Bobby Hull

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bobby Hull
Ilustracja
Bobby Hull w barwach Chicago Blackhawks w latach 60.
Pełne imię i nazwisko

Robert Marvin Hull

Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1939
Point Anne

Data i miejsce śmierci

30 stycznia 2023
Wheaton

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

178 cm

Pozycja

napastnik (lewoskrzydłowy)

Uchwyt

lewy

Kariera juniorska
Lata Klub
1953–1955 Galt Black Hawks
1955 Woodstock Athletics
1955–1957 St. Catharines Teepees
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
1957–1972 Chicago Blackhawks 1152 (670)
1972–1979 Winnipeg Jets 493 (352)
1979 Hartford Whalers 12 (2)
1981 New York Rangers 4 (1)
W sumie: 1661 (1025)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1974–1976  Kanada 15 (12)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1972–1974 Winnipeg Jets (grający trener)
1974–1975 Winnipeg Jets (grający asystent)
1975 Winnipeg Jets (grający trener)
1975–1976 Winnipeg Jets (grający asystent)
Odznaczenia
Order Kanady – Oficer (Officer)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Robert Marvin Hull (ur. 3 stycznia 1939 w Point Anne, zm. 30 stycznia 2023 w Wheaton) – kanadyjski hokeista grający na pozycji napastnika (lewoskrzydłowego), reprezentant kraju, trener, działacz hokejowy. Ojciec Bretta Hulla.

Jeden z najlepszych hokeistów wszechczasów. Reprezentował barwy: Galt Black Hawks, Woodstock Athletics (zdobywca Sutherland Cup), St. Catharines Teepees, Chicago Blackhawks (zdobywca Pucharu Stanleya), Winnipeg Jets (trzykrotny zdobywca Avco Cup), Hartford Whalers oraz New York Rangers. Z reprezentacją Kanady zdobył Canada Cup 1976.

Bobby Hull w trakcie kariery sportowej zyskał pseudonim Złoty Strumień (The Golden Jet), który nawiązuje do jego blond włosów, szybkości jazdy na łyżwach (190,5 km/godz.)[potrzebny przypis], ataków od końca do końca oraz umiejętności oddawania mocnych strzałów (slapshot (pl. potężny strzał) miał prędkość 47,8 km/godz.[1], natomiast strzał z nadgarstka był dla niego podobno trudniejszy niż uderzenie[2]). Talent Hulla często powodował, że zawodnik drużyny przeciwnej mógł tylko obserwować jego wyczyny.

Był także nagradzany indywidualnie: trzykrotny zdobywca Art Ross Memorial Trophy – dla najlepszego punktującego sezonu zasadniczego ligi NHL, dwukrotny zdobywca Trofeum Harta – dla najlepszego zawodnika sezonu zasadniczego ligi NHL, Lady Byng Memorial Trophy – dla najuczciwszego zawodnika ligi NHL, zdobywca Lester Patrick Trophy – za wkład w popularyzację hokeja na lodzie w Stanach Zjednoczonych, 13-krotny uczestnik oraz dwukrotny MVP Meczu Gwiazd NHL, 9-krotnie wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL, dwukrotnie wybrany do drugiej drużyny gwiazd NHL, dwukrotny zdobywca Gordie Howe Trophy – dla najlepszego zawodnika ligi WHA, trzykrotnie wybrany do pierwszej drużyny gwiazd WHA, dwukrotnie wybrany do drugiej drużyny gwiazd WHA, zdobywca Wayne Gretzky International Award[3][4], członek Hockey Hall of Fame (1983), członek Manitoba Sports Hall of Fame (1989)[4], członek Ontario Sports Hall of Fame (1997)[5], członek WHA Hall of Fame (2010)[6], członek Manitoba Hockey Hall of Fame. Odznaczony Orderem Kanady (1978). 7-krotnie wygrywał klasyfikację wszechczasów względem liczby zdobytych goli w lidze NHL oraz w lidze WHA, w której w klasyfikacjach wszechczasów: zajmuje 2. miejsce względem liczby zdobytych goli (303 gole), 6. miejsce względem liczby asyst (335 asyst) oraz 3. miejsce względem liczby zdobytych punktów (638 punktów).

