Blackwall Tunnel
51°30′18″N 0°00′10″W/51,505000 -0,002778 Wjazd do tunelu prowadzącego w kierunku północnym | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Przeszkoda | |
| Rodzaj |
drogowy |
| Długość |
• zachodni: 1350 m |
| Liczba tub |
2 |
| Liczba portali |
4 |
| Data otwarcia |
• zachodni: 22 maja 1897 |
| Budowa | |
| Data budowy |
• zachodni: 1891–1897 |
| Koszty budowy |
• zachodni: £1 400 000 |
Położenie na mapie Wielkiego Londynu  | |
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii  | |
Położenie na mapie Anglii  | |
| 51°30′18″N 0°00′10″W/51,505000 -0,002778
| |
Blackwall Tunnel – podwójny tunel drogowy przebiegający pod Tamizą we wschodnim Londynie, łączący gminę Tower Hamlets na północy z Greenwich na południu. Przez tunel przebiega droga A102[1]. Tunel jest kluczową arterią przecinającą rzekę, zapewniającą łączność pomiędzy północno-wschodnimi i południowo-wschodnimi dzielnicami brytyjskiej stolicy[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Zachodni tunel został oddany do użytku 22 maja 1897 roku, będąc w dniu otwarcia najdłuższym tunelem przebiegającym pod rzeką na świecie. Jego budowa trwała sześć lat i kosztowała 1,4 mln funtów. W związku z budową wyburzone zostały budynki mieszkalne, a 641 mieszkańców zostało przesiedlonych do nowo wybudowanych mieszkań[3].
Zwiększające się natężenie ruchu spowodowało rozpoczęcie w 1960 roku budowy drugiego, wschodniego tunelu. Jego otwarcie nastąpiło 2 sierpnia 1967 roku. Koszt budowy wyniósł około 9 mln funtów[3].
Do 1963 roku Blackwall Tunnel stanowił najbliżej ujścia położoną stałą przeprawę przez Tamizę. Wtedy to otwarto znajdujący się ok. 19 km na wschód Dartford Tunnel (obecnie część zespołu tunelowo-mostowego Dartford Crossing)[4].
Od 7 kwietnia 2025 roku za przejazd tunelem pobierane jest myto[5]. Wprowadzone zostało wraz z otwarciem pobliskiego tunelu Silvertown Tunnel, również płatnego, mającego odciążyć Blackwall Tunnel oraz stanowić alternatywę dla niego, gdy ten jest zamknięty dla ruchu[6].
Opis
[edytuj | edytuj kod]Długość tunelu zachodniego wynosi 1350 m, wschodniego – 1174 m. Ruch w obu tunelach odbywa się na dwupasmowej, jednokierunkowej jezdni (w tunelu zachodnim na północ, we wschodnim na południe)[1]. Korzystać z nich mogą jedynie pojazdy silnikowe. Obowiązują ograniczenia wysokości pojazdów (4,0 m w tunelu zachodnim i 4,7 m we wschodnim) oraz dotyczące przewozu materiałów niebezpiecznych[2]. Do 1969 roku z tunelu zachodniego mogli korzystać piesi[7].
Zarządcą Blackwall Tunnel jest Transport for London. Z każdego z tuneli korzysta dziennie około 50 000 pojazdów (18 250 000 rocznie)[1]. W tunelu dochodzi do licznych incydentów, wymagających jego czasowego zamknięcia, spowodowanych m.in. awariami przejeżdżających nim samochodów oraz kierowców samochodów ciężarowych o wysokości przekraczającej limit, którzy mimo stosownego oznakowania tunelu, próbują z niego korzystać (w okresie od stycznia do września 2012 liczba incydentów wahała się pomiędzy 93 a 144 miesięcznie)[2].
Najbliższymi alternatywnymi trasami dla samochodów przemierzających rzekę są położony na wschód, w bezpośrednim sąsiedztwie Silvertown Tunnel (otwarty w 2025 roku) oraz znajdujący się około 3 km na zachód Rotherhithe Tunnel[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Participants. The Road Tunnel Operator Association. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d East London River Crossings: Assessment of Need. Transport for London, październik 2012. s. 8, 50, 58-64. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
- ↑ a b The Blackwall Tunnel. Greenwich Guide. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).
- ↑ Dartford Crossing. Institution of Civil Engineers. [dostęp 2025-04-10]. (ang.).
- ↑ Blackwall and Silvertown tunnels charge. Transport for London. [dostęp 2025-04-10]. (ang.).
- ↑ The new Silvertown tunnel is now open. Transport for London. [dostęp 2025-04-10]. (ang.).
- ↑ The Blackwall Tunnel. British History Online. [dostęp 2013-07-20]. (ang.).