Blankenberge (1954)
Siostrzany „Knokke” w 1968 roku | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
grudzień 1952 |
Zamówiony dla US Navy | |
Nazwa |
MSC-170 |
Belgia | |
Nazwa |
„Blankenberge” (M923) |
Wejście do służby |
26 maja 1954 |
Wycofanie ze służby |
1969 |
Polemiko Naftiko | |
Nazwa |
„Thaleia” (M210) |
Wejście do służby |
26 września 1969 |
Wycofanie ze służby |
grudzień 2004 |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność |
standardowa: 330 t |
Długość |
44 m całkowita |
Szerokość |
8,3 m |
Zanurzenie |
2,6 m |
Materiał kadłuba |
drewno |
Napęd | |
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby | |
Prędkość |
13,5 węzła |
Zasięg |
2700 Mm przy 10,5 w. |
Uzbrojenie | |
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II) | |
Wyposażenie | |
radar, sonar, trały | |
Załoga |
36 |
Blankenberge (M923) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w grudniu 1952 roku w stoczni Consolidated Shipbuilding w Morris Heights, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 26 maja 1954 roku. W 1969 roku jednostkę zwrócono USA, po czym została przekazana Grecji i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Thaleia” (gr. „Θάλεια”). Jednostkę wycofano ze służby w grudniu 2004 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS[1] . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)[1][2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą[1] .
Przyszły „Blankenberge” zbudowany został w stoczni Consolidated Shipbuilding w Morris Heights[3][4] . Stępkę okrętu położono w grudniu 1952 roku, nieznana jest data wodowania[4] . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-170[5][6].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton[3][4] . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby[3][4] . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła[3][4] . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła[3][5].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24[4][5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny[4] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1[3][4] .
Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][4][a].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Blankenberge” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej 26 maja 1954 roku[7][b]. Okręt otrzymał numer burtowy M923[3][5]. W 1969 roku trałowiec został zwrócony USA, po czym został przekazany Grecji i wszedł do służby w Polemiko Naftiko pod nazwą „Thaleia” („Θάλεια”)[4][7] . Okręt otrzymał numer taktyczny M210[8][7] . Jednostkę wycofano ze służby w grudniu 2004 roku[7] .
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.
- ↑ Gogin 2021D ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby w czerwcu 1954 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ANTIOPI minesweepers (1964-1970, 1953-1955/1969-1995). Navypedia. [dostęp 2021-07-10]. (ang.).
- Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-10]. (ang.).
- Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-10]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).