Jako grający trener prowadził Winnipeg Jets (finał Pucharu Avco) oraz był grającym asystentem trenera w klubie.

Wczesne życie[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull urodził się w prowincji Ontario jako jeden z 11 dzieci Leny z d. Cook i Roberta, brygadzisty firmy cementowej[7][8][9]. Miał młodszego brata Dennisa (ur. 1944), również hokeistę, który zyskał pseudonim Srebrny Strumień (The Silver Jet).

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull w barwach Chicago Blackhawks, 1968 rok

Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull uczył się grać w hokeja na lodzie w sąsiednim mieście Belleville. Karierę rozpoczął w 1953 roku w występującym w juniorskiej lidze OHA Galt Black Hawks, w którym grał do 1955 roku. W międzyczasie grał również dla występującego w juniorskiej lidze OHA-B Woodstock Athletics, z którym w 1955 roku zdobył Sutherland Cup. W latach 1955–1957 reprezentował barwy występującego w juniorskiej lidze OHA St. Catharines Teepees.

Chicago Blackhawks[edytuj | edytuj kod]

Hull w 1957 roku został zawodnikiem występującego w lidze NHL Chicago Blackhawks, w barwach którego zaliczył udany debiutancki sezon 1957/1958, gdyż w zajął 2. miejsce w głosowaniu do Calder Memorial Trophy – nagrody dla najlepszego debiutanta ligi NHL (triumfatorem został Frank Mahovlich z Toronto Maple Leafs). Na początku występował z numerami 16 i 7, jednak potem w hołdzie dla swojego idola z dzieciństwa, Gordiego Howe'a, legendarnego zawodnika Detroit Red Wings, zmienił numer na 9. W sezonie 1959/1960 zdobył Art Ross Memorial Trophy (zdobył ją również w sezonach 1961/1962 oraz 1965/1966) oraz został wybrany do pierwszej drużyny gwiazd NHL (zdobył takie wyróżnienie również w sezonach 1961/1962, 1963/1964, 1965/1966, 1966/1967, 1967/1968, 1968/1969, 1969/1970 oraz 1971/1972).

W sezonie 1960/1961 z Chicago Blackhawks po wygranej rywalizacji z Detroit Red Wings 4:2 zdobyło pierwszy od sezonu 1937/1938 Puchar Stanleya oraz dwukrotnie dotarło do finału (1965, 1971). Następnie zdobył wiele wyróżnień indywidualnych: dwukrotnie Trofeum Harta (1965, 1966), Lady Byng Memorial Trophy (1966), Lester Patrick Trophy (1969), 13-krotny uczestnik meczu Gwiazd NHL (1960–1972), w którym jako jedyny dwukrotnie z rzędu MVP Meczu Gwiazd NHL (1970, 1971), dwukrotnie wybierany do drugiej drużyny gwiazd NHL (1963, 1971). Był także 7-krotnie najlepszym strzelcem sezonu zasadniczego ligi NHL (1960, 1962, 1963/1964, 1966–1969).

12 marca 1966 roku, w 45. minucie wygranego 4:2 meczu wyjazdowego z New York Rangers zdobył swojego 51. gola w sezonie 1965/1966[10], bijąc tym samym swój rekord z sezonu 1961/1962, Berniego Geoffriona oraz Maurice'a Richarda względem liczby zdobytych goli w jednych sezonie (łącznie w sezonie 1965/1966 zdobył 54 gole, co jest najlepszym wynikiem tzw. ery Original Six), co przyjęło się z ponad 7-minutową owacją ze strony kibiców drużyny Czarnych Jastrzębi. W sezonie 1965/1966 pobił także rekord Dickiego Moore'a względem liczby zdobytych punktów w jednym sezonie – 97 punktów (w sezonie 1966/1967 jego rekord wyrównał klubowy kolega, Stan Mikita, natomiast w sezonie 1968/1969 pobił Phil Esposito z Boston Bruins – 126 punktów).

