Bitwa w cieśninie Fehmarn
| ||||
| ||||
 Bitwa w cieśninie Fehmarn | ||||
| Czas | 13 października 1644 | |||
| Miejsce | Fehmarn | |||
| Terytorium | Morze Bałtyckie | |||
| Wynik | zwycięstwo Szwedów i Holendrów | |||
| Strony konfliktu | ||||
| ||||
| Dowódcy | ||||
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
Położenie na mapie Morza Bałtyckiego   miejsce bitwy | ||||
| 54°40′24,6″N 11°02′08,4″E/54,673500 11,035667 | ||||
 Wojna duńsko-szwedzka (1643–1645) 
|
|---|
|
Zatoka List – Koldynga – Zatoka Kilońska – Cieśnina Fehmarn – Bysjön |
| Wojna trzydziestoletnia |
|---|
|
Pilzno - Lomnice - Biała Góra - Mingolsheim - Wimpfen - Höchst - Fleurus - Stadtlohn - Granowo - Dessau - Lutter am Barenberge - Wołogoszcz - Breitenfeld I - Rain - Norymberga - Lützen - Ścinawa - Nördlingen I - Wittstock - Rheinfelden - Wittenweier - Thann - Chemnitz - Honnecourt - Breitenfeld II - Rocroi - Tuttlingen - Zatoka Kilońska - Fryburg - Fehmarn - Jankov - Herbsthausen - Nördlingen II - Zusmarshausen - Lens - Praga |
Bitwa w cieśninie Fehmarn – bitwa morska podczas wojny duńsko-szwedzkiej 1643–1645 stoczona 13 października 1644 niedaleko wyspy Fehmarn, zakończona klęską eskadry duńskiej.
Wojna duńsko-szwedzka (1643–1645) była częścią ogólnoeuropejskich zmagań wojny trzydziestoletniej; w jej trakcie dochodziło do kilku starć na morzu. W lipcu, w bitwie w Zatoce Kilońskiej, flota szwedzka szczęśliwie uniknęła zagłady i schroniła się w portach. Duńczycy osiągnęli panowanie na morzu, ale po dwóch miesiącach, gdy nie napotkali przeciwnika, pozostawili do strzeżenia dostępu do wysp duńskich jedynie 17 okrętów pod dowództwem adm. Protazego Munda[1].
Przeciw nim wyruszyła dowodzona przez adm. (niedawnego generała majora) Wrangla flota szwedzko-holenderska licząca 42 jednostki, która 11 października rozpoczęła pozorowanie desantu na wyspie Lolland[1]. Adm. Mund pojawił się ze swoją eskadrą i ufając dobremu wyszkoleniu swych załóg, podjął akcję mimo przeważających sił przeciwnika. Planował uderzyć ogniem artyleryjskim na skrzydło wroga[2], nie wdając się w walkę abordażową[1]. Po sześciu godzinach zaciętej walki, tylko trzy duńskie galeony zdołały ujść. 9 zostało zdobytych w walce wręcz, 3 - zatopionych ogniem działowym, a 2 wyrzuciły się na brzeg Lollandu[1]. Adm. Mund zginął na pokładzie swego flagowca „Patienta”, jego zastępca, wadm. Corfitz Ulfeldt - na pokładzie „Stormana”. Duńczycy stracili ponadto ok. 1000 jeńców[2].
Bitwa w cieśninie Fehmarn była jedną z najkrwawszych bitew na Bałtyku w XVII w.[1] Odznaczył się w niej dowodzący okrętem „Regina” późniejszy wielki admirał francuski Abraham Duquesne, który jak wielu francuskich hugenotów służył w marynarce szwedzkiej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Bitwa w cieśninie Fehmarn. W: Edmund Kosiarz: Wojny na Bałtyku, X-XIX w.. Gdański: Wydawnictwo Morskie, 1978, s. 194-196.
- ↑ a b c Paweł Piotr Wieczorkiewicz: Historia wojen morskich, t.1. Londyn: Wydawnictwo Puls, 1995, s. 108. ISBN 1-85917-030-7.
