Björn Borg
 Björn Borg (2014) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1956 |
| Wzrost |
180 cm |
| Gra |
praworęczna, oburęczny backhand |
| Status profesjonalny |
1973 |
| Zakończenie kariery |
kwiecień 1983 |
| Trener | |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
64 |
| Najwyżej w rankingu |
1 (23 sierpnia 1977) |
| Australian Open |
3R (1974) |
| Roland Garros |
W (1974, 1975, 1978–1981) |
| Wimbledon |
W (1976–1980) |
| US Open |
F (1976, 1978, 1980, 1981) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje |
4 |
| Najwyżej w rankingu |
890 (22 marca 1993) |
| Australian Open |
3R (1974) |
| Roland Garros |
SF (1974, 1975) |
| Wimbledon |
3R (1976) |
| US Open |
3R (1975) |
Björn Rune Borg (ur. 6 czerwca 1956 w Södertälje) – szwedzki tenisista, lider rankingu ATP singlistów, zwycięzca 11 turniejów wielkoszlemowych, zdobywca Pucharu Davisa. Uważany za jednego z najlepszych tenisistów w historii tej dyscypliny[1][2][3][4].
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
_cropped.jpg)
W 1972 roku, jeszcze jako junior, Borg wygrał singlową rywalizację chłopców podczas Wimbledonu.
Karierę zawodową rozpoczął w 1973 roku, a kontynuował ją do kwietnia 1983 roku. W 1977 roku Borg podpisał intratny kontrakt z organizacją World Team Tennis, w związku z czym ograniczył swoje udziały w turniejach i zaprzestał startowania w Pucharze Davisa[5]. W latach 1991–1993 na krótko powrócił do zawodowego tenisa.
W szczytowych latach swojej kariery imponował spokojem i skutecznością gry z głębi kortu. Potrafił w krótkim czasie przestawić się z gry na nawierzchni ziemnej na korty trawiaste, dzięki czemu wygrał sześć razy French Open i pięć razy z rzędu Wimbledon. Dodatkowo raz był uczestnikiem finału na Wimbledonie i cztery razy dochodził do finału na US Open. Dwa razy był najlepszy w kończącym sezon turnieju Masters Grand Prix i dwa razy osiągał finał. Łącznie zwyciężył w 64 turniejach rangi ATP World Tour i 24 razy awansował do finału.
W deblu triumfował w czterech turniejach z cyklu ATP World Tour i trzykrotnie osiągał finał.
W 1975 roku przyczynił się do zwycięstwa Szwecji w Pucharze Davisa. Odniósł dwa singlowe zwycięstwa i jedno deblowe (w parze z Ove Bengtsonem) w finale przeciwko Czechosłowacji, dzięki czemu Szwedzi triumfowali w rywalizacji 3:2.
Wiele pojedynków Borga z wybitnymi rywalami, szczególnie Amerykanami Johnem McEnroe i Jimmym Connorsem, przeszło do historii tenisa.
W rankingu gry pojedynczej Borg najwyżej był na 1. miejscu (23 sierpnia 1977). Łącznie prowadził w tej klasyfikacji przez 109 tygodni.
W 1987 roku Borg został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Od września 2017 pełni funkcję kapitana Drużyny Europejskiej w międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Lavera.
Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]
Gra pojedyncza (11–5)[edytuj | edytuj kod]
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 16 czerwca 1974 | French Open, Paryż | Ceglana |  Manuel Orantes
|
2:6, 6:7(1), 6:0, 6:1, 6:1 |
| Zwycięzca | 2. | 15 czerwca 1975 | French Open, Paryż | Ceglana |  Guillermo Vilas
|
6:2, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 3. | 3 lipca 1976 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Ilie Năstase
|
6:4, 6:2, 9:7 |
| Finalista | 1. | 12 września 1976 | US Open, Nowy Jork | Ceglana |  Jimmy Connors
|
4:6, 6:3, 6:7(9), 4:6 |
| Zwycięzca | 4. | 2 lipca 1977 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Jimmy Connors
|
3:6, 6:2, 6:1, 5:7, 6:4 |
| Zwycięzca | 5. | 11 czerwca 1978 | French Open, Paryż | Ceglana | Guillermo Vilas
|
6:1, 6:1, 6:3 |
| Zwycięzca | 6. | 8 lipca 1978 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Jimmy Connors
|
6:2, 6:2, 6:3 |
| Finalista | 2. | 10 września 1978 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Jimmy Connors
|
4:6, 2:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 7. | 11 czerwca 1979 | French Open, Paryż | Ceglana |  Víctor Pecci
|
3:6, 1:6, 7:6(6), 4:6 |
| Zwycięzca | 8. | 7 lipca 1979 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Roscoe Tanner
|
6:7(4), 6:1, 3:6, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 9. | 8 czerwca 1980 | French Open, Paryż | Ceglana | Vitas Gerulaitis
|
6:4, 6:1, 6:2 |
| Zwycięzca | 10. | 6 lipca 1980 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John McEnroe
|
1:6, 7:5, 6:3, 6:7(16), 8:6 |
| Finalista | 3. | 7 września 1980 | US Open, Nowy Jork | Twarda | John McEnroe
|
6:7(4), 1:6, 7:6(5), 7:5, 4:6 |
| Zwycięzca | 11. | 7 czerwca 1981 | French Open, Paryż | Ceglana |  Ivan Lendl
|
6:1, 4:6, 6:2, 3:6, 6:1 |
| Finalista | 4. | 4 lipca 1981 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | John McEnroe
|
6:4, 6:7(1), 6:7(4), 4:6 |
| Finalista | 5. | 13 września 1981 | US Open, Nowy Jork | Twarda | John McEnroe
|
6:4, 2:6, 4:6, 3:6 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bjorn Borg - Top 10 Men's Tennis Players of All Time - Photos - SI.com [online], sportsillustrated.cnn.com [dostęp 2019-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2010-09-18].
- ↑ Tim Pears on Björn Borg | Sport | The Guardian [online], www.theguardian.com [dostęp 2019-02-21] (ang.).
- ↑ Björn Borg - Legendy tenisa - Dla kibica - TenisPortal.com [online], www.tenisportal.com [dostęp 2019-02-21] (pol.).
- ↑ Best Tennis Player of All Time: Bjorn Borg | Bleacher Report | Latest News, Videos and Highlights [online], bleacherreport.com [dostęp 2019-02-21] (ang.).
- ↑ Zbigniew Dutkowski, „Srebrna salaterka” Dwighta Davisa, [w:] Jan Lis (red.), T – jak tenis, wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979, s. 58.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-16] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-16] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-16] (ang.).