1 marca 1968 roku jako trzeci hokeista w historii trafił na okładkę tygodnika pt. Time[11]. W sezonie 1968/1969 mimo pobicia własnych rekordów względem liczby zdobytych goli (58 goli) oraz punktów (107 punktów) w jednym sezonie, po raz pierwszy nie awansował do fazy play-off. W swoim ostatnim przed przejściem do ligi WHA sezonie w lidze NHL, sezonie 1971/1972 zdobył 50 goli.

W momencie opuszczenia ligi NHL w fazie zasadniczej rozegrał 1036 meczów, w których zdobył 1153 punkty (604 gole, 549 asyst) oraz spędził 640 minut na ławce kar, natomiast w fazie play-off rozegrał 116 meczów, w których zdobył 129 punktów (67 goli, 62 asyst) oraz spędził 102 minuty na ławce kar, a także zajmował 2. miejsce w klasyfikacji strzelców wszechczasów oraz 9. miejsce w klasyfikacji punktujących wszechczasów ligi NHL.

Winnipeg Jets[edytuj | edytuj kod]

Po sezonie 1971/1972 od dawna niezadowolony ze swoich marnych zarobków, mimo, iż był jednym z najlepszych zawodników świata, zdecydował się na przejście do występującego w nowo utworzonej lidze WHA Winnipeg Jets, którego w latach 1972–1974 oraz w 1975 roku był grającym trenerem oraz w latach 1974–1975 oraz 1975–1976 asystentem Rudy'ego Pilousa oraz Bobby'ego Kromma. Podpisał z właścicielem klubu, Benem Hatskinem warty 1 750 000 dolarów amerykańskich 10-letni oraz dodatkowo otrzymał 1 000 000 dolarów amerykańskich premii za podpisanie kontraktu.

Choć debiut w nowym klubie był długo oczekiwany w wyniku sporu sądowego z władzami ligi NHL, Hull bardzo szybko stał się gwiazdą ligi WHA. Wraz z klubowymi kolegami: Szwedami Andersem Hedbergiem i Ulfem Nilssonem współtworzył jedną z najlepszych linii lat 70., zwaną pt. "The Hot Line" (pol. Gorąca Linia). Trzykrotnie zdobył z klubem Avco Cup (1976, 1978, 1979) oraz dotarł do finału w sezonie 1972/1973. Zdobywał także nagrody i wyróżnienia indywidualne: dwukrotnie Gordie Howe Trophy (1973, 1975), trzykrotnie wybierany do pierwsze drużyny gwiazd WHA (1973–1975) oraz drugiej drużyny gwiazd WHA (1976, 1978) – w każdym z tych sezonów zdobywał co najmniej 50 goli oraz 100 punktów. Najlepszy sezon w lidze WHA rozegrał w sezonie 1974/1975, w którym zdobył 142 punkty (77 goli – najlepszy wynik, 65 asyst), co dało mu 2. miejsce w tej klasyfikacji (najlepszy był Andre Lacroix z San Diego Mariners z 147 punktami).

W późniejszych latach trapiony przez kontuzje oraz z powodu wieku Hull coraz rzadziej pojawiał się na tafli. Po sezonie 1978/1979 liga WHA połączyła się z ligą NHL, natomiast cztery najlepsze kluby z sezonu 1978/1979: Edmonton Oilers, New England Whalers, Quebec Nordiques i Winnipeg Jets dołączyły do ligi NHL.

