Bitwa pod Eutaw Springs
| wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych | |||
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
przegrana wojsk amerykańskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Karoliny Południowej  | |||
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  | |||
| 33°24′26,21″N 80°17′55,50″W/33,407280 -80,298750 | |||
Bitwa pod Eutaw Springs została rozegrana 8 września 1781 roku na południowym brzegu jeziora Marion, około 60 kilometrów na północny zachód od Charleston w Karolinie Południowej pomiędzy rewolucyjnymi wojskami amerykańskimi i angielskimi.
Amerykański dowódca, generał-major Nathanael Greene z Armii Kontynentalnej, rezygnując z pościgu za oddziałami Charlesa Cornwallisa uchodzącymi w stronę Yorktown, skierował się do Karoliny Południowej celem likwidacji tamtejszych garnizonów brytyjskich. Pokonany 25 kwietnia pod Hobkirk’s Hill w pobliżu miejscowości Camden i zmuszony do odstąpienia od oblężenia ufortyfikowanej wioski Ninety-Six (w okresie od 22 maja do 19 czerwca bronionej przez 550 lojalistów), zdołał podjąć ponownie ofensywę we wrześniu i zaatakować siły brytyjskie stacjonujące pod Eutaw Springs, na starym szlaku komunikacyjnym łączącym Charleston z Columbią.
Bitwa toczyła się w większości na terenie wojskowego obozu brytyjskiego. Greene uformował swoje oddziały w dwie linie: pierwszą złożoną z milicji stanowych i drugą z kontyngentów Armii Kontynentalnej z Karoliny Północnej, Wirginii i Maryland. W trakcie wstępnego natarcia Brytyjczycy, w ataku na bagnety, przełamali linię milicji, czemu zaradził regularny oddział z drugiej linii, zmuszając Brytyjczyków do bezładnego cofania się na całej linii. Amerykanie posunęli się nieco naprzód i zajęli brytyjskie obozowisko, przy czym większość z nich zajęła się plądrowaniem namiotów i magazynów, co pozwoliło dowódcy brytyjskiemu na opanowanie sytuacji, odparcie ataku kawalerii amerykańskiej i wyparcie oddziałów Greene’a, które – nie ścigane – odeszły na północ.
Starcie - ze względu na wysokość poniesionych strat - można uznać za nierozstrzygnięte, ale wobec faktu, że Brytyjczycy utrzymali plac boju, uważa się, że zostało przegrane przez Amerykanów. Niemniej jednak jego, między innymi, konsekwencją było cofnięcie się garnizonów brytyjskich i opuszczenie przez nie – wobec braku uzupełnień – mniejszych punktów oporu w terenie. W rezultacie na południu jedynie izolowane miasta Charleston i Savannah pozostały w rękach Brytyjczyków.
Na skutek bitew stoczonych przez Greene’a (wprawdzie co do jednej przegranych) zwycięstwo wyraźnie przechyliło się na stronę Amerykanów i odtąd wszędzie – nawet w stanach południowych – zdecydowanie panowali oni w terenie. W tym sensie Greene okazał się strategicznym zwycięzcą i współtwórcą amerykańskiej wiktorii w wojnie o niepodległość dawnych kolonii brytyjskich.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bryan Perrett, The Battle Book, New York 1993, ISBN 1-85409-125-5
- R. Ernest Dupuy i Trevor N. Dupuy, The Harper Encyclopedia of Military History, New York 1993, ISBN 0-06-270056-1
- Jeremy Black, War for America, The Fight for Independence 1775-1783, New York 2000, ISBN 1-0075-0928-5