbiet Vimy
I wojna światowa, front zachodni, część bitwy pod Arras
Ilustracja
The Battle of Vimy Ridge, obraz pędla Richarda Jacka
Czas

9–12 kwietnia 1917

Miejsce

Vimy, Pas-de-Calais

Terytorium

Francja

Przyczyna

ofensywa Nivelle’a

Wynik

zwycięstwo aliantów

Strony konfliktu
 Cesarstwo Niemieckie  Kanada
 Wielka Brytania
Dowódcy
Ludwig von Falkenhausen Julian Byng
Siły
n/n liczba zabitych i rannych,
4000 wziętych do niewoli[1] 		3598 zabitych,
7004 rannych[2][1]
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°22′46″N 2°46′26″E/50,379444 2,773889
Kanadyjskie obsługi karabinów maszynowych na grzbiecie Vimy
Niemieccy jeńcy po bitwie

Bitwa o grzbiet Vimy – starcie zbrojne stoczone w dniach 9–12 kwietnia 1917 roku pomiędzy siłami kanadyjskimi i brytyjskimi a niemieckimi podczas I wojny światowej.

Wiosną 1917 roku wystartowała generalna ofensywa sił Ententy na froncie zachodnim, podczas której wojska brytyjskie i Wspólnoty Narodów przeprowadziły operację pod Arras. Atak Kanadyjczyków rozpoczął się 9 kwietnia 1917 roku, wyznaczając początek bitwy pod Arras i służąc jako inauguracyjny atak ofensywy Nivelle’a. Celem było odciągnięcie niemieckich rezerw od sił francuskich, przygotowujących się do kluczowej ofensywy wzdłuż Aisne i grzbietu Chemin des Dames rozpoczętej kilka dni później[3].

Cztery kanadyjskie dywizje rozpoczęły szturm na grzbiet Vimy po zmasowanym ostrzale artyleryjskim o 5:30 rano w Poniedziałek Wielkanocny 9 kwietnia. Niemcy kontrolowali grzbiet od 1914 roku i przez trzy lata wojny ufortyfikowali go wieloma strukturami obronnymi: trzy kolejne linie okopów rozmieszczone pośród sieci drutu kolczastego, betonowe bunkry z karabinami maszynowymi i podziemne schrony dla wysuniętych oddziałów[4].

Po lewej stronie kanadyjska 4 Dywizja zaatakowała z obszaru Souchez, podczas gdy w centrum, po obu stronach Neuville-Saint-Vaast, zaatakowały 3. i 2 Dywizja[4]. Atak 2 Dywizji kanadyjskiej był wspierany przez osiem czołgów (trzy z nich zostały zniszczone, a pięć ugrzęzło w błotnistym terenie). Do rozpoznania i naprowadzania artylerii Kanadyjczycy aktywnie wykorzystywali również lotnictwo[5][6]. Dzięki umiejętnej współpracy piechoty z artylerią korpusowi udało się wieczorem 9 kwietnia osiągnąć przełamanie na głębokość od dwóch do pięciu kilometrów w niemieckim systemie obronnym. Większość wzgórza znalazła się w rękach Kanadyjczyków, ale Niemcy utrzymali się na szczycie[7].

Pod koniec pierwszego dnia ofensywy jedyną z trzech dywizji, która nie poczyniła postępów, była 4 Dywizja[8]. Zaatakowała ona skrajnie lewą flankę, która obejmowała najtrudniejsze cele, Wzgórze 145 (najwyższy punkt na grzbiecie i miejsce dzisiejszego pomnika-mauzoleum) i inny wysoki punkt, zwany przez Kanadyjczyków „The Pimple”. Kanadyjczycy nie byliby w stanie utrzymać grzbietu Vimy bez zdobycia tych dwóch wysokich punktów[9].

Dopiero następnego dnia, 10 kwietnia, ponowione ostrzały artyleryjskie i ataki piechoty batalionów rezerwowych 4 Dywizji doprowadziły do tego, że Wzgórze 145 ostatecznie znalazło się w rękach Kanadyjczyków, pomimo krótkiego odbicia go przez niemiecki kontratak[10]. Dwa dni później, 12 kwietnia, „The Pimple” został również zdobyty po godzinie zaciekłych walk w śniegu[11]. Wzięto 4000 niemieckich jeńców[1].

Zwycięstwo miało wysoką cenę: 3598 Kanadyjczyków zginęło, a 7004 zostało rannych[2][1]. W 1936 roku w rejonie Vimy odsłonięto pomnik–mauzoleum upamiętniające poległych w bitwie, Canadian National Vimy Memorial[12].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Nicholson 1962 ↓, s. 265.
  2. ↑ a b Moran 2007 ↓, s. 139.
  3. ↑ Turner i Dennis 2005 ↓, s. 9.
  4. ↑ a b Wynne 1976 ↓, s. 170–171.
  5. ↑ Barris 2007 ↓, s. 49.
  6. ↑ Turner i Dennis 2005 ↓, s. 43.
  7. ↑ Sheldon 2008 ↓, s. 311.
  8. ↑ Hayes 2007 ↓, s. 202–203.
  9. ↑ Sheldon 2008 ↓, s. 297.
  10. ↑ Sheldon 2008 ↓, s. 312.
  11. ↑ Nicholson 1962 ↓, s. 263.
  12. ↑ Canadian National Vimy Memorial. veterans.gc.ca. [dostęp 2025-06-11]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ted Barris: Victory at Vimy: Canada Comes of Age, April 9–12, 1917. Toronto: Thomas Allen Publishers, 2007. ISBN 978-0-88762-253-3. (ang.).
  • The 3rd Canadian Division: Forgotten Victory. W: Geoffrey Hayes: Vimy Ridge: A Canadian Reassessment. Geoffrey Hayes, Andrew Iarocci, Mike Bechthold (red.). Waterloo: Wilfrid Laurier University Press, 2007. ISBN 978-0-88920-508-6. (ang.).
  • The Canadian Army Medical Corps at Vimy Ridge. W: Heather Moran: Vimy Ridge: A Canadian Reassessment. Geoffrey Hayes, Andrew Iarocci, Mike Bechthold (red.). Waterloo: Wilfrid: Laurier University Press, 2007. ISBN 978-0-88920-508-6. (ang.).
  • Canadian Expeditionary Force 1914–1919. W: G. W. L. Nicholson: Official History of the Canadian Army in the First World War. Ottawa: Queen's Printer and Controller of Stationery, 1962. (ang.).
  • Jack Sheldon: The German Army on Vimy Ridge 1914–1917. Barnsley: Pen & Sword Military, 2008. ISBN 978-1-84415-680-1. (ang.).
  • Alexander Turner, Peter Dennis: Vimy Ridge 1917: Byng's Canadians Triumph At Arras. Oxford: Osprey Publishing, 2005. ISBN 978-1-84176-871-7. (ang.).
  • Graeme Chamley Wynne: If Germany Attacks: The Battle in Depth in the West. Wyd. Greenwood Press, NY. London: Faber & Faber, 1976. ISBN 978-0-8371-5029-1. (ang.).
Front zachodni (I wojna światowa)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bitwa_o_grzbiet_Vimy&oldid=77441654”