Ostatnie lata kariery[edytuj | edytuj kod]

Na początku sezonu 1979/1980 reprezentował barwy Winnipeg Jets, w którym rozegrał 18 meczów i zdobył 10 punktów (4 gole, 6 asyst), następnie przeniósł się do Hartford Whalers, gdzie wówczas zawodnikiem był jego idol z dzieciństwa, 51-letni wówczas Gordie Howe. W barwach klubu rozegrał w fazie zasadniczej 9 meczów, w którym zdobył 7 punktów (2 gole, 5 asyst) oraz 3 mecze w fazie play-off, po czym zakończył karierę sportową, by zaopiekować się ze swoją partnerką, Claudią Allen, która została ranna w wypadku samochodowym[12].

We wrześniu 1981 roku za sugestią trenera New York Rangers, Herba Brooksa podjął ostatnią próbę powrotu na taflę, który chciał go ponownie połączyć z kolegami z Winnipeg Jets: Andersem Hedbergiem i Ulfem Nilssonem[13]. W barwach klubu rozegrał 5 meczów pokazowych, w tym cztery w DN-Cup, w których zdobył 2 punkty (1 gol, 1 asysta), po czym wraz z władzami klubu doszedł do wniosku, że najlepiej ostatecznie nie wracać na taflę. Po raz drugi już grał mecze pokazowe w barwach New York Rangers, w 1959 roku w przerwie między rozgrywkami New Rangers i Boston Bruins wyruszyli w trasę po Europie, w której Hull wraz z Eddie Shack stanowił o sile drużyny Rangersów; każdy z nich zdobył po 14 punktów w 23 meczach[14]. Z 1018 golami jest trzecim po Waynie Gretzkym (1109 goli) i Gordim Howe (1071 goli) najlepszym strzelcem lig NHL i WHA (licząc również play-offy), choć NHL nie uznaje statystyk punktacji z WHA w podsumowaniu kariery zawodników.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull w wyniku przejścia do ligi WHA w 1972 roku, nie mógł grać w reprezentacji Kanady podczas serii meczów z reprezentacją ZSRR tzw. Summit Series, która zakończyła się korzystnym bilansem dla Team Canada: 4 zwycięstwa, 1 remis, 3 porażki.

W 1974 roku odbyła się druga edycja Summit Series, w której Team Canada reprezentowały gwiazdy ligi WHA, z Hullem i Gordim Howe na czele. Team Canada przegrała tę serię (1 zwycięstwo, 3 remisy, 4 porażki), a Hull w tych wszystkich meczach zdobył 9 punktów (7 goli, 2 asysty).

W 1976 roku był kluczowym zawodnikiem podczas pierwszej edycji Canada Cup 1976, w którym Team Canada triumfowała po wygranej rywalizacji w finale z reprezentacją Czechosłowacji (6:0, 5:4). Rozegrał na tym turnieju 7 meczów, w których zdobył 8 punktów (5 goli, 3 asysty) oraz spędził 2 minuty na ławce kar.

Reguła Bobby'ego Hulla[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull wraz z klubowym kolegą z Chicago Blackhawks, Stanem Mikitą był prekursorem szaleństwa lat 60., kiedy zawodnicy zakrzywiali swoje kije hokejowe, które zaczęto powszechnie nazywać "ostrzami bananów"[15].

Hull jest zawodnikiem, który najczęściej kojarzy się z przepisem zakazującym tej praktyki ze względu na potencjalne zagrożenie dla bramkarzy, z których niewielu nosiło maski w tamtym okresie[15]. Zakrzywione ostrze sprawiało, że trajektoria krążka była nieprzewidywalna. Reguła pierwotnie ograniczała krzywiznę ostrza do od 0,5 cala (13 mm) do 0,75 cala (19 mm); w 1970 roku ustalono na 0,5 cala (13 mm)[15]. Punkt 10.1 regulaminu ligi NHL obecnie ogranicza krzywiznę do 0,75 cala (19 mm)[16].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Klubowe[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Sezon zasadniczy Faza play-off
M G A Pkt Min M G A Pkt Min
1953/1954 Kanada Galt Black Hawks OHA-Jr. 6 0 0 0 0 — — — — —
1954/1955 Kanada Galt Black Hawks OHA-Jr. 6 0 0 0 0 — — — — —
1955/1956 Kanada St. Catharines Teepees OHA 48 11 7 18 79 6 0 2 2 9
1956/1957 Kanada St. Catharines Teepees OHA 52 33 28 61 95 13 8 8 16 24
1957/1958 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 70 13 34 47 62 — — — — —
1958/1959 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 70 18 32 50 50 6 1 1 2 2
1959/1960 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 70 39 42 81 68 3 1 0 1 2
1960/1961 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 67 31 25 56 43 12 4 10 14 4
1961/1962 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 70 50 34 84 35 12 8 6 14 12
1962/1963 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 65 31 31 62 27 5 8 2 10 4
1963/1964 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 70 43 44 87 50 7 2 5 7 2
1964/1965 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 61 39 32 71 32 14 10 7 17 27
1965/1966 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 65 54 43 97 70 6 2 2 4 10
1966/1967 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 66 52 28 80 52 6 4 2 6 0
1967/1968 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 71 44 31 75 39 11 4 6 10 15
1968/1969 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 74 58 49 107 48 — — — — —
1969/1970 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 61 38 29 67 8 8 3 8 11 2
1970/1971 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 78 44 52 96 32 18 11 14 25 16
1971/1972 Stany Zjednoczone Chicago Blackhawks NHL 78 50 43 93 24 8 4 4 8 6
1972/1973 Kanada Winnipeg Jets WHA 63 51 52 103 37 14 9 16 25 16
1973/1974 Kanada Winnipeg Jets WHA 75 53 42 95 38 4 1 1 2 4
1974/1975 Kanada Winnipeg Jets WHA 78 77 65 142 41 — — — — —
1975/1976 Kanada Winnipeg Jets WHA 80 53 70 123 30 13 12 8 20 4
1976/1977 Kanada Winnipeg Jets WHA 34 21 32 53 14 20 13 9 22 2
1977/1978 Kanada Winnipeg Jets WHA 77 46 71 117 23 9 8 3 11 12
1978/1979 Kanada Winnipeg Jets WHA 4 2 3 5 0 — — — — —
1979/1980 Kanada Winnipeg Jets NHL 18 4 6 10 0 — — — — —
1979/1980 Stany Zjednoczone Hartford Whalers NHL 9 2 5 7 0 3 0 0 0 0
Łącznie w OHA-Jr. 12 0 0 0 0 — — — — —
Łącznie w OHA 100 44 35 79 174 19 8 10 18 33
Łącznie w NHL 1063 610 560 1170 640 119 62 67 129 102
Łącznie w WHA 411 303 335 638 183 60 43 37 80 38

Reprezentacyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Drużyna Turniej Miejsce M G A Pkt Min
1974  Kanada Summit Series – 8 7 2 9 0
1976  Kanada CC 7 5 3 8 2
Razem 15 12 5 17 2

Trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Sezon Klub Liga Faza zasadnicza Faza play-off
M Z R P Pkt Miejsce M Z P Z% Wynik
1972/1973 Kanada Winnipeg Jets WHA 78 43 4 31 90 2. miejsce, Dywizja Wschodnia 14 12 2 85.71 Finał Avco Cup (przegrana z New England Whalers)
1973/1974 Kanada Winnipeg Jets WHA 78 34 5 39 73 4. miejsce, Dywizja Wschodnia 4 0 4 0 Ćwierćfinał (przegrana z Houston Aeros)
1974/1975 Kanada Winnipeg Jets WHA 13 4 0 9 (8) (Zwolniony) —
Łącznie w WHA 169 81 9 79 — — —

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicze[edytuj | edytuj kod]

Woodstock Athletics
Chicago Blackhawks
Winnipeg Jets
Reprezentacyjne

Trenerskie[edytuj | edytuj kod]

Winnipeg Jets

Indywidualne[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery[edytuj | edytuj kod]

Koszulka z numerem 9, w której Hull występował w Chicago Blackhawks i w Winnipeg Jets, została przez nich oraz kontynuatora tradycji tego ostatniego klubu, Phoenix Coyotes, zastrzeżona. Kiedy jego syn, Brett dołączył do drużyny Kojotów, władze klubu zdecydowały się dać mu możliwość występów z numerem 9, by ten mógł uhonorować swojego ojca. Evander Kane, którym występował z numerem 9 w Winnipeg Jets, poprosił go o zgodę na noszenie numeru, na co ten się zgodził.

W 1998 roku został sklasyfikowany na 8. miejscu na liście 100 największych hokeistów według magazynu The Hockey News, jako najwyżej sklasyfikowany lewoskrzydłowy.

W 2003 roku został mianowany komisarzem-figurantem nowej ligi WHA, która miała zostać zainaugurowana podczas lokautu ligi NHL w sezonie 2004/2005 (nigdy do niej nie doszło), następnie organizacja prowadziła kilka efemerycznych niższych lig i niesankcjonowanych lig juniorskich 2. poziomu. Hull działał jako ambasador Chicago Blackhawks przez część sezonu 2021/2022, dopóki władze klubu wydały komunikat:

Jeśli chodzi konkretnie o Bobby'ego, wspólnie uzgodniliśmy wcześniej w tym sezonie, że odejdzie z jakiejkolwiek oficjalnej roli w zespole[17].

W 2011 roku przed United Center, obecny obiekt domowy Chicago Blackhawks, odsłonięto posągi Hulla i Stana Mikity[18].

W 2017 roku został uznany za jednego z 100 najlepszych hokeistów NHL w historii[19].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull, 2006 rok
Pomnik Hulla na Bobby Hull Ice Rink w Cicero
Bobby Hull Ice Rink w Cicero

Bobby Hull miał młodszego brata Dennisa (ur. 1944), również hokeistę, z którym grał w Chicago Blackhawks przez 8 lat. Niektórzy eksperci zastanawiali się, który z braci jest lepszy. Kiedy Bobby Hull został wykluczony z Summit Series w 1972 roku po podpisaniu kontraktu z Winnipeg Jets z ligi WHA, jego brat początkowo bojkotował udział w imprezie w celu okazania wsparcia starszemu bratu, jednak ten przekonał go do udziału w imprezie.

Pierwszą żoną Hulla była Joanne McKay, z którą się rozwiódł w 1980 roku. Miał z nią czterech synów i jedną córkę, którzy również uprawiali sport.

W 1986 roku został aresztowany pod zarzutem napaści i pobicia po kłótni swojej trzeciej żony, Deborah, jednak ona ostatecznie wycofała zarzuty[21][22].

Hull był również związany z Claudią Allen. W 1980 roku zakończył karierę sportową, gdy Allen została ranna w wypadku samochodowym[12]. Para nigdy się nie pobrała.

W 1998 roku Hull rzekomo wygłosił pronazistowskie komentarze dla dziennika The Moscow Times. Podobno miał powiedzieć:

Na przykład Hitler miał kilka dobrych pomysłów. Po prostu posunął się trochę za daleko[23].

Hull później zaprzeczył, że komplementował Hitlera i oznajmił, że dziennikarze poruszyli ten temat[24]. Incydent został sparodiowany w kanadyjskim programie satyrycznym pt. This Hour Has 22 Minutes, w którym Rick Mercer przeczytał spot, w którym stwierdzono, że Hull został źle zacytowany i faktycznie powiedział:

Sittler miał kilka dobrych pomysłów.

Bobby Hull Ice Rink[edytuj | edytuj kod]

Władze miasta Cicero w stanie Illinois stworzyło publiczne lodowisko nazwane jego imieniem, Bobby Hull Ice Rink. Na nim odbywają się m.in.: lekcje jazdy na łyżwach, gry w kije i krążki, mecze hokeja drużyn szkół średnich.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Bobby Hull zmarł 30 stycznia 2023 roku w swoim domu w Wheaton w stanie Illinois[25][26][20][27][28]. Po jego śmierci syn, Brett wydał oświadczenie za pośrednictwem konta St. Louis Blues na Twitterze[29].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Hockey: Hawk on the Wing [data dostępu: 1968-03-01] (ang.)
  2. ↑ GO, BOBBY! GO—TO BEAT THE MAGIC 50 [data dostępu: 1965-01-25] (ang.)
  3. ↑ Bobby Hull wins Gretzky award [data dostępu: 2003-07-31] (ang.)
  4. ↑ a b Bobby Hull w bazie Manitoba Hockey Hall of Fame (ang.)
  5. ↑ Bobby Hull w bazie Ontario Sports Hall of Fame (ang.)
  6. ↑ WHA Hall of Fame Honored Members [data dostępu: 2004-01-01] (ang.)
  7. ↑ UPI Almanac for Thursday, Jan. 3, 2019 [data dostępu: 2019-01-03] (ang.)
  8. ↑ Hull helped WHA into hockey family (ang.)
  9. ↑ William Rayner: Canada on the Doorstep: 1939. Dundurn Press, 2011, s. 36. ISBN 978-1-55488-993-8.
  10. ↑ New York Rangers vs. Chicago Black Hawks Box Score: March 12, 1966 (ang.)
  11. ↑ Chicago's Bobby Hull [data dostępu: 1968-03-01] (ang.)
  12. ↑ a b James Clarity. Hull Shows Spirit In Ranger Tryout. „The New York Times”, s. 20, 1981-09-10. Nowy Jork. 
  13. ↑ James Clarity. Hull Fails to Make Rangers. „The New York Times”, s. 15, 1981-10-09. Nowy Jork. 
  14. ↑ John Kreiser, Lou Friedman Smith: The New York Rangers: Broadway's Longest Running Hit. Sagamore Publicat, 1996, s. 139. ISBN 1-57167-041-6.
  15. ↑ a b c The 10 best player-inspired NHL rules changes [data dostępu: 2010-08-19] (ang.)
  16. ↑ Official rules 2018–2019 (ang.)
  17. ↑ NHL legend Bobby Hull no longer team ambassador for Chicago [data dostępu: 2022-02-21] (ang.)
  18. ↑ Moving moment for Hull and Mikita [data dostępu: 2011-10-22] (ang.)
  19. ↑ 100 Greatest NHL Players (ang.)
  20. ↑ a b Bobby Hull, hockey’s ‘Golden Jet’ of the ice, dies at 84 [data dostępu: 2023-01-30] (ang.)
  21. ↑ Bobby Hull Charged With Assault on Wife [data dostępu: 1986-12-11] (ang.)
  22. ↑ Hull helped WHA into hockey family (ang.)
  23. ↑ Bobby Hull to Moscow Paper: Hitler Had Some Good Ideas [data dostępu: 1998-08-26] (ang.)
  24. ↑ Hull Denies Remarks on Hitler, Blacks [data dostępu: 1998-08-27] (ang.)
  25. ↑ Former Blackhawks great Bobby Hull dies at 84 [data dostępu: 2023-01-30] (ang.)
  26. ↑ Legendarny Bobby Hull nie żyje [data dostępu: 2023-01-30]
  27. ↑ Był demonem szybkości i mistrzem NHL. Śmierć legendy hokeja [data dostępu: 2023-01-30]
  28. ↑ Bobby Hull dies at 84, legendary Blackhawks goal-scorer, Cup champion [data dostępu: 2023-01-30] (ang.)
  29. ↑ A message from Brett Hull [data dostępu: 2023-01-30] (ang.)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bobby_Hull&oldid=73154682”